Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Αυτό θα πει Παιδεία


"Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε να ζείτε με όνειρα!"
"Σταματήστε να ονειρεύεστε! Γυρίστε στην πραγματικότητα, καταλάβετε το συμφέρον σας!"
"Δεν υπάρχουν θέλω εδώ. Μόνο πρέπει."

Οδηγίες αντιμετώπισης:
  1. Πάρτε τα "πρέπει" σας στο ένα χέρι.
  2. Ανοίξτε διάπλατα την κωλοτρυπίδα σας με το άλλο.
  3. Χώστε τα "πρέπει" σας στον κώλο σας.
Όχι ρε. Αυτό δεν θα μου το πάρετε που να χτυπιέστε. Μαλάκες.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 20, 2006

Μάθημα Ιστορίας

"Έστω ότι έχω εγώ μια έχθρα με τον Sunflyer, που είμαστε και οι δύο Έλληνες και -το επίθετο που χαρακτηρίζει τους από εδώ καταγόμενους- (εδώ δαγκώθηκα) και για να τον αντιμετωπίσω παίρνω τηλέφωνο έναν Τούρκο, το χειρότερο εχθρό μας και του λέω να έρθει να τον δείρει." (Παράδειγμα για την "βοήθεια" των Περσών προς τους Σπαρτιάτες)
Μπράβο βρε! Τέτοιες ιδέες χρειάζεται η Ελλάδα!

"Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα λαό και εμείς οι Έλληνες το έχουμε νιώσει στο πετσί μας πολλές φορές."
Ένα παράπονο, λες και μας τον επέβαλλαν!

"Μα είναι δυνατόν να είναι ο ένας Έλληνας Πασοκ και ο άλλος ΝΔ και να πλακώνονται μεταξύ τους, ενώ είναι και οι δύο Έλληνες που είναι το σημαντικότερο;"
Ενώ για τους Γάλλους είναι φυσιολογικό; Τους Άγγλους; Τους Γερμανούς; Τους Ιταλούς; Τους Γιαπωνέζους; Τους Βραζιλιάνους; Μήπως να πηγαίναμε όλοι χέρι-χέρι με τον Ξέρετε-Ποιόν για να ξεμπερδεύουμε;

"Δείτε τι ωραίος θεσμός ήταν η χορηγία στην αρχαΐα Αθήνα! Σάμπως θα της ήταν δύσκολο της Αγγελοπούλου να πει "Κάνω δώρο στην Ελλάδα μια φρεγάτα;"
Ενώ εσύ στη θέση της Αγγελοπούλου θα το έκανες!

"Δεν είναι δυνατόν να λέει κάποιος ότι είναι Έλληνας πολίτης αλλά δεν οφείλει τίποτα στην Ελλάδα! Δηλαδή πού οφείλουμε την ασφάλειά μας, την ελευθερία μας, την ευτυχία μας;
Να η ασφάλεια, να η ελευθερία, να και η ευτυχία (δείτε και αυτό). Γελοίε. Την καλύτερη δουλειά έκανε αυτός εδώ τελικά. Μη μασάς ρε.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Δημοκρατικές διαδικασίες

"Να κάνουμε συνέλευση!" λέει ενθουσιασμένη η πρόεδρος του τμήματος το πρωί. (Μπράβο κοπέλα μου για τις φοβερές σου ιδέες). "Την έκτη ώρα!"
"Τι λες ρε, να κάνουμε την έκτη ώρα και να χάσουμε Χ;!;! Την έβδομη να κάνουμε, να χάσουμε Ψ!" (Καταλαβαίνετε που πάει το πράγμα).
Συμφωνούμε.
"Λοιπόν παιδιά εγώ σας αφήνω να κάνετε τη συνέλευση μόνοι σας. Θα είμαι στο γραφείο." (Ένα φάσκελο κερασμένο από μένα).
Η καθηγήτρια κλείνει την πόρτα πίσω της. All hell breaks lose.
"Τα θέματά μας για σήμερα..." Γκντουπ! κάνει το μεταλλικό σβηστήρι για τον πίνακα χτυπώντας στον τοίχο.
"Κάντε λίγο ησυχία ρε παιδιά!" Μπαμ! κάνει ένα μισοδιαλυμένο θρανίο. Οι συνήθεις ύποπτοι κοιτάζονται εκστασιασμένοι.
"ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ!" Μια σειρά ήχων ακούγεται καθώς η ξύλινη επιφάνεια του θρανίου βγαίνει ολόκληρη. Βίδες και πριονίδι πέφτουν στο πάτωμα. Ακουμπάνε το ξύλο πάλι στο θρανίο αμέσως πριν η καθηγήτρια ορμήσει μέσα.
"Παιδιά ακούγεστε μέχρι κάτω, λίγο πιο ήρεμα." Ξαναφεύγει. (Άλλο ένα φάσκελο.) Παίρνουν μια κασετίνα και έναν χάρτη ακουμπισμένο στη γωνία και αρχίζουν να παίζουν μπέιζμπολ. Ένα μέλος του πενταμελούς, από τους συνήθεις υπόπτους, γράφει τα θέματα στον πίνακα.
1,2,3,4,5,6...
7: Συλλογή χρημάτων για το καινούριο μηχανάκι μου
Η παρέα του ορμάει στον πίνακα με πολεμικές κραυγές. Αρχίζουν όλοι μαζί να γράφουν αντίστοιχα "θέματα". Η πρόεδρος νευριασμένη παίρνει το χαρτί με τα θέματα και αποσύρεται με έξι-εφτά άτομα στην έδρα για κλειστή συζήτηση. Ο κολλητός μου με τραβάει από το μανίκι.
"Φεύγουμε τώρα που δεν προσέχουν;"
"Όχι."
"Πάμε να χαζέψουμε από το παράθυρο;"
"Όχι." Πηγαίνω κι εγώ. Η πρόεδρος γράφει τυπικές "αποφάσεις" για κάθε θέμα.
"Στην εκδρομή τι να γράψουμε;"
"Σιγά μην πάμε εκδρομή."
"ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΚΔΡΟΜΗΗΗΗΗΗΗ;" Η προσοχή προσωρινά αποσπάται από τα παράθυρα και τον πίνακα.
"ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ"
"Γράψε ό,τι καταλαβαίνεις." Κάποιος πιάνει μια τσάντα και την πετάει σε κάποιον άλλον. Η σύρραξη γενικεύεται σε δευτερόλεπτα.
"Για τα Χριστούγεννα θα κάνουμε τίποτα;"
"Σιγά μην μας αφήσουν." (Η απαισιοδοξία θα μας φάει.)
"Γράψε εσύ ότι θα κάνουμε και βλέπουμε." Η τσάντα μου προσγειώνεται δίπλα μου. Σπεύδω να τη μαζέψω.
"Αυτά. ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕΕΕΕΕΕ."

Η γενιά μου παραλαμβάνει μια χώρα στα μαύρα της τα χάλια. Πιστεύω βαθύτατα ότι θα καταφέρουμε να την κάνουμε ακόμα χειρότερη.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Ουαί υμίν

-Παιδιά τα μάθατε; Η Χ., -η αδερφή της Ψ ρε σεις- έκανε έκτρωση τελικά. (Η Ψ είναι συμμαθήτρια, η Χ είναι γύρω στα 25.)
Σοκ στην παρέα. Τους κοιτάω λίγο περίεργα.
"-Όχι ρε σεις..." σπάει τη σιωπή η υπ' αριθμόν ένα χριστιανογκαγκά του σχολείου. Οι υπόλοιποι συμφωνούν. Τους ξανακοιτάω περίεργα.
"-Αν είναι δυνατόν! Τέτοια αμαρτία..." συνεχίζει. Δεν κρατιέμαι.
"-Ε δε μου φαίνεται πια και τόσο φριχτό..." λέω διστακτικά.
Καλύτερα να το βούλωνα. Τα βλέμματα όλων με βάζουν στη θέση μου.
"-Όχι και δεν είναι φριχτό! Είναι φόνος!" φωνάζει σχεδόν με γουρλωμένα μάτια. Οι υπόλοιποι συμφωνούν.
"-Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς φόνος..." (Τώρα που μπήκα στο χωρό θα χορέψω).
"-Είναι ζωντανό πλάσμα, άρα είναι φόνος και χειρότερα! Σκοτώνεις το ίδιο σου το αίμα!" λέει και η φωνή της κάνει ένα δραματικό κρεσέντο. Κοιτάω γύρω μου, οι υπόλοιποι δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα φύγουν από κοντά μου ουρλιάζοντας ή θα με δέσουν και θα με πάνε για εξορκισμό.
"-Δεν είπα ότι δεν είναι άσχημο! Απλά νομίζω ότι υπερβάλλετε λίγο" υποχωρώ μερικώς. Με στραβοκοιτάει. Συνεχίζουμε με την αφήγηση της ιστορίας.
"-Είναι η δεύτερη φορά που το κάνει. (Μεγαλύτερο σοκ. Εδώ που τα λέμε η Χ δεν είναι αγία, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.) Αυτή τη φορά βασικά είχε και επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, ήταν σε κώμα όταν έκανε την έκτρωση." Διακόπτω, νομίζοντας ότι δικαιώθηκα.
"-Τώρα δηλαδή τι θα μου πείτε; Αφού κινδύνευε!" Ξαναγουρλώνει τα μάτια.
"-Είναι φόνος!"
"-Ρε παιδί μου αφού λέμε ότι είχε πέσει σε κώμα! Θα πέθαινε ούτως ή άλλως το παιδί, έπρεπε να πεθάνει και αυτή;"
"-ΝΑΙ! Έχει σκοτώσει δύο παιδιά, ζωντανή βρωμίζει τον τόπο! Να πέθαινε!"
Δεν ξαναμίλησα.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Εξυπνάδες 2

-Πρέπει πάντα να απαντάμε στα μηνύματα του Θεού.
-Φτου σου γαμώτο, δεν έχω κάρτα.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Μουσικής συνέχεια

Συνεχίζοντας εν μέρει παλιότερο ποστ, παραθέτω διάλογο μεταξύ συμμαθήτριας και εμού.
-Αχ τέλειο δεν είναι; (Το "Δεν είναι τώρα πια εδώ" του Πλούταρχου)
-Όχι.
-Δεν σου αρέσει; (Ποταπό σκουλήκι!!!)
-Όχι.
-Ποιο σου αρέσει τότε;
-Κανένα που να αρέσει σε σένα πάντως. (Χάνουν το χρώμα τους με αυτή την ατάκα.)
-Τι εννοείς, τι ακούς δηλαδή; Εγώ ακούω Νίνο και τέτοια. (Για όποιον δεν κατάλαβε, δεν υπάρχει άλλη μουσική.)
-Ξένα. (μονολεκτικά)
-Τι είδους ξένα;
-(Ωχ δεν το γλίτωσα) Ροκ και μέταλ. (Εγγυημένα δεν θα ρωτήσει περισσότερα.)
-Και ελληνικά δεν ακούς καθόλου;
-Ακούω. Ξύλινα Σπαθιά (ύφος απορίας), Κίτρινα Ποδήλατα (περισσότερο), Αλκίνοο (εεεε;), Κότσιρα...
-Κότσιρα ακούω κι εγώ!
-(Μάλλον όχι τα ίδια τραγούδια) Μάλιστα.
-Και δηλαδή αλήθεια, δε σου αρέσει ο Πλούταρχος;
-Όχι.
-Ούτε η Βίσση;
-Όχι.
-Ούτε ο Νίνο;
-Όχι.
-Ούτε η Βανδή; Η Κοκκίνου; Ο Κιάμος; Ο Βέρτης; Ο Πετρέλης;
-Όχι.
-... (Ύφος μα-ακόμα-κυκλοφορούν-τέτοιοι-απολίτιστοι;)

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Εξυπνάδες

-Μαμάάάά θέλω τη μπάλα μου!
-Μια βρεγμένη σανίδα θες αλλά τέσπα.

(συνεχίζεται)

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Blogme

Ντροπή και αίσχος. Για άλλη μια φορά ντρέπομαι πραγματικά για το γελοίο κράτος μας. Πρωτοφανής παγκοσμίως περίπτωση λογοκρισίας αλλά και ηλιθιότητας.
Για αρχή διαβάστε εδώ και εδώ.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Περί καταλήψεων

Πετάμε καρέκλες και θρανία στις πόρτες. Κρεμάμε πανό στα κάγκελα. Φωνάζουμε συνθήματα. Γενικώς ακουγόμαστε. Κατά τη γνώμη μου δικαιολογημένα. Κατά τη γνώμη σας ίσως όχι. Δίκαια ή άδικα όμως, πολύ φοβάμαι ότι είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε, διότι απλούστατα σε μεγάλο βαθμό δεν έχουμε συναίσθηση του τι κάνουμε. "Έχουμε κατάληψη" αγαπητοί συμμαθητές, δεν σημαίνει "πάμε για καφέ". Η "κατάληψη", σε αντίθεση με την "παρέλαση" ή τη "γιορτή" δεν είναι κάτι που απλά συμβαίνει για να χάσουμε μάθημα. Η "παρέλαση" και η "γιορτή" είναι μερικοί καθηγητές και μερικοί μαθητές. Η "κατάληψη" είναι οι μαθητές. Όλοι οι μαθητές. Το "τι ένας παραπάνω, τι ένας παρακάτω" δεν είναι δικαιολογία. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, είμαστε η κατάληψη. Γι' αυτό, όταν αναγκάζετε τα ελάχιστα σοβαρά άτομα να ξελαρυγγιάζονται στη Γενική Συνέλευση διότι συζητάτε σε πιο κλαμπάκι θα πάτε απόψε, σκεφτείτε ότι αυτά τα άτομα απόψε θα ξενυχτήσουν στο σχολείο. Και την ώρα της ψηφοφορίας, σκεφτείτε λίγο πριν σηκώσετε το κουλό σας για να ψηφίσετε "υπέρ". Αλλιώς δε λέει.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Φιλοζωία

Πάλι έριξαν φόλα στο σκυλί μου. Για τρίτη φορά. Ευτυχώς έχει γερό στομάχι... Γέμισε το σπίτι εμετούς αλλά χαλάλι του. Γαμώ ότι έχεις και δεν έχεις πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι; Αν είχα αποδείξεις θα σε έχωνα στο τελευταίο κελί του ελικοδρομίου Κορυδαλλού, έλα όμως που δεν έχω! Άμα σε πιάσω όμως... Αααααχ άμα σε πιάσω...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω πόσο μόνος νιώθω

Με αγαπάς και με νοιάζεσαι όσο αγαπάω και νοιάζομαι εγώ εσένα. Το ξέρω και χαίρομαι γι' αυτό. Έχουμε όμως μια σημαντική διαφορά: εσύ για μένα είσαι πάντα πρώτη, ενώ εγώ για σένα είμαι πάντα δεύτερος. Πάντα κάποιος μπαίνει μπροστά μου, άλλοτε η κολλητή σου, άλλοτε το αγόρι σου, άλλοτε κάτι θα βρεθεί. Εσύ έχεις βρει κάποιον/α που να μπορείς να εμπιστευτείς και να βλέπεστε κάθε μέρα. Λογικό είναι να μπαίνει μπροστά από εμένα που με παίρνεις τηλέφωνο όόόταν βρεις κενό από τα φροντιστήρια και πολύ καλά κάνεις εννοείται. (Σου έχω πει πόσο μου λείπεις;) Έχεις βρει αγόρι, τον βάζεις συχνά πάνω από οποιονδήποτε άλλο. Καλά κάνεις και πάλι. Κι εγώ αν είχα κοπέλα ίσως να την έβαζα πιο πάνω. Όταν και αν βρω και μάθω θα σου πω. Εν τέλει δε φταις εσύ. Εγώ φταίω που είμαι εξαρτημένος από σένα, χειρότερα και από το Νικηφόρο του 50-50 με την κόρη του. Σου ζητώ συγγνώμη...

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

Σπασμένο καράβι

...να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι...

Ήμουν κι εγώ ένα μικρό καράβι. Μου δώσανε ένα χάρτη και μια πυξίδα και με στείλανε στο καλό. Ήξερα που ήθελα να πάω και το δρόμο. Η πυξίδα όμως άρχισε να παρεκκλίνει. Άρχισα να κάνω περίεργους κύκλους, χωρίς νόημα. Μέχρι να το καταλάβω, και πριν προλάβω να αντιδράσω, ένα κύμα με έλουσε ολόκληρο και παρέσυρε και την πυξίδα και το χάρτη. Δεν θυμάμαι πια που ήθελα να πάω. Δεν ξέρω πια που θέλω να πάω. Στέκομαι μεσοπέλαγα και σκέφτομαι.
Και ο χρόνος με πιέζει...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

Free Market

Γυρνώντας από το μάθημα πείνασα. Μακάρι να είχαμε ακόμα Everest. Ή Γρηγόρη, ή Pizza Hut, ή Roma Pizza... The list goes on and on. Βλέπετε εμείς εδώ επιμένουμε παραδοσιακά και τοπικά. Γι' αυτό όποτε πάει να ανοίξει μαγαζί αλυσίδας (φτου φτου ντιντήδες της πρωτεύουσας, που θα έλεγαν και στο Καφέ της Χαράς) ή εστιατόριο που να τολμά να περιφρονεί εκλεκτά εδέσματα όπως κοκορέτσια και σπληνάντερα, το κλείνουμε και ανοίγουμε στη θέση του μια καφετέρια. Σίγουρα πράγματα. Εκτός αν αυτό βάζει catchy διαφημίσεις την την ώρα του Fame Story.
Υ.Γ.: Για να εξηγούμαστε, θα έβρισκα να φάω, είπαμε. Αλλά το νόημα του post παραμένει.

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Απορίες

Σοβαρή (νομίζω), δικιά μου
Γιατί οι καθηγητές ντρέπονται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη σεξ; Ενώ δεν ντρέπονται να χρησιμοποιήσουν άλλες λέξεις με την ίδια έννοια (ερωτική πράξη) ή παράγωγά της (σεξουαλική πράξη) ή συνδυασμούς (έρωτας με τη σεξουαλική έννοια) και γενικώς αμέτρητες πιθανές εκφράσεις για να μιλήσουν γι' αυτό (το φέρνει η κουβέντα συνέχεια, ένα περίεργο πράγμα βρε παιδί μου) ποτέ μα ποτέ δεν το λένε έτσι απλά.

Λιγότερο σοβαρή, του μικρού

(Κοιτάζοντας το χάρτη)
-Πού είναι η Ντήνος;
-Ε;
-Το νησί, η Ντήνος, που είναι;
-Τήνο το λένε το νησί, να το.
-Μα δε λέμε πήγε διακοπές "στη(ν Τ)ήνο";
-...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Τι μάθαμε στο σχολείο

  • Κακοί πειρατές μπορούν να κλέβουν ασύρματα τη σύνδεσή μας στο Ίντερνετ και να τηλεφωνούν χρεώνοντας το λογαριασμό μας. (Μαμάάάάάάάάά!)
  • Είμαστε λαός της ήσσονος προσπάθειας. (=Το κεντρικό σημείο πεντάλεπτης υστερίας καθηγητή επειδή δεν είχαμε γράψει τις εκφωνήσεις των ασκήσεων στα τετράδια.)
  • Να σημειώνουμε τις ασκήσεις κάπου άσχετα και μετά να κάνουμε παραψυχικό brainstorming για να μαντέψουμε από ποιά σελίδα είναι. (Καθηγητής που εκνευρίστηκε από κάποιους που μιλούσανε, διέκοψε το μάθημα, μας έδωσε ασκήσεις με τον προαναφερθέντα τρόπο και την υπόλοιπη ώρα μας κράταγε μούτρα.)
  • Ότι τα δύο καινούρια φυσικά μεγέθη που μάθαμε θα μας ταλαιπωρήσουν πολύ στο Λύκειο. (Συμμαθήτρια: Περισσότερο από εσένα;)
  • 1) Ο Νεοέλλ(λλλ)ηνας είναι παθολογικά προσκολ(λλλ)ημένος στη μαμά του
    2)Όλες (ανεξαιρέτως) οι σχέσεις είναι προορισμένες να καταρρεύσουν.
    3)Η σύγχρονη κοινων(ννν)(ννν)(ννν)ία είναι καταδικασμένη λόγω της διάλυσης των οικογενειακών δεσμών.
    (Καθηγητής προσφάτως χωρισμένος, καμένος από την πεθερά του ή τη μάνα του.)
  • Ότι πρέπει να ξεχάσουμε όλα τα αγγλικά που ξέραμε, ώστε η καθηγήτρια να μας διδάξει τη δικιά της, ριζικά ανανεωμένη διάλεκτο.
  • Ότι η Φυσική Κατεύθυνσης της Γ' Λυκείου μπορεί να διακόπτεται κατά βούλησην, ενώ τα δικά μας Αρχαία απαιτούν πλήρη συγκέντρωση. (Αντίδραση φιλολόγου που προσπάθησαν να τη σηκώσουν από αίθουσα του ισογείου για να μπει τμήμα με ένα παιδί με σπασμένο πόδι).
  • Ότι η Αμαλ(λλλ)ία μιλάει φυσιολογικά. (Δεν εξηγείται αλλιώς.)
Και είμαστε ακόμα στην αρχή...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Φτου σας

Ίχνος ντροπής δεν έχουν τελικά οι πολιτικοί. Φτου και ξανά φτου. Πήγα σε ένα μνημόσυνο σήμερα και έφριξα. Παρέστη σύσσωμος ο τοπικός πολιτικός κόσμος (υποψήφιοι νομάρχες, δήμαρχοι και σύμβουλοι). Όλοι με το ίδιο ψεύτικο θλιμμένο ύφος, που άλλαζε βέβαια σε εξίσου ψεύτικο χαμόγελο για να χαιρετήσουν. Έχουν αρκετές άλλες ευκαιρίες για ψηφοθηρία, δεν μπορούν να σεβαστούν τίποτα πια; Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και όλοι οι συγγενείς τους, με τη χειραψία ξεκίναγαν τον ηχογραφημένο λόγο. Έλεος... Φτου και ξανά φτού σας.
Υ.Γ.:Κωλοΐωση...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο

Το Λύκειο χρειάστηκε μόλις μία βδομάδα για να επιτελέσει το σκοπό του: να μου αφαιρέσει κάθε ίχνος δημιουργικότητας και φαντασίας. Όλο γράφω και σβήνω posts και κανένα δε μου βγαίνει. Για να δούμε μήπως αυτό θα είναι και το τυχερό.
Συμμαθητές: Είμαι ο μόνος που χωρίστηκα από την παρέα μου από πέρυσι. Δεν πρέπει να τους έλειψα και πολύ, αλλά τέσπα. Κατά τα άλλα νορμάλ πράγματα. Κανα-δυο αξιόλογα άτομα, ως εκεί.
Καθηγητές: Κανα-δυο αξιόλογοι κι εκεί (μαθηματικός 1, χημικός). Κανα-δυο που δε θέλω να τους βλέπω στα μάτια μου (θεολόγος [γυναίκα], μαθηματικός 2, διευθυντής). Οι περισσότεροι ένας απέραντος βούρκος μετριότητας.
Κτήριο: Τρία ωραιότατα εργαστήρια φυσικοχημείας. Ενάμιση διαλυμένο εργαστήριο πληροφορικής αγορασμένο την προηγούμενη δεκαετία. Πολύ στριμωγμένο. Το καπνιστήριο ευτυχώς σε σημείο που δεν ενοχλεί.

Γενικές παρατηρήσεις:
1) Είμαστε από τους ελάχιστους που έχουμε πάρει (σχεδόν) όλα τα βιβλία και κάνουμε ήδη εφτάωρα.
2)Αυτή τη βδομάδα θα γράψουμε σε όλα τα "σημαντικά" μαθήματα "διαγνωστικά τεστ", για να εξετάσουν την πορεία μας. Πούτσες ταραμοσαλάτα.
3)Σήμερα υπήρχε μόνο ένα μάθημα το οποίο δεν περίμενα με τρόμο (Χημεία). Αύριο δεν υπάρχει κανένα. Fuck.
4)Τα ρολόγια έχουν κολλήσει. Με UHU Stick ("γερά κολλάει, UHU Stick γιατί σου πάει" που έλεγε και εκνευριστικό πιτσιρίκι στην τηλεόραση).

Ούτε αυτό το ποστ ήταν δημιουργικό. Καλύτερο από τα άλλα πάντως.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006

Απαγορευμένες ευχές

Θα πέσει κράξιμο σε:
  • Όποιον αφήσει comment με "καλό χε***να". Για όνομα του Θεού/Αλλάχ/Βραχμαπούτρα/Anonymous, ακόμα στο Σεπτέμβριο είμαστε. Ούτε ψιχάλα δεν έχουμε δει. Έλεος.
  • Ούτε "τα κεφάλια μέσα" να μην πει κανείς. Θέλουν δε θέλουν, θα μπουν από μόνα τους. Μην τα ζαλίζετε.
  • Εννοείται ΌΧΙ "καλή σχολική χρονιά". Κακή, ψυχρή κι ανάποδη θα είναι. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Κάθισα πριν λίγο και διάβασα κάμποσα παλιά post μου. Έτσι δηλαδή, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Δεν μπορώ και δε θέλω να πάω για ύπνο. Στη σκέψη και μόνο του σχολείου βγάζω κι άλλα σπυράκια. Δε θέλωωωωω. Πολύ γρήγορα πέρασε αυτό το καλοκαίρι. Άντε πάλι ρουτίνα τώρα...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006

Ο Μέρφι ήταν αισιόδοξος

"Όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει", ή αλλιώς Νόμος του Μέρφι. Σήμερα θα ασχοληθούμε με μια δευτερεύουσα διάταξή του: "όταν κάτι πάει καλά, είναι για να κάνει την κατάσταση χειρότερη".
Σήμερα το πρωί, ο πατέρας μου χρειάστηκε να πάει στο ταχυδρομείο. Ξεκίνησε δοκιμαστικά από το μεγάλο, όπου... βρήκε παρκάρισμα! Μέχρι να φτάσει εκεί όμως, το δεκαπεντάχρονο πλέον αυτοκίνητό μας είχε κατά την προσφιλή του συνήθεια αδειάσει το ψυγείο. Μπαίνοντας στο ταχυδρομείο, τον ενημερώνουν ότι έχει κλείσει ως προς την εξυπηρέτηση του κοινού και λειτουργεί μόνο ως αποθήκη. Βγαίνοντας (και σιχτιρίζοντας) διακρίνει (τι ευτυχία) μια βρύση στο απέναντι πεζοδρόμιο. Παίρνει ένα μπουκάλι, το γεμίζει νερό, ανοίγει το καπάκι του ψυγείου για να το γεμίσει και καίει όλο το δεξί του χέρι από το καυτό νερό...
Το απόγευμα αγγαρεύει φυσικά εμένα να πάω στο ταχυδρομείο. Μπαίνοντας παρατηρώ αμέσως δύο πράγματα:
1) Η ξινή έλειπε.
2)Η ουρά αποτελούνταν από ένα μόνο άτομο.
Πλησιάζοντας τα γκισέ, ανακάλυψα με φρίκη ότι ένας γέρος συζητούσε τα οικογενειακά του με μία εκ των υπαλλήλων. Όταν ο γέρος αποχώρησε (μετά από ένα σεβαστό χρονικό διάστημα), απορροφήθηκαν σε βαθιά ανάλυση των όσων είπε. Έφυγα ευχόμενος να πετυχαίνω την ξινή στο μέλλον.
Υ.Γ.: Και το RAM που αγόρασα γυρίζοντας για τους 2 μήνες δωρεάν σύνδεση δεν είχε μέσα κουπόνι! @@ ριγανάτα!Τελικά το βρήκα το κουπόνι. Όπως συνηθίζω να λέω αυτές τις μέρες: Είμαι κι εγώ πολύ μαλάκας ρε γαμώτο... :(

Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006

Στα μαγαζιά της Αθήνας δουλεύουν ξένοι!

Μάλλον είμαι πιο βλάχος από ότι θέλω να παραδεχτώ, αλλά τώρα το παρατήρησα και μου έκανε εντύπωση. Όχι όπως εδώ που για να σε προσλάβουν για οτιδήποτε (εκτός από καθαρίστρια) θέλουν πιστοποιητικό καθαρού ελληνικού αίματος μέχρι 10 γενιές πίσω.

Τρίτη, Αυγούστου 29, 2006

Δε ζητάω πολλά...

Μόνο να βρίσκομαι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της γήινης επιφάνειας, εκτός από τα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα που καλύπτει αυτή η πόλη. Μόνο αυτό.

Είναι τόσο δύσκολο πια;

Τετάρτη, Αυγούστου 23, 2006

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι...

Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet (σαφώς)
Αποχαύνωση στον καναπέ (εννοείται)
Ζαμπόν δίχως λιπαρά
Περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ (βαθύτερο νόημα)
Πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον (απολύτως κανένα)
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον (αποκλειστικά)
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις (στην κηδεία παρευρέθηκαν τοπικοί παράγοντες... ψεύτικοι όπως πάντα...)
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια (καθημερινά)
Re-union party, καλλιστεία, bazzar
Συχνές επισκέψεις στο super market
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες (όχι ακόμα ακριβώς έτσι)
Βιταμίνες και τζιν σενγκ
Φιλοσοφία του Ζεν

(Γιατί όταν λείπεις εσύ...)
Μια χύμα κατάσταση...
Μια ηλίθια παράσταση...
Ένα reality show...

(Γι' αυτό...)
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω...
Ένα μεγάλο κενό...
Ένα μηδενικό χωρίς εσένα...

(Ευσταθία, για όσους δεν ξέρουν. Αφιερώνω το τραγούδι σε πολλούς και σε πολλά.)
Κοιτάω από το παράθυρο. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Ξαναμπαίνω μέσα. Ανοίγω τον υπολογιστή. Μηχανικό, απελπισμένο ψάξιμο. Κάτι να ασχοληθώ. Κάποιος να μιλήσω. Πιάνω το κινητό. Διαβάζω τα SMS. Μαχαίρι πρώτο. Μαχαίρι δεύτερο. Μαχαίρι τρίτο. Παρατάω το κινητό, σαν να με έκαψε.
(Ένα μεγάλο κενό...)
Σηκώνομαι. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω μια φυλακή. Ξανακάθομαι, πιο απελπισμένος από πρώτα.
(Το κενό μεγαλώνει...)
Ψάχνω έναν τρόπο να κλείσω το ποστ. Γράφω-σβήνω, γράφω-σβήνω. Δεν πειράζει. Ας μην το κλείσω. Πειράζει;

Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006

Καρκίνος

Κάπου στα σαράντα της. Και έδειχνε πιο νέα. Πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Πολύ δραστήρια. Της καρφώθηκε να πάρει το Proficiency που δεν πήρε όταν έπρεπε, και ξεκίνησε φροντιστήριο. Να μάθει Γερμανικά, και το έκανε. Δουλεύοντας οχτάωρο, με τρία παιδιά. Δε λύγισε. Δεν κουράστηκε. Δεν βαρέθηκε. Ως το τέλος δεν τα παράτησε. Πάντα χαμογελαστή και ευγενική, για όλα...
Ύπουλο πράγμα ο καρκίνος. Ξαφνικός. Δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει παντού.

-Τι κάνει η μάνα σου;
-Καλύτερα, είναι πολύ αισιόδοξη.
Ως το τέλος αισιόδοξη...

Την είδα πριν λίγο καιρό στο δρόμο. Εμφανώς ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, πάντα χαμογελαστή.

Μέχρι σήμερα το πρωί.

-Σου έχω πολύ δυσάρεστα νέα...
-Ό-ο...όχι...

Αντίο. Θα μας λείψεις.

Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006

Cinderella

Cinderella-HeartBreak Station

Waiting at the station
Tears filling up my eyes
Sometimes the pain you hide
Burns like a fire inside
Look out my window
Sometimes its hard to see
The things you want in life
Come and go so easily

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

Watching the days go by
Thinking bout the plans we made
The days turn into years
Funny how they fade away
Sometimes I think of those days
Sometimes I just hide away
Waiting on that 9:20 train
Waiting on a memory

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

My ladys on the fly and shes never coming back
My love is like a steam train rolling down the tracks yea, yea

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

She took the last train ooo, out of my heart
She took the last train
And now I think Ill make a new start
Last train out of my heart

Fans των Cinderella υπαρχουν??
Αυτο το κομματι με εχει σημαδεψει προσωπικα!

Τετάρτη, Αυγούστου 16, 2006

Σκέψεις παιδιών...

Χτες πήγαμε στο χωριό του πατέρα μου. Δεκαπενταύγουστος χωρίς κινητό, Ίντερνετ και με καλή παρέα (τα πεντάχρονα ξαδέρφια μου). Τέσπα, με στείλανε βόλτα με τα μικρά, να τα πάω στην παιδική χαρά. Στο δρόμο, ρωτάει ο μικρός:
-Sunflyer, τον βρήκανε τον Άλεξ;
Παραλίγο να μου φύγει ο σκύλος.
-Πού έμαθες εσύ παιδί μου για τον Άλεξ;
-Το άκουσα στην τηλεόραση.
Σοκ.
-Ε... Όχι, δεν τον βρήκανε.
-Α... (Με απογοήτευση.) Έχω μεγάλη αγωνία αν θα τον βρούνε.
-Και για πες μου, τι ακριβώς ξέρεις εσύ για τον Άλεξ;
-Ήθελε να πάει κάπου και τον πιάσανε κάτι συμμαθητές του που ήτανε παλιόπαιδα και τον χτυπήσανε πολύ και τον σκοτώσανε.
-...
-Αυτούς που τον σκοτώσανε, τι θα τους κάνουν;
-Θα τους βάλουν στη φυλακή.
-Α... (Με απογοήτευση). Κανονικά πρέπει να τους σκοτώσουν. Ήταν πάρα πολύ κακό αυτό που κάνανε.
-Ναι, ίσως, αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι πολύ κακό δεν τον σκοτώνουν, τον βάζουν όμως φυλακή, μπορεί και για όλη του τη ζωή.
-Θα έπρεπε να τον σκοτώνουν όμως, ε;
-Ίσως...
Τι ακριβώς κατάλαβε από όσα είπαμε, δεν μπορώ να το ξέρω...



Αγαπητοί κ.κ. δημοσιογράφοι...


Σκατά στα μούτρα σας.

Κυριακή, Αυγούστου 13, 2006

ΕΛ(ληνική)ΤΑ(λαιπωρία)

Υπάρχουν δύο ταχυδρομεία εδώ. Το ένα, το μεγαλύτερο, τα απογεύματα κλείνει. Το δεύτερο, μια ποντικότρυπα, λειτουργεί με μειωμένο προσωπικό (2 υπαλλήλους): μία συμπαθητική (σχετικά πάντα) και μια ξινή. 3 φορές έχω στηθεί στην ουρά (μίνιμουμ μισή ώρα) και πάντα πέφτω στην ξινή. Τι γκαντεμιά κι αυτή...
Χτες λοιπόν με έστειλαν να πληρώσω δύο λογαριασμούς. Πριν ακόμα τελειώσει με τον προηγούμενο, μου κάνει νόημα μουγκρίζοντας (έλα κι εσύ να τελειώνω να πάω για καφέ). Πάω εγώ μπροστά της.
-Λογαριασμούς ΔΕΗ-ΟΤΕ πληρώνουμε εδώ, έτσι; (Δεν ήταν σίγουροι οι δικοί μου και μου είπαν να ρωτήσω)
-Αν δεν έχει λήξει. Έχει λήξει;
-Που θέλετε να ξέρω, δικός μου είναι; (Χαμογελώντας ελαφρώς πικρά)(Εντάξει, δεν έφταιγε αυτή εδώ... αλλά δε μου είπαν, δεν ασχολήθηκα)
Μουγκρίζει και τους παίρνει.
-Το ξέρεις ότι παίρνω και κάτι επιπλέον, έτσι;
-Ναι (Αυτό μας μάρανε τώρα! Τέλειωνε, θέλω κι εγώ να πάω για καφέ)
Κάνει τη διαδικασία. Ήταν η τελευταία απόδειξη στο βιβλίο, δυο ώρες να βγάλει το επόμενο. Μου δίνει τις αποδείξεις, λέει το ποσό. Πληρώνω.
-Ευχαριστώ (προσπάθεια για χαμόγελο)
Μουγκρίζει.

Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006

Φιλια(ο τονος στο γιωτα)

Οπως γνωριζεις,στα σχολικα χρονια κανουμε φιλους,κολλητους πολλες φορες κ συνεχιζουμε ακαθεκτοι!
Πολλες φορες τους προδιδουμε κ αλλες δεχομαστε πισωπλατες μαχαιριες..
Ετσι κατεληξα στο τι ειναι φιλος
Οταν βαζεις εναν ανθρωπο πανω απο τον εαυτο σου(το ιδιο κ αυτος)κ ευχεσαι να του πηγαινουν ολα καλα,ακομα κ να σε ξεπερασει,αυτος ειναι πραγματικος φιλος!
Μολις ανακαλυψα οτι εκτος απο εναν-δυο οι αλλοι ειναι απλως γνωστοι!
Εσυ εχεις φιλους?(σαν Διαφημιση ακουγεται χαχα)

Κουλουβάχατα

Το στομάχι μου με πεθαίνει πάλι. Δε με έχει αφήσει σχεδόν καθόλου από τη μέρα που γύρισα. Γενικά πάντα με πιάνει το στομάχι μου όταν στεναχωριέμαι (πάντα δηλαδή όταν γυρίζω σπίτι) αλλά ποτέ δεν έχει κρατήσει τόσο... Λόγω θερμοκρασίας πίνω και πάρα πολύ νερό, το οποίο εδώ προκαλεί συχνά στομαχοεντερικά σε πολύ κόσμο... Δε βοηθάει και πολύ.
Χτες με πήρε τηλέφωνο ο καλύτερος μου φίλος από την Τρίτη Δημοτικού. Είχαμε χαθεί τον τελευταίο χρόνο. Λέμε να βρεθούμε αλλά δεν ξέρουμε πότε... Ο πατέρας μου λέει συνεχώς να πάμε για κάτι δουλειές, αλλά εγώ τα πρωινά κοιμάμαι... Το κρεβάτι μου είναι πιασμένο από βουνά ολόκληρα σαβούρες του πατέρα μου, που τις μάζεψε όσο έλειπα "για να τις τακτοποιήσουμε". Κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με τα αδέρφια μου, φροντίζω πάντα να κοιμούνται πριν πάω εγώ γιατί αλλιώς δεν υποφέρεται η κατάσταση. Γενικά προσπαθώ να αποφεύγω τις συγκεντρώσεις, αργώ να πάω για φαί κλπ.
Δε θέλω να πάω σχολείο. Ένας μήνας έμεινε και ήδη κάπως μου έρχεται. Κάτι άκουσα για απεργία των καθηγητών το φθινόπωρο, ξέρει κανείς; Και btw, φτου σας εργαζόμενοι "συνδικαλιστές". Τόσο στριμόκωλη έγινε η κατάσταση ξαφνικά; Πριν από 5 (πέντε) χρόνια, στο σχολείο μου δεν απέργησαν 2 (δύο) δάσκαλοι. Φέτος, απέργησαν 2 (δύο) καθηγητές. Κάποια εξήγηση υπάρχει;

Κυριακή, Αυγούστου 06, 2006

Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 4ο και τελευταίο: Τετάρτη και Πέμπτη

Την Τετάρτη το πρωί πήγαμε στο Λούβρο. Πάρα πολύς κόσμος, καμία ουρά. Δεν ξέρω τι κάνουν διαφορετικά από τα άλλα αξιοθέατα, αλλά μπήκαμε σχεδόν αμέσως. Ξεκινήσαμε φυσικά για την πτέρυγα Ντενόν (και τη Μόνα Λίζα). Ήξερα ότι δεν είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά θα έσκαγα αν πήγαινα στο Λούβρο και δεν έβλεπα τη Μόνα Λίζα. Και αφού φάγαμε στη μάπα όλους τους Ιταλούς θρησκευόμενους (τα έργα πολύ ωραία δεν μπορώ να πω αλλά όλα θρησκευτικά ρε παιδί μου), ηλιθιωδώς δεν προχωρήσαμε να δούμε την (υποθέτω ενδιαφέρουσα) έκθεση με τις Ασιατικές, Αφρικανικές και Ωκεανικές τέχνες, αλλά γυρίσαμε πίσω, προς τα αρχαία. Ήδη κουρασμένοι όταν φτάσαμε στην Αφροδίτη της Μήλου (ή η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μπροστά-μπροστά;) με έσυρε η μάνα μου προς τα αιγυπτιακά. Και κάπου κάναμε μια μοιραία λάθος στροφή... Βλέπουμε πινακίδα για τα αιγυπτιακά προς τα πίσω μας. Κάνουμε να γυρίσουμε και μας σταματάει ένας φύλακας, γιατί λέει δεν επιτρεπόταν να γυρίσουμε πίσω. "Και πως θα πάμε ρε φίλε στα αιγυπτιακά;" "Κατεβείτε κάτω και κάντε τον κύκλο από την αρχή". Τέζα εγώ. Εν τέλει δεν πήγαμε στα αιγυπτιακά. Κάτσαμε λίγο στο συντριβάνι απ' έξω (όλες οι τουρίστριες είχαν τα πόδια μέσα να δροσισιστούν), βγάλαμε φωτογραφίες με την πυραμίδα και ξεκινήσαμε για τη Μονμάρτη.

Η κουραστική ανάβαση στο σταθμό Abbesses άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Φάγαμε κάτι σε έναν παρακείμενο δρόμο, έχοντας τη μαγευτική θέα μιας μεγάλης ανηφόρας με μια εξίσου μεγάλη σκάλα στην κορφή, που έβγαζε στην καρδιά της Μονμάρτης. Ευτυχώς επέμεινα να συνεχίσουμε ακολουθώντας τις πινακίδες για το Funiculaire de Monmartre, που το είχα δει σε όλους τους χάρτες των συγκοινωνιών και δεν ήξερα τι ήταν. Αποδείχτηκε ότι ήταν τελεφερίκ (στημένο κανονικά από τη RATP, με κανονικό εισητήριο μετρό-λεοφωρείου). Ανεβήκαμε έτσι στη Sacre-Coeur (η οποία κρατάει τα θρησκευτικά προσχήματα πολύ περισσότερο από τη Notre-Dame).
Κάναμε βόλτα στη Μονμάρτη, η οποία θυμίζει έντονα την Πλάκα. Δυο ευγενέστατοι επίδοξοι ζωγράφοι (ο ένας μίλαγε λίγα ελληνικά) μας έκαναν τα πορτρέτα. "Πολύ ωραίο, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ" γέλασε η μάνα μου. "Είναι η εντύπωση που μου δίνεις" απάντησε διπλωματικά ο ζωγράφος. Η μάνα μου δεν το πήρε τοις μετρητοίς, πάντως έλιωσε. Το λεοφωρείο μας πήγε σε άλλον (ευτυχώς) σταθμό. Η μάνα μου κόντεψε να κοιμηθεί ήδη από το μετρό της επιστροφής στο ξενοδοχείο...
Την επόμενη, πήγαμε στις Κατακόμβες, ένα πρώην μεταλλείο και μετέπειτα νεκροταφείο κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου εκτίθενται πάνω από έξι εκατομμύρια σκελετοί (θα έβαζα φωτογραφία αλλά ίσως παραπάει). Παρά τις πολλαπλές τοιχοκολλημένες προειδοποιήσεις για τη δυσκολία της επίσκεψης, ήταν σαφώς λιγότερο κουραστικό από άλλες δραστηριότητες. Βέβαια αν πάθεις κάτι κινδυνέυεις να γίνεις έκθεμα. Μετά πήγαμε στο μουσείο Rodin. Τα εκθέματα δεν μου πολυάρεσαν, έχει όμως έναν πανέμορφο κήπο (και ψυγείο με Haagen-Daas στο αναψυκτήριο).

Στον κήπο υπήρχε ένα μεταλλικό τερατούργημα, ως μέρος της πολιτικής του μουσείου να εκθέτει περιοδικά έργα σύγχρονων γλυπτών, σχετικών ως ένα βαθμό με τον Rodin. Ο τύπος ισχυρίζεται ότι το έχει εμπνευστεί από την Αρχαία Ολυμπία. Ασχολίαστο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν το Πάνθεον, στις στοές του οποίου είναι θαμμένοι οι μεγάλοι άνδρες της Γαλλίας. Είχε επίσης μια έκθεση για τους Κιουρί, και ένα μοντέλο του Εκκρεμούς του Φουκώ. Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τόσο μικρός και ασήμαντος όσο στο τεράστιο και επιβλητικό αυτό κτήριο. Τα σοκάκια του Quartier Latin κατά την επιστροφή (με τα πόδια) στο ξενοδοχείο ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Το βράδυ συναντηθήκαμε για τελευταία φορά με την φίλη της μάνας μου που μας φιλοξένησε τις πρώτες μέρες και καθίσαμε σε ένα καφέ από το οποίο μισοφαινόταν το Beaubourg, με τη μάνα μου να γκρινιάζει συνέχεια για το πόσο άσχημο ήταν (και δεν είχε ακριβώς άδικο). Επιστροφή στο ξενοδοχείο, που το βρήκαμε κλειστό (ήταν δωδεκάμιση). Πέρασαν σχεδόν πέντε λεπτά μέχρι να έρθει κάποιος να μας ανοίξει (και δως' του να χτυπάμε το κουδούνι, αναρωτώμενοι αν θα βγάζαμε την τελευταία μας νύχτα σε κανένα παγκάκι). Η συνέχεια γνωστή από το πρώτο μέρος...
Το highlight των τελευταίων ημερών: Ένας στο μετρό που είπε στη μάνα μου "Σιγά ρε γιαγιά". Στα ελληνικά.

Είχα πει θα φύγω...

Δεν είναι κατάσταση αυτή. Πρέπει να παίρνω υπολογιστή μαζί μου στις διακοπές... Όλη την ώρα σκέφτομαι να μπλογκάρω γι' αυτό, για εκείνο, για το παραδίπλα... Και όταν γυρνάω τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει, άσε που μες στα χάλια μου ξεχνάω σχεδόν το μπλόγκινγκ. Επιστροφή λοιπόν από την Κρήτη... Ζω ένα παράδοξο δράμα: Να αγαπάω τόσο πολύ δύο τσιμεντουπόλεις (Αθήνα και Ηράκλειο) και να ζω σε μια τρίτη! Στα όρια της γκαντεμιάς δηλαδή! Τώρα να μαζεύομαι... Οι διακοπές ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ! Όσο (κατά βάθος) καλό είναι να αφήνεις πίσω σου τον κόσμο πηγμένο και να φέυγεις για διακοπές, τρισχειρότερο είναι να γυρνάς πίσω στο δικό σου πήξιμο όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν. Πίσω στο μέρος των εφιαλτών μου (μόλις ξυπνήσω φυσικά θυμάμαι ότι εδώ ζω κιόλας). Χωρίς φίλους, με μοναδική παρέα καναδυό στο MSN που ξέμειναν τυχαία κι αυτοί στις δικές τους τσιμεντουπόλεις... Σας χρωστάω και το τελευταίο ποστ από το Παρίσι. Θα γίνει κι αυτό, όλα θα γίνουν... Κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο που λέει ο σοφός λαός μας (Τι πράγμα; Είναι ήδη Αύγουστος;! Shit...)

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 3ο: Δευτέρα και Τρίτη

Την επόμενη το πρωί, μας τηλεφώνησαν από την Alitalia ότι οι βαλίτσες ήταν ήδη στο Παρίσι. Όλο χαρά, φύγαμε από το σπίτι που μέναμε και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, στο Quartier Latin. Φτάνοντας εκεί στις 12... Πού είναι οι βαλίτσες; Οέο; Ξανά μανά τηλέφωνο... "Κατά τις 9 το βράδυ θα σας τις φέρουν" ήταν η απάντηση. Τέσπα... Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο (όχι ότι είχαμε και τίποτα ιδιαίτερες αποσκευές να τακτοποιήσουμε) και πήγαμε στη Notre Dame.

Ανεβήκαμε και πάνω.

Κατόπιν, φάγαμε πρόχειρα σε ένα καφέ-εστιατόριο εκεί δίπλα και ήπιαμε το ακριβότερο νερό ever: 5,10 το μισό λίτρο (γυάλινο μπουκάλι όμως). Αποφασίσαμε μετά να πάμε στις κατακόμβες. Κατεβαίνουμε ως εκεί με το μετρό... Τη Δευτέρα κλειστές. Κάναμε μια βόλτα εκεί γύρω kαι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Το βράδυ φάγαμε σε ινδικό, με την οικογένεια που μας φιλοξενούσε, στο καταπληκτικό Lal Quila.

Την Τρίτη ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Λούβρο, όταν θυμήθηκα ότι τα περισσότερα μουσεία είναι κλειστά την Τρίτη. Μετά απο διαβουλέυσεις κατευθυνθήκαμε προς La Defence, με τη Μεγάλη Αψίδα (Grande Arche De La Defence). Η μάνα μου δεν ενθουσιάστηκε, εγώ όμως ξετρελάθηκα.




Μετά γυρίσαμε στο κέντρο του Παρισιού και πήγαμε για το μουσείο Orsay (που είναι ανοιχτό την Τρίτη). Βρήκαμε μια τεράστια ουρά. Απ' έξω ήταν διάφοροι καλλιτέχνες του δρόμου. Ρωτήσαμε έναν πότε έχει λιγότερο κόσμο. "Ποτέ" απάντησε. Κι ενώ συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε...
-Ellines eiste?
-Ναι. (Γελώντας)
-Apo pou?
-Εγώ είμαι από την Κρήτη (η μάνα μου).
-H Krhth einai megalh, pou sthn Krhth?
-(έκπληκτο βλέμμα) Από το Ηράκλειο!
Για να μην μακρυγορώ, ο τύπος είχε κάνει 8 μήνες στη Σητεία (στην Κρήτη) πριν από 15 χρόνια. Και μιλούσε ακόμα ελληνικά...
Πήραμε το Batobus, κάναμε ένα μεγάλο κύκλο στο Σηκουάνα, και βρεθήκαμε στον Πύργο του Άιφελ. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να βρέχει. Ένα σύντομο αλλά έντονο διάλειμμα από τον ασυνήθιστο καύσωνα που επικρατούσε εκείνη τη βδομάδα στο Παρίσι (ο οποίος σταμάτησε όταν φεύγαμε, wtf?) Για τον Πύργο υπήρχε 4 ώρες ουρά στο ασανσέρ. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Κάτσαμε λίγο σε ένα παρκάκι εκεί δίπλα.

Με το Batobus και πάλι γυρίσαμε στο Orsay, όπου τελικά μπήκαμε. Πίσω στο ξενοδοχείο και νυχτερινή έξοδος σε ωραιότατο, πάμφθηνο (φάγαμε του σκασμού 2 άτομα με 16 ευρώ) ιταλικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο. Ήταν ο αγώνας Ιταλία - Γερμανία εκείνο το βράδυ και παρ' όλα αυτά το προσωπικό διατήρησε τον επαγγελματισμό του (ούτε τηλεόραση δεν είχαν, ίσως βέβαια επειδή είχε η brasserie απέναντι).
Το highlight του διημέρου: Όταν πήγαμε στο ξενοδοχείο την πρώτη φορά, το ψυγείο δε δούλευε. Όχι ότι το είχαμε ανάγκη, αλλά τους το είπαμε και μας είπαν ότι θα το κοιτάξουν. Όταν γυρίσαμε (από το Orsay), δεν βρήκαμε καθόλου ψυγείο. Πήραμε τηλέφωνο και ανέβηκε ένας από τη ρεσεψιόν, ο οποίος μουρμούρισε ότι το ίδιο πρόβλημα είχαν και από δίπλα και δεν είχαν άλλο ψυγείο να μας το αλλάξουν και θα το έφερναν μόλις μπορούσαν. Ψυγείο φυσικά δεν είδαμε.

Συνεχίζεται...

Υ.Γ.: Οι καλές φωτογραφίες είναι σε φιλμ (τρέ μπανάλ, ξέρω). Αν αξιωθώ να τις σκανάρω θα ποστάρω μερικές ακόμα.
Υ.Γ.2:Αύριο ξαναφεύγω, για δύο βδομάδες στην Κρήτη. Αν προλάβω θα κάνω άλλο ένα ποστ το πρωί, αλλιώς θα τα πούμε μάλλον όταν γυρίσω.

Κυριακή, Ιουλίου 16, 2006

Αμάν με το Ζιντάν

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΗΣΥΧΟ! ΟΚ;



ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΙΠΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΕΔΩΣΕ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 2ο: Οι δύο πρώτες μέρες και το μετρό

Η φίλη της μάνας μου που ανέφερα μένει στο πανέμορφο Meudon (πολύ κοντά στο φημολογούμενο καινούριο σπίτι των Johnny Depp και Vanessa Paradis, το δικό της εννοείται είναι πολύ μικρότερο :Ρ) Το ίδιο απόγευμα που φτάσαμε, μας πήγε στο κέντρο (στο Παρίσι) με το αυτοκίνητο. Εγώ εντωμεταξύ είχα πάθει τεράστιο σοκ. Κατά βάθος δεν πίστευα ότι αλήθεια έβλεπα τον πύργο του Άιφελ, το Σηκουάνα, τη Notre-Dame, την πλατεία Concorde, κτλ. Γενικώς ότι είχα διαβάσει στους τουριστικούς οδηγούς. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσω. Anyway... Φάγαμε καταπληκτικό παγωτό σε ένα μαγαζί στο Saint-Louis (Μαύρο Πρόβατο μήπως ξέρεις ποιο λέω;) και μετά σπίτι όπου ξεράθηκα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Γάλλων οπαδών για το αντίθετο (ήταν η βραδιά του Γαλλία-Βραζιλία).
Το επόμενο πρωί πήγαμε στις Βερσαλλίες. Το ταξίδι μας είχε αφήσει μια ιδιαίτερη αντιπάθεια για τις ουρές. Και στον ήλιο κιόλας; Όχι, ευχαριστώ. Περιοριστήκαμε στους καταπληκτικούς κήπους και μας έφτασε με το παραπάνω. Το απόγευμα αυτοκίνητο μέχρι το Hotel De Ville (δημαρχείο) και μετά με τα πόδια μέχρι τη Bastille, όπου έφαγα για πρώτη φορά κινέζικο, σε ένα μαγαζί στιλ μικρό σουβλατζίδικο. Στη Γαλλία, όπως και στον περισσότερο κόσμο, το κινέζικο δεν είναι είδος πολυτελείας όπως εδώ, το αντίθετο. Μετά μετρό για να γυρίσουμε στο αυτοκίνητο...
-Παύση-
Με το που μπήκα στο μετρό στη Bastille, με πήρε η μπόχα. Τουαλέτας. Έντονη μάλιστα. Προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο... Παντού αποτσίγαρα, εισιτήρια, σκουπιδάκια γενικώς. (Βασικά δεν είναι παντού έτσι... Ήταν μακράν η χειρότερη περίπτωση. Παρ' όλα αυτά, η πρώτη εντύπωση μετράει περισσότερο.)
Το μετρό στο Παρίσι λοιπόν δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με το αθηναϊκό. Κατ' αρχάς είναι παλιό (εγκαινιάστηκε το 1900) και το δείχνει. Κατά δεύτερον, είναι τεράστιο. Όλα στο μετρό του Παρισιού είναι τεράστια. Τόσο το δίκτυο (14 γραμμές και το RER άλλες 5), όσο και οι σταθμοί (περπατάς, πάνω, περπατάς, περπατάς, κάτω, περπατάς, πάνω... χωρίς κυλιόμενες εννοείται). Στην τελική όμως, πολύ εξυπηρετικό. Βολεύει για (σχεδόν) παντού, σε αντίθεση με τα λεωφορεία που, εκτός του ότι είναι πολύ λίγα συγκριτικά με την Αθήνα, κυκλοφορούν (τα περισσότερα) μέχρι τις 8μιση το βράδυ. Το ότι είναι λίγα δεκτόν, λόγω του μετρό... Αλλά μέχρι τις 8μιση το βράδυ;
Το highlight του Παρισινού μετρό: Ο σταθμός Abbesses στη Μονμάρτη. Εντελώς διαλυμένος λόγω ανακαίνισης (η στοά της αποβάθρας είναι... όπως ήταν. Ούτε πλακάκια, ούτε τίποτα. Σκέτη γη.) και με μόνο 2 από τα (πολλά) ασανσέρ του να λειτουργούν. Κάναμε τη βλακεία να μην πάρουμε και βγήκαμε σε μια στιφογυριστή σκάλα.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι... να πάρω μια ανάσα.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε
Και ανεβαίναμε.
Φως! Λίγο ακόμα!
Και ανεβαίναμε.
Και επιτέλους φτάσαμε. Ευτυχώς η σκάλα ήταν όμορφη οπότε είχαμε κάτι να ξεχνιόμαστε...
-Συνέχεια-
Το highlight των πρώτων δύο ημερών: Τα νεύρα της μάνας μου σχετικά με τους γαλλικούς αντικαπνιστικούς νόμους. Όπου καθόμασταν, ήθελε να καπνίσει. Και παντού απαγορευόταν. "Να πας στην Ελλάδα" της είπα. Μετά συνήθισε, από τα νεύρα πέσαμε στη μουρμούρα...

Συνεχίζεται...

Τρίτη, Ιουλίου 11, 2006

Υπάρχουν και χειρότερα

Πιστεύετε ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι γελοία; Κι εγώ έτσι πίστευα...

Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006

Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 1ο: Alitalia

Παρ'τα μαλάκα να μη μου τα χρωστάω. Δεν ήξερα, δε ρώταγα; Ένιγουέι... Του λέιτ. Η διαδρομή μου για το Παρίσι ήταν Αθήνα->Ρώμη->Μιλάνο->Παρίσι και αντίστροφα (all passen-sorry-readers are kindly requested not to comment on this subject or tha tous parei o diaolos [ανεβείτε για 10-15 χρόνια σε ένα ιταλικό βουνό, συναναστραφείτε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με άτομα της τρίτης ηλικίας και μόλις κατεβείτε κάντε ένα ταχύρυθμο αγγλικών. Συγχαρητηρια, μιλάτε σαν υπάλληλος της Alitalia]). Στην Αθήνα δώσαμε τις βαλίτσες για να πάνε κατευθείαν στο Παρίσι και όλα έδειχναν ρόδινα, μέχρι που πλησιάσαμε την πύλη μας στο (απαίσιο) Fiumicino καθυστερημένοι και βρήκαμε μια μεγάααλη ουρά.
-Γουάτς χάπενινγκ;
-Νάθινγκ ιμπόρταντ, γουίλμπιρέντι ιν ε φιου μινιτς.
Τα λίγα λεπτά έγιναν περίπου μία ώρα. Φτάνοντας με τα πολλά στο Μιλάνο, η πτήση μας για Παρίσι είχε ήδη φύγει. Όπως και η πτήση για Μαδρίτη μερικών δεκάδων συνταξιδιωτών μας. Αντίθετα, τέσσερις άλλες πτήσεις δεν επρόκειτο να φύγουν. "Απεργίες" μας δικαιολογήθηκε η (μία) υπάλληλος όταν τρεις ώρες μετά (όρθιοι εννοείται) ήρθε η σειρά μας. Μας έδωσαν (σε όλους δηλαδή) δωμάτιο σε ξενοδοχείο (40 χιλιόμετρα μακριά, στο Μιλάνο) και εισιτήριο για τη μεσημεριανή πτήση για Παρίσι. Εντεκάμιση η ώρα. Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις 3. Στις 4 παρά η μάνα μου ξύπνησε από τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν. Στα ιταλικά. Γύρισε (προφανώς) πλευρό και ξανακοιμήθηκε. Στις 9 που ξυπνήσαμε αποδείχτηκε ότι τα λεωφορεία της Alitalia είχαν φύγει στις 5 και στις 7. Ο ευγενέστατος οδηγός ταξί μας πήρε 75 ευρώ, όσα μας είχε πει στην αρχή, ενώ το ταξίμετρο έγραψε 77 (ακούγεται γελοία διαφορά, θα συνέβαινε όμως αυτό στην Ελλάδα;). Όταν λίγες ώρες μετά φτάσαμε επιτέλους στο Παρίσι, δεν είχε συμβεί το ίδιο με τις βαλίτσες μας. Ευτυχώς μας φιλοξένησε μια φίλη της μάνας μου εκεί και τα βολέψαμε για 3 μέρες, μέχρι να έρθουν.
(Εδώ θα μπει το επόμενο ποστ).
Φτάνουμε λοιπόν στη μέρα της επιστροφής... Η στριμμένη υπάλληλος στο check-in κόλλησε στην παλιού τύπου ταυτότητα της μάνας μου. Κάλεσε την υπέυθυνη... Μας έσυρε στα εκδοτήρια εισητηρίων... (Το πρόβλημα ήταν ότι δεν πίστευε ότι το "μπ" της ταυτότητας αντιστοιχούσε στο "b" του εισητηρίου.) Ευτυχώς κάποιος ρώτησε αν έχουμε οποιοδήποτε άλλο χαρτί με το όνομα που έγραφε στο εισητήριο. Τελικά πείστηκαν με την πιστωτική κάρτα και πετάξαμε (με καθυστέρηση φυσικά) για το Μιλάνο, όπου φτάσαμε μισή ώρα πριν την επόμενη αναχώρηση. Προφανώς η λύση να μας ξαναστείλουν σε ξενοδοχείο κρίθηκε ασύμφορη, οπότε ήρθε μια υπάλληλος (ειδικά για μενα και τη μάνα μου, wow) και μας πήγε τρέχοντας μέχρι την επιβίβαση. Προσγειωνόμαστε στη Ρώμη πανευτυχείς. Τι το θέλαμε; Την ώρα που πηγαίναμε για επιβίβαση, βλέπουμε καθυστέρηση μιάμιση ώρα... Και όχι μόνο εμείς. Απ' ότι έμαθα μετά, αυτά συμβαίνουν συχνά στο Fiumicino, ακριβώς όπως κάποτε στο Ελληνικό. Όλοι είχαν καθυστέρηση. Τελικά ξεκινήσαμε να μπαίνουμε στο αεροπλάνο μισή ώρα αφότου (σύμφωνα με την καθυστέρηση) έπρεπε να είχαμε φύγει. Φτάσαμε τελικά στην Αθήνα 3 η ώρα (Ελλάδας), χωρίς βαλίτσες εννοείται. Τις περιμένουμε αύριο με το ΚΤΕΛ.
Το highlight του ταξιδιού: Ο πιλότος της Air France σε code sharing πτήση που είπε στο άσχετο "Allez les bleus"
Το τελικό συμπέρασμα: Ολυμπιακή και πάλι Ολυμπιακή.

Συνεχίζεται...

Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006

Μοναξιά...

Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά?Μια μέρα δεν πήγα για μάθημα και είπα να κάω λίγο στο net με την ησυχία μου και δεν υπάρχει κανένας ψωριάρης-καμμένος να σπάσω λίγη πλάκα :(
Πάλι θα κ****βαράω μόνη μου...Όχι τίποτα άλλο αλλά και αυτό το χαζοblog είναι άδειο χωρίς το δημιουργό του...

Sun come baaaaaack!!!

Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Ξαναφεύγω

Μπλοκάρουμε τις αρνητικές σκέψεις και το άγχος. Σκεφτόμαστε θετικά. Θα πάω στο Παρίσι. Φεύγω αύριο το πρωί, επιστρέφω σε μια βδομάδα. Yesssssssss. Συνεχίζω όμως να έχω νεύρα. Επαναλάβετε μετά από μένα: Δεν πιστεύω στα προαισθήματα. Τρεις φορές καλού-κακού. Εξάλλου έτσι κάνω κάθε φορά πριν από κάτι που μου αρέσει. Μπλοκάρουμε τις αρνητικές σκέψεις και το άγχος (πωπω ακόμα δε μάζεψα). Θα περάσω καλά. Ελπίζω. Εις το επανιδείν.

Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006

Έχω νεύρα

Άσχημα νέα... Άσχημα νέα... Παντού άσχημα νέα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έχω νεύρα. Πού είναι το λάθος μου; Αυτή δεν είναι η ηλικία που θα έπρεπε να νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο; Γιατί δε νιώθω έτσι; Νιώθω αδύναμος. Σαν έναν από την παρέα του Παρά Πέντε. Το τρένο έρχεται... Δεν μπορώ να κουνηθώ και το τρένο έρχεται. Δεν ξέρω από πού, πάντως έρχεται και δεν ελπίζω σε καμία Αμαλία. Είμαι χάλια και έχω νεύρα.

Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

Τι να το κάνεις το Δαφνί;


Η κατά Λιακόπουλον απόδειξη ότι οι Έλληνες είχαν εφεύρει τους υπολογιστές και το φραπέ. Εδώ η κατά την Εκκλησία απόδειξη ότι ο Χάρι Πότερ έλκει τα παιδιά στο σατανισμό. Εδώ, εδώ και εδώ η κατ' εμέ απόδειξη ότι δεν πάμε καθόλου, μα καθόλου καλά.

Τετάρτη, Ιουνίου 21, 2006

Τέλος



Επιτέλους. Τέρμα το σχολείο. Εμπρός για μια γερή δόση κωλοβάρεμα...
Είμαι καλά.

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Παιδική αθωότητα my ass!

Όταν σε δημοτικό σχολείο φωνάζεται το σύνθημα "Σ' όποια αρένα και να πάμε τα σπάμε, δεν έχουμε όσιο ούτε ιερό. Έχουμε όμως μια μεγάλη ομάδα, (Α/Β/Γ/Δ/Ε/ΣΤ)(1/2/3) σ' αγαπώ.

Όταν με την καθοδήγηση της Εκκλησίας τα παιδιά τη Μεγάλη Παρασκευή τραγουδιέται το "οι άνομοι Εβραίοι, οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι".

Όταν ο "παλιοαλβανός" στις μικρότερες και ο "μαλάκας Αλβανός" στις μεγαλύτερες τάξεις (του Δημοτικού πάντα) μένει μόνος του στη γωνία (αν είναι τυχερός).


Έχουμε μπροστά μας τις ρίζες του χουλιγκανισμού, του αντισημιτισμού και του ρατσισμού αντίστοιχα. Και βέβαια τα παραδείγματα δεν τελειώνουν εδώ, κάθε άλλο.
Αλλά παρ' όλα αυτά κρυβόμαστε πίσω από το "έλα μωρέ, παιδάκια είναι, θα μάθουν".
Πότε θα μάθουν και από ποιον;
Αυτά τα αθώα παιδάκια είναι το μέλλον της χώρας μας. Να τα χαιρόμαστε.

Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006

Σκηνές του δρόμου

Σκηνή 1: Γύφτισσα περπατάει σε κεντρικό δρόμο σπρώχνοντας καροτσάκι με χαρτιά υγείας και φωνάζοντας "Έλα χαρτί για την τουαλέταααααα δέκα ευρώ τα σαράντα πάρτε χαρτί για την τουαλέταααααααα". Επαναλαμβάνω, μέσα σε κεντρικό δρόμο.

Σκηνή 2:Στο δρόμο από το σχολείο για το σπίτι, μια γριά κάθεται στο μπαλκόνι της (στον πρώτο όροφο) και ρωτάει τους περαστικούς την ώρα. Πέρασα χτες και σήμερα με δύο διαφορετικές παρέες από εκεί... Χτες όλα καλά. Σήμερα ρωτάει "Τι ώρα είναι;" "Εννιά και δέκα" απαντάω. Δεν ξέρω αν έγινε κάτι εκεί, πάντως οι άλλοι δύο γελάγανε ακόμα με τη φάση όταν χωρίσαμε. Έκανα κάτι; Πάλι ρεζίλι έγινα; :/

Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006

Ημερήσια διάταξη

I love Googlebombing! Παλιο κατσίκα! :D

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο σπίτι μου, οφείλω να ομολογήσω ότι τα σχέδια για μετανάστευση στον Καναδά ήταν επειικώς ηλίθια... Παραείναι κοντά. Λέω να δοκιμάσω κάτι σε Νέα Ζηλανδία... Ή νησιά Τοκελάου. Θα δείξει.

Φυσική οκ, ευτυχώς. Αν εξαιρέσεις ότι κατόπιν εορτής μας είπε ότι σε ένα από τα θέματα ήθελε αιτιολόγηση, μια χαρά.

Firefox rocks.
Macs rock.
Firefox on Mac sucks.
Πως γίνεται αυτό;

Κατά τον κύριο Γιαννακίδη, το blog αυτό υποθέτω εντάσσεται στα σκουπίδια της χωματερής, είναι για πέταμα και μου χρησιμεύει για να διοχετέυω την ανάγκη μου για έπαρση και επιβεβαίωση. Δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά. Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

Και πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα

Οι τελευταίες μέρες στο σπίτι με έχουν κάνει να νοσταλγώ το σχολείο. Όχι τα μαθήματα, προς θεού... απλά τα θεσμοθετημένα εφτάωρα που έλειπα. Ο πατέρας μου πάντα είναι σπαστικός, επ' ευκαιρία του Μουντιάλ έχει γίνει πιο σπαστικός. Συν το ότι έχει βαλθεί να εξισώσει το ότι δεν έγραψα καλά μαθηματικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων. (Προκαταβολικά συγγνώμη σε όποιον προσβληθεί και ΔΕΝ κοροϊδεύω τη γενοκτονία των Αρμενίων). Τα μικρά παίρνουν θάρρος ανεξέλεγκτα... Δεν ξέρω τι φταίει. Τώρα τριήμερο και δε θα βγω καθόλου από τη φυλακή το σπίτι γιατί και καλά διαβάζω Φυσική. Λες και θέλω/μπορώ να συγκεντρωθώ. Η μάνα μου τις προάλλες παραδέχτηκε ότι έχοντας μείνει περίπου 20 χρόνια σε 3 διαφορετικά σπίτια στην Αθήνα, η πρώτη φορά που την ενόχλησε ο θόρυβος (και την ενοχλεί καθημερινά από τότε) είναι εδώ. Ουφ... τα νεύρα μου. Και όταν γίνεται τόσο άσχημη η κατάσταση, κάθε φορά κολλάω με κάτι για να ξεχνιέμαι, ένα όνειρο για να φύγω από εδώ. (Πάρτε κι ένα τραγούδι). Το χειμώνα είχα κάνει αμέτρητα σχέδια να το σκάσω, μέχρι που κατέληξα ότι δεν ήμουνα στα καλά μου και σταμάτησα. Τώρα κοντεύω να μάθω απ' έξω το νόμο περί μετανάστευσης του Καναδά (ντόινκ, ξέρω). Από μικρός μου άρεσε ο Καναδάς, δεν ξέρω γιατί. Δε βαριέσαι... Τα παιδικά όνειρα δεν είναι για να εκπληρώνονται. Είναι για να σε κρατάνε σε ένα ροζ συννεφάκι μέχρι μια ορισμένη ηλικία... Και μετά τέλος.
Υ.Γ.: Σόρι για το γουόρντ βεριφαικέισον στα σχόλια. Κοίταξα τα μέιλ μου το πρωί και είχα ειδοποιήσεις για 8 σπαμ.

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Μα είναι δυνατόν;!;!

Το μικρό με είχε πρήξει. Του έλεγα κάτι και δεν το πίστευε, δε θυμάμαι τι και μου έλεγε συνεχώς "ορκίσου, ορκίσου". Για να τον ξεφορτωθώ, του πετάω:
-Δεν κάνει να ορκιζόμαστε.
-Ποιος το λέει;
-Ο Χριστός.
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή; Ο Χριστός είπε ότι απαγορεύεται να ορκιζόμαστε.
-Δηλαδή τι θα μας κάνουν;
-Τίποτα, αλλά είναι αμαρτία. Για τους χριστιανούς είναι λάθος να ορκίζονται.
-Δηλαδή οι Έλληνες δεν κάνει να ορκίζονται, ενώ οι Τούρκοι μπορούν;
-...
-...;
-Οι χριστιανοί γενικώς δεν κάνει να ορκίζονται.
-Δηλαδή οι Έλληνες δεν κάνει να ορκίζονται.
-...
-...;
-Όχι όλοι οι Έλληνες, οι Έλληνες χριστιανοί.
-Τι εννοείς;
-Όσοι Έλληνες δεν πιστεύουν στο Χριστό, δεν είναι χριστιανοί, δεν πειράζει αν ορκίζονται.
-Πώς γίνεται να μην είναι χριστιανοί;
-...!!!...!!!
-...;
-Μπορεί να πιστεύουν κάπου αλλού.
-Πού δηλαδή, στον Αλλάχ;!;!;!
-Ναι.
-...!!!...!!!
-Ή κάπου αλλού... Ή να μην πιστεύουν πουθενά.
-Πώς γίνεται να μην πιστεύουν πουθενά;
-...!!!...!!!
-...;
-Ε ρε παιδί μου δεν είναι απαραίτητο να πιστεύεις κάπου.
-Μα πώς γίνεται αυτό;!;!;!
-...

Η συζήτηση ευτυχώς τέλειωσε εκεί... Δίκιο είχε ο Αταίριαστος.

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

Σωστοί οι Γερμανοί (οκ, kidding)

Σήμερα το πρωί είχα μνημόσυνο. 40 μέρες της προγιαγιάς μου. Δεν πήγα στην εκκλησία, με τίποτα δε θα πήγαινα, πήγαμε όμως μετά οικογενειακώς στον τάφο της... Γιατί το νεκροταφείο είναι μακράν το πιο όμορφο μέρος σε αυτή την πόλη; Ίσως για να μας υπενθυμίζει ότι ο θάνατος είναι η μόνη λύτρωση εδώ... Τέσπα. Ο τάφος της λίγο παράξενος... Ο άντρας της 1902-1960, εκείνη 1902-2006. Άραγε τον πέθανε τον άνθρωπο; Δεν ξέρω, δεν την γνώρισα... Τα τελευταία 15 χρόνια ήταν στο κρεβάτι, χωρίς επαφή με το περιβάλλον. Έπαθε εγκεφαλικό και δε συνήλθε ποτέ.
Πήγα και στον τάφο του παππού μου, που πέθανε όταν ήμουνα 2 χρονών. Λείπανε πράγματα... πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ πρέπει να είναι κάποιος για να κλέψει από το νεκροταφείο; Δίπλα του ήταν δυο τάφοι δύο νέων ανθρώπων, 18 και 22, νεκρών σε τροχαία... Και ο τάφος ενός πρώην Γερμανού στρατιώτη, ήρωα του πολέμου που έσωσε την πόλη, εμποδίζοντας το γερμανικό σχέδιο να την ζώσουν με εκρηκτικά και να την ανατινάξουν όταν υποχωρούσαν. Κι ενώ ο πατέρας μου διηγούνταν στα μικρά την ιστορία, πετάγομαι εγώ για τους Γερμανούς: ν' αγιάσει το χέρι τους. Με αγριοκοίταξαν όλοι και βάλαμε τα γέλια. Μετά ο τύπος βγήκε με τους αντάρτες στο βουνό και ταλαιπωρήθηκε πολύ... Ξαναπετάγομαι εγώ "ε να μην την έκανε τη μαλακία, δεν του φταίει κανείς". ΟΚ μαζεύτηκα... αλλά είχε πλάκα.

Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006

Γυαλιά Ηλίου

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να φοράει ένας επιτηρητής. Γμτ.

Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006

Χημεία, Q και Ρούμελη

Στέλνω χτες μήνυμα σε ένα φίλο μου: Χημεία μόνο οξέα, βάσεις και άλατα; Απάντηση: Ναι (Τα SMS του είναι σχεδόν πάντα μονολεκτικά, άντε 2 λέξεις το πολύ αλλά δεν είναι εκεί το θέμα τώρα). Μου στέλνει σήμερα το μακρύτερο που μου έχει στείλει ποτέ: Λάθος, είχαμε και τα αλκάλια, τα αλογόνα, τα προϊόντα των υδρογονανθράκων, την αιθανόλη και τους υδατάθρακες. (...) Κι ενώ προσπαθούσαμε να συννενοηθούμε (ποιος, που, πότε, γιατί και που έβαλα το Καλάσνικοφ) η Q να έχει βαρέσει διάλυση και με κάθε SMS που στέλνω να μου στέλνει απανωτό για να με "καλοσωρίσει" και να με ενημερώσει για το νέο Q Bonus (κάτι που συνεχίζει απ' το πρωί ως τώρα και
είναι σπαστικόόόό) (να σημειωθεί όμως ότι εδώ και 1+ μήνα που έκανα την υπέρβαση και άλλαξα, θυμάστε ίσως την αγάπη μου για τη Βόιδαφον, είναι το μόνο μου παράπονο).

Υ.Γ.: Μετά από προτροπή της αγαπητής loretta, σας ενημερώνω ότι οι περιπέτειες μου λαμβάνουν χώρα κάπου στην όμορφη λεβεντογέννα Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα για τους κοινούς θνητούς)

Δευτέρα, Μαΐου 29, 2006

Πρωτοσέλιδο

Νεκρός και διαμελισμένος βρέθηκε μαθητής της Γ' Γυμνασίου μετά από το άθλιο γραπτό που παρέδωσε στα Αρχαία Ελληνικά σήμερα το πρωί. Καταζητούνται η φιλόλογος και οι γονείς του. Βλαμμένη συμμαθήτρια δηλώνει "Καλά να πάθει, ας διάβαζε". Σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα η φιλόλογος τραβάει τα βυζιά της και ουρλιάζει "ΜΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ".
:(

Κυριακή, Μαΐου 28, 2006

Βλακείες Ημέρας

Αστικών λεωφορείων το ανάγνωσμα: Σκηνή στη στάση με γνωστή μου Αθηναία που μένει εδώ: -Συγγνώμη, το λεωφορείο περιμένετε; -Όχι, το αστικό...
Φλασιά από εκδρομή στην 6η δημοτικού: -Δεν χωράμε τόσοι πολλοί ρε παιδιά σε αυτό το λεωφορείο... -Δεν είναι λεωφορείο ρε συ, αστικό είναι.
Άλλο θέμα.

Χτες και σήμερα ξαναδιάβασα τον Κώδικα Ντα Βλάκα (που λέει κάποιος :Ρ) Έβγαλα το άχτι μου για την ταινία που δεν μπήκα... Μου λένε να περιμένω να βγει σε DVD, εγώ όμως ήθελα να πάω 1)για την παρέα και 2)για το γαμώτο, τι να το κάνω σε DVD;
Άλλο θέμα.

Θέλω το iPod Nano του pestaola... Γκρρρρ.
Άλλο θέμα.

Δεν έχω ανοίξει βιβλίο για τα αρχαία (τι έκπληξη!), ελπίζω να το κάνω αύριο.
Άλλο θέμα.

Το τελευταίο τραγούδι που έχω κολλήσει.

Τέλος θεμάτων.

Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Είμαστε μια πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε

Εδώ που μένω λοιπόν είμαστε πολύ χωριό.

1)Απίστευτες προκαταλήψεις (στοιχειά έρχονται στον ύπνο μας και μας πνίγουν, τα φαντάσματα αφθονούν στις παλιές γειτονιές, κλπ)
2)Όλα είναι δίπλα, αλλά όλες οι αποστάσεις θεωρούνται μεγάλες. 20 λεπτά περπάτημα είναι κάτι το αδιανόητο, γρήγορα ένα ταξί.
3)Οι μαθητές χωρίζονται σε 2 φανατικά αντίπαλες παρατάξεις: τα τρεντάκια, με έδρα μια καφετέρια και τα βλαχαδερά με έδρα μια άλλη καφετέρια (στα 20 μέτρα η μία από την άλλη). Μερικοί όπως εγώ που δεν είμαστε τίποτα από τα δύο, αποτελούμε περιφρονημένη μειονότητα που περιμένει το απολυτήριο του Λυκείου για να φύγει.
4)Έντονη προφορά
5)Κουτσομπολιό. Πολύ. Καλύτερα να μην το αναλύσω αυτό.
6)Όλοι, μα όλοι, γνωρίζονται (υπάρχει κι εδώ η μειονότητα που ανέφερα στο 3)
7)Μπορεί κάποιος να συναντήσει όλα τα στερεότυπα της ελληνικής υπαίθρου (η γιαγιά με το τσεμπέρι, ο παππούς με καμπούρα και Πάρκινσον, ο πατέρας/παππούς/whatevah που παίζει όλη μέρα το κομπολόι στο καφενείο με τους συγχωριανούς)
8)Γυναικεία εργασία, Internet (ακόμα περισσότερο ADSL, αν και αυτή τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή ως OnDSL μη χέσω), Αριστερά, Έλλειψη ρατσισμού, Αθήνα και άλλα πολλά αποτελούν μέχρι σήμερα άγνωστες έννοιες.

Υ.Γ.: Το ποστ αυτό δεν έχει ούτε συνοχή, ούτε σκοπό. Απλά τα είπα και ηρέμησα (λιγάκι).

Edit: Α ναι, και η μόνη ταινία που ο ένας κινηματογράφος μας τήρησε το όριο ηλικίας ήταν ο Κώδικας Ντα Βίντσι, γιατί άραγε;

Κυριακή, Μαΐου 21, 2006

Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί...

Την Παρασκευή είχαμε αποχαιρετισμό στην τάξη. Τελευταία μέρα μάθημα. Του χρόνου διαλυόμαστε, φημολογείται ότι παρ' όλο που οι περισσότεροι θα πάμε στο ίδιο Λύκειο θα μας σπάσουν στη μέση (το τμήμα φτάνει από Κ μέχρι Π). Το πολύ κλάμα έπεσε όταν αποχαιρετήσαμε τη φιλόλογο... Για κάποιον άγνωστο λόγο οι περισσότεροι(-ες) τη λατρεύουν... Δε λέω, καλός άνθρωπος είναι αλλά δεν μπορώ να πω ότι ως καθηγήτρια είναι η συμπάθειά μου :Ρ Τέσπα... Τα πιο πολλά κορίτσια έκλαψαν, πολλοί δάκρυσαν, εγώ δε λέω συγκινήθηκα αλλά εντάξει... Φάνηκε όμως πόσο ξένοι ήταν εκεί μέσα οι γνωστοί μαλάκες που συνέχιζαν μέχρι τελευταία στιγμή...
Το νόημα όμως είναι άλλο... Κάτι κατάλαβα εκείνη την ώρα. Ότι το παρελθόν, ειδικά σε αυτή την ηλικία, αφήνει σημάδια που δε σβήνονται. Και μελλοντολόγος στη Χιλή να γίνω κάποτε (που λέει ο λόγος) πάντα βαθιά μέσα μου θα έχω κάτι από το βλαμμένο που κάνει μαλακίες με την παρέα του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Και δε θέλω.

Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006

Η Χώρα με τους Επιστήμονες

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα που οι μαθητές της ήταν όλοι αριστούχοι, και δεν ήταν η Ελλάδα. Κι όμως έτσι συμπεριφέρεται η (αγαπημένη μου όπως θα έχετε καταλάβει) αξιότιμη ΥΠΕΠΘ Μαριέττα Γιαννάκου-Κατσίκου. Κάποτε οι κακοί μαθητές βγάζανε με το ζόρι το Λύκειο, περνάγανε μια Γερμανική Φιλολογία με 2.500 μόρια και οι μόνοι που διαμαρτυρόντουσαν ήταν οι ίδιοι, (αφού διορίζονταν φυσικά) για την απαξίωση του κλάδου τους. Ήρθε λοιπόν η κυρία και το έκοψε το σύστημα. Τι να κάνουμε, στην τελική πολλοί αντέταξαν ότι δεν τους άξιζε να βρίσκονται στα Πανεπιστήμια... Πάει στο διάολο. Αλλά η κυρία Κατσίκου δεν ικανοποιήθηκε... Έμεναν ακόμα αυτοί που δεν τους άξιζε ούτε η Μέση Εκπαίδευση. Αυτό δηλαδή που σήμερα λέμε ΤΕΕ και Σχολές ΟΑΕΔ. (Δε θέλω να προσβάλλω κανέναν... [Εκτός απο την Κατσίκου] Το Λύκειο είναι όντως δύσκολο). Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει... Και αυτό το κάτι ονομάστηκε Επαγγελματικά Λύκεια. Δηλαδή, στην Α' Λυκείου, κανονικότατα Γενικά Λύκεια με επιπλέον ώρες για την ειδικότητα. Τα ΤΕΕ τέλος. Απέμενε βέβαια η διέξοδος του ΟΑΕΔ... Και η λύση ήταν η είσοδος εκεί να μη γίνεται με το απολυτήριο του Γυμνασίου, αλλά να είναι υποχρεωτική πρώτα η Α' Λυκείου... Που φυσικά δεν είναι για όλους... (Ούτε για μένα βασικά, 6 ώρες Αρχαία;! Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.) Το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι η κυβέρνηση εργάζεται με μεγάλη επιμονή για την αύξηση της ανεργίας... Ή τη μείωση του πληθυσμού. Δεν ξέρω.

Υ.Γ.: Αν έκανα κάποιο λάθος είτε για το καινούριο είτε για το παλιό σύστημα, χίλια συγγνώμη... Έτσι μας τα είπαν από το Γραφείο ΣΕΠ (μόνο που ο τύπος ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης με τις αλλαγές).

Σάββατο, Μαΐου 13, 2006

Τι θες απ' τη ζωή μου;

Βλέποντας το ενδιαφέρον για το μάθημά του να πέφτει, (απίστευτο κι όμως αληθινό) ο θρησκευτικός βρήκε νέα προσέγγιση... Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι το μάθημα που αξίζει, ενώ τα άλλα είναι στεγνή γνώση. "Μαθηματικά και Φυσική δε θα σας ρωτήσει ποτέ κανείς... (Ποιος τις γαμάει τις Πανελλήνιες;) Εδώ καθίστε να ακούσετε, γιατί θα τα βρείτε μπροστά σας αυτά! Είναι γνώση για τη ζωή σας αυτά! Δηλαδή άμα σας ρωτήσουν την άποψή σας για το Πατριαρχείο π.χ., ή για τον Ιούδα να μην ξέρετε τι να απαντήσετε;" Δηλαδή μπαρδόν ρε φίλε, αλλά πρέπει την άποψή μας να τη μάθουμε στο σχολείο;!;!;!;!;!;!

Κυριακή, Μαΐου 07, 2006

Ζω

Και θα έπρεπε να έχω κάνει μέρες τώρα ποστ... Anyway, μερικές φωτογραφίες από Ηράκλειο (OK, για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω κατά πόσο θα αρέσουν...)

Κάτι βουνά από τον Προμαχώνα... Ε... Είναι 5 γμτ... Τον τάφο του Καζαντζάκη τέλος πάντων.

Πάρκο κοντά στο κέντρο

Το Ηράκλειο από τον τάφο που λέγαμε

Ένα παλιό κτήριο που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι

Πάλι η πόλη από τον τάφο (το γαμωblogger ανακάτεψε τις φωτογραφίες)
Αυτά τα ωραία... Η περιγραφή του ταξιδιού εκτός από ετεροχρονισμένη θα ήταν και μάλλον βαρετή, αν και καλά πέρασα... Δεν έχω φωτογραφίες από τα πιο γνωστά τουριστικά μέρη αλλά βασικά δεν πήγα για τουρισμό...

Άσχετο Υ.Γ.: Πρέπει να πάω για ύπνο.

Δευτέρα, Απριλίου 24, 2006

Φεύγω. Πάω Κρήτη. Γυρνάω σε μια βδομάδα, θα έχω και φωτογραφίες ελπίζω (πάμε μια κόντρα Ηρακλείου-Χανίων gelial; :Ρ)

Παρασκευή, Απριλίου 21, 2006

Αμαρτωλοί...

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ο κόσμος ντύνεται στα μαύρα και νηστεύει αυστηρά παντός είδους ζωικά προϊόντα, αλλά και το λάδι, το βράδυ όλοι ξεχύνονται στους δρόμους ακολουθόντας ευλαβικά τον Επιτάφιο και η Apple θα βγάλει αύριο τα νέα iBook/Macbook (ο νοών νοείτο, οι υπόλοιποι δεν πειράζει, κρυάδα ήταν). Χτες το απόγευμα λοιπόν πήγα με 2 φίλους μου σε ένα μέρος στην άκρη του χωριού που είναι τέλος πάντων ένα υποτυπώδες πάρκο, με εκκλησία (βεβαίως, βεβαίως), καφετέρια, παιδική χαρά και πράσινα λιβάδια ανάμεσα. Κάτσαμε, τα είπαμε, κάναμε διάφορα πράγματα (=μας έφαγε η μαλακία και γίναμε πάλι θέαμα) και μετά πήγαμε για καφέ. Πήραμε τρεις φραπέδες γλυκούς με γάλα, μόνο που ο ένας νήστευε και το θυμήθηκε μόλις ήπιε την πρώτη γουλιά. Φρίκαρε λίγο γιατί αύριο είχε και να πάει να κοινωνήσει αλλά ήταν πια αργά, οπότε απλώς φάγαμε την υπόλοιπη ώρα σε συζητήσεις για τους ακριβείς κανόνες της νηστείας (όπως π.χ. αν τα πατατάκια με λακτόζη αρταίνουν). Στην επιστροφή επίσης έπεσε η εξής φοβερή ατάκα: "Πω ρε μαλάκες, θα μας κάψει ο Θεός, μια χαρά περάσαμε σήμερα, και καφέ ήπιαμε, και μουσική ακούσαμε, πάει δε γλιτώνουμε..."

Δευτέρα, Απριλίου 17, 2006

Αλλεργία

Γαμώ τη γύρη μου (Αψουυυυυ) Γαμώ τη σκόνη μου (Αψουυυυυ) κλπ, κλπ. Έχω λιώσει στο φτάρνισμα από το πρωί, τρέχει ποτάμι και η μύτη μου. Έλεος, ψάχνω που μου έχουν πέσει μάτια, μύτη και λοιπά χαρακτηριστικά του προσώπου... Ένα αντιισταμινικό κάποιος... (Αψουυυυ)

Σάββατο, Απριλίου 15, 2006

Τα λεφτά, τα λεφτά, ποιος τ' ανακάλυψε;

Ρωτάει ο θεολόγος "Τι είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και γιατί τη λένε έτσι". Απαντάω εγώ και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος σε χαρτί...

-Όλα αυτά τώρα σου ήρθαν;
-Ναι, γιατί;
-Γίνε δικηγόρος. Ξέρεις τι επιτυχία θα έχεις;
-Αποκλείεται, το χειρότερο επάγγελμα είναι.
-Λεφτά έχει.
-Εκεί είναι το θέμα ρε;
-Φυσικά, πώς θα ζήσεις αλλιώς;
-Καλύτερα να κάνεις μια δουλειά που σου αρέσει κι έχει κανονικά λεφτά παρά να είσαι πλούσιος και να κάνεις κάτι που σιχαίνεσαι.
-Στον άνθρωπο είναι αυτό, άλλοι τους αρέσει.

Ποιος έχει δίκιο γμτ;

Κυριακή, Απριλίου 09, 2006

Καλή φάση

Την Παρασκευή πήγαμε επιτέλους εκδρομή. Πέράσαμε από σαράντα κύματα βέβαια; να μαζέψουμε υπογραφές, να πείσουμε το διευθυντή, να μοιραστούμε στα λεοφωρεία (πόλεμος κανονικός εκεί) αλλά τελικά πήγαμε. Και δεν ξέρω αν άξιζε τον κόπο... Πρώτα απ' όλα η μουσική. Εντάξει, είχα το MP3 αλλά τι να την κάνεις την εκδρομή αν κάθεσαι σε μια γωνία και ακούς από ακουστικά ενώ οι άλλοι χορεύουν; Έτσι λοιπόν συμβιβάστηκα και άκουσα κι εγώ σκυλάδικα... Αν και έχουν υποχωρήσει τελευταία. Τα μεγάλα σουξέ αυτές τις μέρες είναι το Δε Φεύγω του Χατζηγιάννη, το Beautiful του Δάντη και το My Humps των Black Eyed Peas (πληροφοριακά το λέω). Έστω ότι τη μουσική την άντεξα όμως... Τίποτα δεν πήγε όπως το είχαμε σχεδιάσει. Όλο "βιαζόμασταν" και κάναμε μόνο τα μισά απ' όσα έλεγε το πρόγραμμα. Φάγαμε και σε ένα βενζινάδικο της Εθνικής (σιγά την Εθνική στα κατσάβραχα αλλά λέμε τώρα) που μας γδάρανε κανονικά, το δίκτυο της Βόδαφον έδωσε ρεσιτάλ για άλλη μία φορά και όταν γυρίσα, βρήκα στο σπίτι πρώτον οικογενειακή μάζωξη και δεύτερον δυο φίλους του μικρού. Αλλά δε βαριέσαι, όταν σκέφτομαι ότι αύριο έχω να παώ σχολείο, χίλιες φορές άλλη μια τέτοια μέρα...

Δευτέρα, Απριλίου 03, 2006

Που είναι το κρυφό σχολειό; Οέο;

Θρησκευτικά, μάθημα 42: Η Εκκλησία διδάσκει το λαό στην Τουρκοκρατία. Δύο αποσπάσματα... Πρώτο, στο κυρίως μάθημα: "Στις μεγάλες Σχολές μπορούσαν να φοιτούν κυρίως παιδιά εύπορων οικογενειών. Μεγάλες μάζες όμως κινδύνευαν να βυθιστούν στον αναλφαβητισμό. Εδώ έπαιξαν τεράστιο ρόλο οι απλοί ιερείς και μοναχοί κάθε πόλης και χωριού. Μέσα στις εκκκλησίες έφτιαχναν ανεπίσημα, ταπεινά σχολεία και δίδασκαν τους νέους χρησιμοποιώντας ως διδακτικά εγχειρίδια τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας (κυρίως το "Ψαλτήρι). Αυτές οι πρωτοβουλίες, στις οποίες ο λαός έδωσε την ονομασία "Κρυφό Σχολειό", κράτησαν ζωντανή τη συνείδηση του λαού." Δε σχολιάζω και πάω στο δεύτερο απόσπασμα, σε ένα "παράλληλο κείμενο" στο τέλος του μαθήματος. "Στον αγώνα τούτον της αντίστασης είναι ανάγκη να εξαρθεί η συμβολή του κατώτερου κλήρου και γενικότερα ο πνευματικός ρόλος της ορθοδοξίας. [...] Το θρυλούμενο "κρυφό σκολειό", αν και δεν είναι ιστορικά αληθινό, όμως είναι ένα αξεπέραστο σύμβολο στη λαϊκή πνευματική μας παράδοση."
...
Τι έγινε ρε παιδιά; Διχασμένη προσωπικότητα ήταν ο συντάκτης του βιβλίου; Και εν πάσει περιπτώσει τι από τα δύο να θεωρήσουμε σωστό; (Ρητορικά τα ερωτήματα...)

Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006

ΚΤΕΛ sux0rz

Αυτό έχω να δηλώσω μετά από την επιστροφή μου από την Αθήνα, που ανάθεμα την ώρα που έδωσα τα λεφτά μου για το εισιτήριο. Άλλη φορά θα έρχομαι με το τρένο, έστω και χωρίς θέση. Και ας αρχίσουμε από το βασικότερο, τη μουσική. Όπως και να το κάνουμε πέρασα αρκετές ώρες εκεί μέσα και θα προτιμούσα να μην ακούω Βίσση, Παπαρίζου και Τερλέγκα στη διαδρομή (όλα αυτά τα ακούσαμε). Βασικά είχα το κινητό (που όσο κουτσουρεμένο κι αν είναι, παίζει ακόμα MP3) αλλά το είχε και δυνατά ο μαλάκας... Έχετε προσπαθήσει να ακούσετε ταυτόχρονα Within Temptation και Παπαρίζου, ή Ξύλινα Σπαθιά και Έφη Θώδη; Αν όχι μην το κάνετε, αν και ομολογουμένως ήταν μια αξέχαστη εμπειρία... Συνεχίζω με τη διπλανή μου. Αν και αρχικά θεώρησα ότι με τόσες θείτσες που ήταν εκεί μέσα ήμουνα πολύ κωλόφαρδος που κάθησε δίπλα μου μια μου... όμορφη κοπέλα. Αλλά αποδείχτηκε πιο κατίνα από τις θείτσες, σε κάποια φάση τέντωσε απροκάλυπτα το κεφάλι της για να δει τα μηνύματά μου στο κινητό. Και βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά. Απίστευτο στρίμωγμα, ζέστη... Αλλά μη φάω και τη μέρα μου εδώ...

Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006

Όσα φέρνει το μισάωρο

Και συγκεκριμένα η 7η ώρα στο σχολείο σήμερα. Ένας φίλος μου είχε γενέθλια σήμερα και είχε φέρει γλυκά. Είχε λοιπόν υποσχεθεί τα δύο τελευταία σε μένα και τον κολλητό μου, που είναι και ο δικός του καλύτερος φίλος (και επίσης είμαστε και οι 2 χον... εύσωμοι). Με το που βγάζει λοιπόν ένα από τα 3 που είχαν μείνει για να το δώσει στο φυσικό, ορμάνε 2 άλλοι και του παίρνουν και τα άλλα. Μείναμε και οι 3, τέλος πάντων δεν μπορούσαμε και να κάνουμε τίποτα, οπότε τους αφήσαμε. Μετά από λίγο κι ενώ ακόμα δεν είχαμε αρχίσει μάθημα, σηκώνεται ο φυσικός από την έδρα και ο ένας από τους δύο που είχαν πάρει τα γλυκά πριν σηκώνεται και αρπάζει αυτό που ήταν πάνω στην έδρα! Πάει στο φυσικό, του το δείχνει και γελάει. Έβαλε τα γέλια κι ο φυσικός και λέει "αφού το πήρες, φάτο" οπότε ο άλλος επέστρεψε χαμογελώντας θριαμβευτικά στην καρέκλα του υπό τον ήχο της κραυγής "γύφτος, γύφτος". Πριν όμως προλάβει να το φάει του έπεσε κάτω. Αχαχαχαχαχ. Καλά να πάθει. Κανένα πεντάλεπτο μετά λοιπόν ακούγεται ένα "κρακ". Οι δύο που καθόντουσαν πίσω μου που κρατάγανε κάτι άσπρα κομμάτια και (φυσικά) γελάγανε. "Τι είναι;" "Δεν ξέρω!" Πάει ο φυσικός, τα βλέπει και τα παίρνει. "Είστε τελείως ηλίθιοι και ανεγκέφαλοι! Η βλακεία σας έχει φάει! Αυτό ήταν το κρανίο του σκελετού" (είχαμε έναν πλαστικό στο εργαστήριο της Βιολογίας, μυστήριο πως έφτασε αποσυναρμολογημένος στην άλλη αίθουσα). Έκανε μια έρευνα και ανακάλυψε και ένα σπασμένο χέρι, που το είχε εκείνος με το γλυκό. Φώναξε λίγο ακόμα και δήλωσε ότι θα τους πάει στο γραφείο για καταστροφή σχολικής περιουσίας (σκούρα τα πράγματα, θα δούμε αύριο τι θα γίνει). Συνέχισε να είναι νευριασμένος για την υπόλοιπη ώρα και έβγαλε και τρία παιδιά έξω: εκείνον με το γλυκό (αμάν αυτός σήμερα), το διπλανό του μετά από πέντε λεπτά (αυτός τώρα είναι μια απουσία πριν κοπεί) και ένα κορίτσι ενάμισι λεπτό πριν χτυπήσει το κουδούνι, που βασικά δεν έφταιγε τίποτα, οι γύρω της μιλάγανε πιο πολύ αλλά αυτή είδε.
Υ.Γ.: Λυπάμαι που τα ποστ έχουν αραιώσει τόσο πολύ, αλλά η "αστυνόμευση" έχει ενταθεί πολύ στο δωμάτιό μου τελευταία... :@

Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006

Βόδαφον όνομα και πράγμα

Έχω μπλέξει άσχημα τον τελευταίο καιρό με τη Βόδαφον. Είχα το ωραιότατο Sony Ericsson Κ750, ευτυχώς original. Δυστυχώς όμως μετά από αρκετούς μήνες η κάμερα παρέδωσε το πνεύμα... Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς προσπάθειες επισκευής, μπουχτίσαμε και αποφάσισε ο πατέρας μου να μου πάρει καινούριο. Μόνο που αυτή τη φορά το πήρε από τη Vodafone... Λίγες ώρες μόνο και ήδη έχω βγάλει σπυράκια. Κατ' αρχάς το "Vodafone" στο κάτω μέρος δεν ταιριάζει καθόλου οπτικά. Έχουν σακατέψει και το πληκτρολόγιο, έχουν αλλάξει ένα πολύ χρήσιμο κουμπί, νέο concept για την SE σε συντόμευση για το Live (το οποίο btw είναι μαλακία). Αλλά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχουν κάνει στο software του. Ας πούμε κατανοητό ότι άλλαξαν κάποιες επιλογές στο μενού του με δικές τους, αλλά γιατί άλλαξαν ΤΕΛΕΙΩΣ τη διάταξή του; Γιατί άλλαξαν όλα τα εικονίδια με δικά τους; Γιατί έχουν 3 παιχνίδια μέσα που και τα 3 είναι demo; Μαλακία τελείως, έχω σπαστεί πολύ. Και ας αφήσουμε το κινητό, οι χρεώσεις του A La Carte είναι ληστρικές. Για να το κάνω όμως CU πρέπει να δώσω 9 ευρώ, δε σφάξανε. Άσε που καλύτερα να δώσω 19 και να πάρω μια Q, που είναι σχεδόν στο μισό οι τιμές, αλλά που να αλλάζω αριθμό, άσε που εδώ πέρα είναι σπάνιες οι κάρτες Q...
Υ.Γ.: Το σιχαίνομαι όταν υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να γράψω αλλά δεν μπορώ γιατί παραείναι χαρακτηριστικά και δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω... Πραγματικά το σιχαίνομαι :(

Δευτέρα, Μαρτίου 13, 2006

Αλλού αυτά

Πριν λίγο είχαμε άλλον ένα καυγά. Αυτή τη φορά ανακατεύτηκε και ο πατέρας μου και το τράβηξε πολύ πιο πέρα απ' ότι έπρεπε. Πάνω στην "κουβέντα" λοιπόν με τα μικρά, λέω εγώ μεταξύ αστείου και σοβαρού "μου φαίνεται θα φύγω από το σπίτι, εξάλλου δε νομίζω ότι θα σας λείψω κιόλας". Τέλος πάντων συνεχίσαμε για αρκετή ώρα την κουβέντα στο θέμα, αλλάξαμε θέμα και για άλλη μια φορά τελικά γίναμε από δυο χωριά χωρίς ιδιαίτερη αιτία. Όταν μετά από λίγο μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας μου και έβαλε τις φωνές, και καλά εξοργισμένος και επικίνδυνος ο μικρός έβαλε τα κλάματα. "Και γιατί τσακωνόσασταν;" "Γιατί είπε ότι θα φύγει από το σπίτι" λέει ο μικρός κλαίγοντας ακόμα. Ο πατέρας μου το γυρνάει αμέσως από νευριασμένος σε ειρωνικό υφάκι. "Η πόρτα είναι ανοιχτή" γυρνάει και μου λέει. "Ευχαρίστως θα έφευγα αν είχα και που να πάω". Τότε χαμογέλασε, πάλι ειρωνικά. "Έτσι μπράβο. Πρώτα να βρείς πού θα πας και μετά να μας απειλήσεις ότι θα φύγεις". Ειλικρινά εκείνη την ώρα αν είχα κάτι βαρύ μπροστά μου θα του το πέταγα του μαλάκα. Μιλάει εκ του ασφαλούς και τον παίρνει νομίζει να λέει ότι θέλει γαμώ το μπελά του. Δεν είμαι όμως πια σαν τα μικρά που μαζεύονται μόλις θυμώσει. Δε θα μου γυρνάει εμένα ένα ειρωνικό υφάκι και θα καθαρίζει. Μ' αυτό το πλευρό να κοιμούνται κι αυτός και η μάνα μου. Δε σκοπεύω να φύγω πραγματικά, αλλά έχω διάφορα στο μυαλό μου...

Σάββατο, Μαρτίου 11, 2006

Ε όχι πάλι...

Και να τα μας πάλι με τη μάνα μου. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση είναι πιο σοβαρή. Αύριο έρχεται στην Αθήνα μια φίλη μου που μένει στη Ζάκυνθο. Την γνώρισα πριν σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια σε ένα φόρουμ. Γίναμε φίλοι μέσω email, μετά ήρθε το chat... Μετά δύο άλλα φόρουμ που μπαίναμε μαζί και μετά τίποτα. Χαθήκαμε τελείως για ενάμιση χρόνο, από καθαρά δικό μου λάθος. Σιγά-σιγά εγώ για διάφορους λόγους απομακρύνθηκα από το Ίντερνετ τελείως. Έμεινα να μιζεριάζω χωρίς φίλους εδώ πέρα, τελείως μόνος. Τον Αύγουστο έγινε κάτι που άλλαξε τα πάντα. Και ξαναμπήκα στο Ίντερνετ. Και είχα μάλιστα το θράσος να της ξαναστείλω email... Και αυτή με συγχώρεσε. Εντελώς. Κι έγιναν πάλι όλα όπως παλιά... Ή σχεδόν όπως παλιά. Και τέλος πάντων έρχεται Κυριακή-Δευτέρα για μια συναυλία αλλά εγώ δεν μπόρεσα να κατέβω να τη δώ. Κίνησα ουρανό και γή αλλά για άλλη μια φορά η μάνα μου τα ξανάβαλε στη θέση τους... Νιώθω πάρα πολύ άσχημα που δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα... "Εντάξει" προσπάθησε να με παρηγορήσει, "κάποια στιγμή θα βρεθούμε". Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση χέσε μέσα... Ούτε φυλακή να ήταν αυτοί οι τέσσερεις τοίχοι πια...

Τρίτη, Μαρτίου 07, 2006

Όστις θέλει οπίσω μου ελθεί

Ή δεν είναι έτσι; Κάπως έτσι τέλος πάντων, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά ως γνωστόν με Αρχαία και Θρησκευτικά...Τέσπα, αυτή τη φράση ανήκει στα "αζήτητα" του Χριστιανισμού και έχει παραγκωνιστεί, όπως και πολλές άλλες βασικές αρχές του (πόσο ολιγαρκείς είναι οι θρησκευτικοί μας ηγέτες;) Στην Ελλάδα λοιπόν δεν ισχύει αυτό, όπως δεν ισχύει πρακτικά και η ανεξιθρησκία, η απαγόρευση του προσηλυτισμού και άλλα τέτοια ενοχλητικά που θα μπορούσαν να εμποδίσουν του Χριστού την πίστην την αγίαν να εξαπλωθεί παντού. Τουλάχιστον εδώ μιλάμε για μια απίστευτη κατάσταση... Να βλέπεις παιδιά να καπνίζουν, να κάνουν φασαρία, να περνάνε χαριστικά με 10, να βρίζουν αλλά να σε θρησκευτικά ζητήματα να κάνουν σαν τις θείτσες στην εκκλησία κάθε Κυριακή; Κυριολεκτικά, το αν σώζεται ένας μη χριστιανός όσο καλός άνθρωπος κι αν είναι, στα Θρησκευτικά είναι η *μόνη* σοβαρή συζήτηση στην τάξη φέτος που κανείς δεν έκανε φασαρία και όλοι παρακολουθούσαν... (Επειδή μας έφαγε 3 διδακτικές ώρες μην το ψάχνετε, δε σώζεται. Αλλά αυτό δημιουργεί τρύπα και στην αρχική λογική... Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει αλλά όποιος δεν το κάνει θα καίγεται αιωνίως στην κόλαση;) Έχουμε και αυτό το μαλάκα θεολόγο διευθυντή που ξέρει ότι κανείς δε θα τολμήσει να πει δημοσίως ότι δεν είναι χριστιανός... Έχω και τη γιαγιά μου ειδικά τώρα τη Σαρακοστή θα με πρήξει να νηστέψω, έχω και τα αδέρφια μου που πιστεύουν ότι τους πούνε στο δημοτικό (που είναι ένα απέραντο κατηχητικό) οπότε καλύτερα να προσέχω τα λόγια μου και να κάνω υπομονή γιατί αλλιώς θα βγεί μια ολόκληρη πόλη Ζουμπουλίες να με κυνηγάει με τα λιβανιστήρια...

Σάββατο, Μαρτίου 04, 2006

Wordpress και Blogger

Χτες βράδυ είδα όνειρο με το blog μου. Έλεος; Κάτι ήταν με τη μεταφορά στο Wordpress αλλά δε θυμάμαι λεπτομέρειες... Προσωπικά δε μου έχει κάνει τίποτα το blogger, αλλά κάθε φορά που κάνω μια μικροαλλαγή στο template δεν ησυχάζω μέχρι να τελειώσει το republish. Το θέμα όμως είναι, έχει team blog το Wordpress; Αν το διαβάσει αυτό κανείς που να έχει blog εκεί ας απαντήσει... Και κάτι άσχετο, η μάνα μου μου υποσχέθηκε ταξίδι στη Γαλλία αν πάρω το Β2. Ναι καλά, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Παρασκευή, Μαρτίου 03, 2006

Καλό Τριήμερο (λέμε τώρα)

Σκατά μέρα σήμερα. Το διευθυντή μας απ' ότι φαίνεται τον βρήκαμε στα γαριδάκια... (Μπουαχαχαχαχα ευθυμήσαμε πάλι, ξέρω). Αφοσιωμένος θεολόγος όπως έχω ξαναγράψει, απαγορεύει κάθε χρόνο τις Απόκριες. Απειλεί μάλιστα ότι όποιος έρθει ντυμένος θα αποβληθεί. Όντως κανείς δεν έρχεται ντυμένος, μερικοί όμως έχουνε μάσκες και τις φοράνε στα διαλείμματα (και στο μάθημα άμα τύχει). Θα σας έδειχνα φωτογραφία γιατί είχε πολύ γέλιο αλλά δεν έχω το κινητό μου αυτές τις μέρες, κάποιος μαλάκας μου το κρατάει στο σέρβις δυο βδομάδες τώρα. Πρώτη ώρα (Αρχαία) κάναμε μάθημα και μας έφτιαξε και τη διάθεση, θα γράψουμε άλλα πέντε τεστ στο 3ο τρίμηνο. "Μέχρι τώρα έχουμε γράψει 7 και θα γράψουμε και κάμποσα ακόμα..." "Τι, αλλα τόσα;" "Όχι καλέ σιγά, σιγά μη γράψουμε άλλα 7, 5 θα γράψουμε μόνο" (αυθεντικός διάλογος). Μετά Μαθηματικά χαβαλέ κανονικά, όρθιοι κλπ αλλά ο κολλητός μου έλειπε και βαριόμουνα. Μουσική είδαμε τον Οθέλλο του Σαίξπηρ προσαρμοσμένο σε όπερα από τον Βέρντι και γυρισμένο μετά σε ταινία από κάποιον που δε θυμάμαι, αριστούργημα. Αγγλικά μετά μας εκμυστηρεύτηκε ότι εκείνη η ώρα θα ήταν η τελευταία και κωλοχαρήκαμε, μας αφήσανε στη μισή τελικά. Γύρισα σπίτι και από εκείνη την ώρα βαριέμαι. Τώρα πια τα τριήμερα δεν τα βλέπω τόσο ως τρεις μέρες χωρίς σχολείο αλλά ως 3 μέρες σπίτι με την οικογένεια, θα πάμε μάλλον και στο χωριό του πατέρα μου, τέλεια. Είχε πάρτι το φροντιστήριο, δεν είχα ούτε όρεξη ούτε παρέα και δεν πήγα. Τώρα ακούω 1431 AM, μπορείτε αν θέλετε να ακούσετε κι εσείς εδώ. Εκπέμπουν από το Αριστοτέλειο, έχει τώρα εκπομπή ένας φίλος μου φοιτητής. Αυτά...

TaXi DrIvErS

Ιδέα μου είναι ή μια ζωή πέφτω στους πιο κουλούς ταξιτζίδες?Έτσι μερικά περιστατικά για αρχή....

Περιστατικό 1:

Καλοκαίρι, Αύγουστος συγκεκριμένα, εγώ να βιάζομαι να πάω Ομόνοια και να μη σταματάει κανένας!Ρε τι να τους παρακαλάω,τι να κατεβάζω τη μπλούζα μήπως και πέσω σε κανα λιγούρη και με πάρει...τίποτα!Μετά απο αρκετή ώρα κάνω νόημα σε ένα τυπά και σταματάει
- Πού πας κοπελιά?
-Ομόνοια
-Έμπα!
-Ευχαριστώ και αν μπορείτε γρήγορα γιατί έχω αργήσει!

(άσχετες κουβέντες)
.............

-Καλά ρε συ,κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά και δε σταμάτησε κανένας?Ουρά θα έπρεπε να κάνουν για να σε πάνε τσάρκα.
-Ε, δεν θα τους βόλευε.(τι να πει κανείς...)
-Και που έχεις να πας και βιάζεσαι τόσο?
-Με περιμένουν εδώ και ώρα.
-Σε περιμένουν?Α....το έστησες το παλικάρι?Μου θυμίζεις εμένα και τη γυναίκα μου στα νιάτα μας,έτσι όλο ραντεβουδάκια είμασταν στα κρυφά!Και αν σκεφτείς πως τη γνώρισα....Τυχαία την είδα μια μέρα να περνάει απο έκει που δούλευα και μου γύαλισε,ε την είδα πάλι την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο και πήγα και της μήλισα.Για να την καταφέρω να βγούμε πέρασε 1 μήνας,για το πρώτο μας φιλί
3 ραντεβού,και για να της πιάσω το βυζί 6 μήνες αφότου είχαμε πρωτοβγεί.Εσείς οι νέοι τώρα όλο τα κάνετε με τη μια?Καλά τι μένει για μετά?Η γυναίκα κοπέλα μου θέλει το νάζι της,θέλει να την πηγαίνεις αργά αργά...Εσείς τώρα στην πρώτη φορά που βγαίνετε βγάζετε και τα μάτια σας!Εγώ την πρώτη φορά που έκανα έρωτα με τη γυναικα μου ξέρεις τι έκανα?Πρώτα της ετοίμασα τη μπανιέρα με ζεστό νερό,μετά της έκανα μασάζ και μετα...*δε θυμάμε τι είπε*........Ορίστε τώρα είμαστε τόσα χρόνια παντρεμένοι!

(Να έχει κίνηση,εγώ να μην απαντάω και να συνεχίζει αυτός.....)

-Εσένα όπως σε βλέπω πρέπει να ξέρεις τι κάνεις με τους άντρες ε?
-Αλοίμονο,τι θα τους άφηνα να με κάνουν ότι θέλουν?
-Μπράβο κοπέλα μου,έτσι να μας προσέχεις είμαστε άτιμη φάρα!Θυμάμε τότε που...
-Ε..στη γωνία θα με αφήσετε!



Περιστατικό 2:

Μαρούσι,βράδυ παραμόνης πρωτοχρονιάς και για άλλη μια φορά να βιάζομαι να πάω σπίτι(είχαμε και το ρεβεγιόν μη χέσω...)

-Ταξιιιιί!
Σταματάει,χαιρετάω το φιλαράκι μου και μπαίνω.

-Γεία σας.
-Καλησπέρα,που πάμε?
-Κυψέλη.

Είμαστε Γαλατσίου,φυσιολογική κούρσα μέχρι στιγμής...

-Να σε ρωτήσω κάτι κοπέλα μου?
-Παρακαλώ.
-Τέτοια μέρα που θα την περάσεις?
-Ε..σπίτι με γονείς και φίλους
-Δε θα είσαι με τον τυπά?
-Ποιο τυπά?
-Τον ψηλό απο πρίν.
-Όχι για ποιο λόγο?
-Τέτοια μέρα και θα είσαι χωριστά απο το αγόρι σου?
-Αφήστε τα δράμα,δράμα!(ευτυχώς δεν κατάλαβε την ειρωνία...)
-Κανά δώρο σου έκανε τουλάχιστον?
-Μπααά..
-Α το άτιμο!Χωρίς δώρο σε άφησε?
-Ναι το μουλάρι ( ^^)
................(άσχετα)....................

-Κάντε δεξιά εδώ.
-Ορίστε?Θα ανεβούμε όλη αυτή την ανηφόρα??Είσαι σοβαρή κοπέλα μου??
-Ε...γιάτι όχι?
-Θα στουκάρει το αμάξι μου κάτω!Δεν κατάλαβα μόνη σου δε μπορείς να πας?Πρέπει να σε αφήσω και στην πόρτα σου?Όλο απαιτήσεις έχετε γίνει,να σας πάμε και μεχρι το σπίτι σας!
-Συγνώμη αλλά αυτή δεν είναι η δουλειά σας?
-Θα μας μάθεις και τη δουλειά μας τώρα κοριτσάκι μου?Δε θα πληρώνω εγώ ζημία για να μη κουραστείς εσύ!
(Το παραλήρημα συνέχισε για κανα πεντάλεπτο...)

-....Και τι νομίζετε πως είμαστε εμείς οι οδηγοί ταξί?Δούλοι σας?...

-Τι σας χρωστάω?

----------------------------------------------------------------------------------

Συνεχίζεται.......





Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2006

Καιρός ήταν νομίζω

Αξιώθηκα επιτέλους να στρωθώ να φτιάξω τα links. Να φτιάξω δηλαδή τρόπος του λέγειν, απλά τα πέταξα μέσα με τυχαία σειρά, ούτε σειρά προτίμησης ούτε καμιά ταξινόμηση ούτε τίποτα. Και μάλλον έτσι θα μείνουν δηλαδή... Κατά τα άλλα, βαριέμαι. Γράψαμε αρχαία σήμερα, όσα έγραψα νομίζω τα πιο πολλά σωστά αλλά δε μου έφτασε η ώρα, όπως και σε μερικούς άλλους... :(

Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006

Συνουσιάζομαι μετά της Παναχαϊκής μου εντός

Μέρες είχα να γράψω, δεν έγινε τίποτα καλό στο ενδιάμεσο. Α ναι, πήγα Αθήνα αλλά τώρα που γύρισα είναι χειρότερα από πριν, οπότε δεν το λες ακριβώς καλό. Τα μικρά έχουν εγκατασταθεί σχεδόν ολοήμερα στο κρεβάτι μου και διαβάζουν μίκυ μάους και διάφορα τέτοια με τη δικαιολογία ότι είναι πιο ωραία εδώ" και με τη μόνιμη ασπίδα ότι δεν ενοχλούν (διότι αν πω ότι ενοχλούν θα αρχίσουν οι ερωτήσεις για το τι κάνω και δεν τα θέλω εδώ). Μόλις έβαλα στο μεσαίο τις φωνές, μας άκουσε όλη η γειτονιά γαμώ το μπελά του, αλλά αυτός ατάραχος συνεχίζει επιμένοντας ότι δεν ενοχλεί. Όπως τον βλέπω τώρα να κάθεται, θέλω απίστευτα να του πετάξω κάτι. Μόλις ήρθε ο πατέρας μου και συμφωνεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αφού δεν με ενοχλεί και επίσης δε βλέπει γιατί δε θέλω να παίζουν αρμόνιο στο δωμάτιό μου. Σκατά. Μόλις σηκώθηκε, νευριασμένος. Ναι, βγες κι απο πάνω τώρα. Ηλίθιο.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2006

PARTY TIME!!





Παρασκεύη 3 Μαρτίου


HIM DarkSecret Club Carnival Horror Party - Επίσημο Pre-Show της εμφάνισης των HIM στην Αθήνα, την Παρασκεύη 3 Μαρτίου στο club ΤΕΧΑS με την υποστήριξη της DIDI Music, Warner music.Δύο dj sets : gothic, rock, glam & sleaze, industrial, death rock, punk με kitsch 80's , 90's ,pop σφήνες.Χωρίς στερεότυπα!On screen cult horror ταινίες και clips.Theme Pretty & Damned, "Carnival Freakshow"

Πολλά free δώρα για τους πρώτους- dress up!



Είσοδος: Ελεύθερη

Texas (Ιπποκράτους 56)

www.texasclub.gr



Ha!Be there people!!! :)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

Για 'σένα..

Σε αγαπαώ και το ξέρεις,είσαι ένα απο τα πιο σημαντικά άτομα της ζωής μου,με έχεις βοηθήσει και σου έχω σταθεί...Πόσσες φορές ζήτησες τη βοήθειά μου?Πόσσες φορές σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας?Θα έκανα τα πάντα...Για άλλη μια φορά θέλω να σε βοηθήσω...Για άλλη μια φορά το πρόβλημα είναι το ίδιο...Είναι φαύλος κύκλος και το ξέρεις,το καταλαβαίνεις αλλά δεν το αλλάζεις,ζητάς τη γνώμη μου μα δεν την υπολογίζεις,απελπίζεσαι αλλά δεν ξεφεύγεις...Πότε,πες μου πότε?Για πόσσο ακόμα?Όχι για μένα,όχι για τους άλλους,για εσένα..Ναι υπάρχει και ο εαυτός σου,υπάρχουν πράγματα που κάνεις για εσένα...Υποχείριο?Κι άλλο?Χρόνια μου μιλάς,χρόνια σου απαντάω και η κατάσταση παραμένει στάσιμη...Γιατί?Ένα βήμα είναι...Δεν καταλαβαίνεις?Δεν προσπαθείς,το ξέρεις,μπορείς και δεν το κάνεις..Ως προς τι λοιπόν η απόγνωση?

Για 'σένα...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2006

Αγαπημένη μου μαμά...

Πηγαίνετε σε αυτό το ποστ και διαβάστε το edit που έκανα κάτω κάτω... Λοιπόν, αναθεωρώ...
Αποφάσισα αυτές τις μέρες να αλλάξω τα μαλλιά μου μετά από χρόνια που ακολουθούσα το οικογενειακό στυλ (εγκεγκριμένο από τη μάνα μου και τη γιαγιά μου...). Οχι τίποτα συνταρακτικό, απλά έριξα τα μπροστινά μαλλιά στο μέτωπο αντί να τα έχω όλα πίσω. Κάποια στιγμή λοιπόν το πρόσεξε η μάνα μου...
-Θέλεις χτένισμα, τα μαλλιά σου πέφτουνε στο μέτωπό σου.
-Το ξέρω ότι πέφτουν στο μέτωπό μου.
-Ε;
-Εγώ τα έκανα.
-Τα προτιμάς έτσι; (με ύφος σαν να έβλεπε νοσηλευόμενο στις χρόνιες παθήσεις στο Δρομοκαΐτειο).
-Ναι.
-(Με το ίδιο ύφος) Καλά, τι να σου πώ...
Το παρέβλεψα, ας λέει ότι θέλει. Χτες βράδυ πάλι που λούστηκα και τα ξαναέκανα έτσι... Με βλέπει και μου λέει δήθεν αδιάφορη "Θέλεις χτένισμα". Ναι, καλά, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι...
Παρακάτω. Το δωμάτιο δεν είναι όλο δικό μου, έχει ο μικρός το αρμόνιο αλλά δεν έχει σημασία, όποιος θέλει μπαίνει όποτε θέλει, χωρίς καμία δικαιολογία. Πολλές φορές τη μέρα κάποιος από τους τέσσερεις μπαίνει, κάνει μια βόλτα στο δωμάτιο, κοιτάει γύρω και ξαναβγαίνει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπολογιστής είναι έτσι που όποιος μπαίνει στο δωμάτιο βλέπει κατευθείαν την οθόνη. Ελάχιστο μέτρο προστασίας, να κλείνω την πόρτα. Όχι ότι αποτρέπει κανέναν από το να μπει, αλλά τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να κάθεται στο διάδρομο και να κοιτάει με την ησυχία του. Ούτε αυτό λοιπόν αρέσει στη μάνα μου... Πολλές φορές έρχεται και με ρωτάει γιατί έχω την πόρτα κλειστή... "Μήπως έχεις κάτι να μας κρύψεις;" Τι να απαντήσω, ότι στην ηλικία μου θα έπρεπε αλλά δεν μπορώ γιατί κάποιος είναι μονίμως πάνω από το κεφάλι μου όποτε είμαι στο δωμάτίο μου; Το θέμα τέσπα είναι ότι τώρα αποφάσισε να το θέσει ευθέως και να βάλει και τον πατέρα μου να μου κάνει την ίδια ερώτηση... Ε, τελικά την πλήρωσε αυτός, που δεν μου φταίει και σε τίποτα, αλλά αυτός μου μίλησε, αυτός τα άκουσε. Η μάνα μου αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί οτιδήποτε από αυτά, όσο και να την στριμώξω...
Α ναι και κάτι άλλο... Το δωμάτιο των γονιών μου είναι κρύο. Έτσι, η μάνα μου που θέλει να κοιμάται το μεσημέρι έχει βρει τη λύση: έρχεται στο κρεβάτι μου. Έλα όμως που μετά δε σηκώνεται... Πέντε έφυγα για τα αγγλικά και στις 6μιση που γύρισα ήταν στο κρεβάτι μου. Είχε μόλις ξυπνήσει και διάβαζε εφημερίδα. Ξανακοιμήθηκε μετά... Πριν λίγο έφυγε. Θεωρητικά δεν είναι πρόβλημα...Ήθελα να ακούσω μουσική, αλλά εντάξει δεν καίγομαι και τόσο. Μου τη σπάει πιο πολύ η ιδέα, ότι μπορεί να έρχεται στο δωμάτιό μου και να μένει όσο θέλει γιατί "το δικό της είναι κρύο"... Το καλοκαίρι όμως που κάθεται στο ούτως ή άλλως όχι και τόσο ζεστό δωμάτιό της με το κλιματιστικό, ενώ εγώ καθόμουνα και έβραζα στο καμίνι μου, μέχρι που φέτος επιτέλους μετά από καβγάδες χρόνων μου έβαλαν κι εμένα κλιματιστικό; (Μια που πιάσαμε δηλαδή το θέμα της θερμοκρασίας...)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 19, 2006

Ότι μου κατέβει

Με εκείνο το φίλο μου που έλεγα τα βρήκα (νομίζω δηλαδή). Αθήνα με έψησε ο πατέρας μου να πάω για να κατεβούμε και Στουρνάρη το Σάββατο πρωί, με την υπόσχεση να πάω και μόνος μου. Τελικά ο μικρός είχε εξετάσεις ωδείο Σάββατο πρωί και φύγανε μεσημέρι οπότε δεν πήγα. Κάθισα σπίτι με τη μάνα μου (τι ωραία) μου είπε να πάμε πουθενά αλλά δεν είχα όρεξη, τουλάχιστον με άφησε ήσυχο. Χτες κοιμήθηκα 4 το πρωί, ξύπνησα μεσημέρι και τώρα δε νυστάζω καθόλου, να δω πώς θα πάω σχολείο. Πολύ λίγο διάβασμα έχω για αύριο, μου έχει μείνει η Ελένη που γράφουμε κιόλας αλλά βαριέμαι...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2006

Τίποτα

Βαριέμαι και έχω νεύρα,τρελά νεύρα όμως!Τώρα το γιατί είναι μεγάλη ιστορία και που να εξηγώ το καμμένο...Τέσπα απλά ήθελα να πω.....ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΖΩΟ,ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΕΓΩ ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ!ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΛΕΟΝ!!!Απλά πράγματα ούτε υπερβολές ούτε τίποτα!Ευχαριστώ!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 16, 2006

Πάλι μαλακία έκανα.

Και μεγάλη. Είπα μια βλακεία σε ένα φίλο μου, τον μόνο εδώ πέρα που (περίπου) πραγματικά αποκαλώ φίλο και όλη την υπόλοιπη μέρα η μόνη λέξη που μου έλεγε ήταν "φύγε". Γαμώτο. Και δεν απαντάει ούτε στα μηνύματα. Πάλι γαμώτο. Δεν θέλω να τσακωθούμε ειδικά με αυτόν, πρώτον ήταν ο μόνος που (σχεδόν) συννενοούμασταν και δεύτερον ξέρει και πράγματα που μπορούν να με κάψουν αν μαθευτούν στο σχολείο... Ουπς. Και δεν ήθελα ρε γαμώτο να τον προσβάλλω σε καμία περίπτωση, εγώ για πλάκα το είπα... Εντάξει, ήταν σαφώς κακόγουστο αστείο, τώρα το παραδέχομαι, αλλά όχι να κάνει κι έτσι. :(

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2006

Τι φοβάται τώρα;

Σαν να μη μου έφτανε το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (βλέπε προηγούμενο ποστ) τώρα γκρεμίζεται και ότι λίγο υπήρχε δεξιά και αριστερά... Να εξηγήσω. Μέχρι πρόσφατα η μάνα μου ήταν πολύ χαλαρή μαζί μου. Κυρίως με το θέμα της Αθήνας. Ήξερε ότι θέλω να κατεβαίνω συχνά και δεν είχε πρόβλημα. Έτσι εγώ μια φορά στο τόσο έπαιρνα το τρένο και κατέβαινα σε κάτι συγγενείς... Δεν έκανα και τίποτα ιδιαίτερο αλλά εντάξει, καλά περνούσα, ήταν και μια αλλαγή από τα συνηθισμένα, ξέφευγα και από τις καταστάσεις που ανέφερα πάλι στο προηγούμενο ποστ. Όχι πια... Έχω από τα Χριστούγεννα να το κάνω αυτό, διότι απλώς δεν έτυχε. Και μάλλον δεν πρόκειται να ξανατύχει. Διότι όπως είπε η μάνα μου σε κάποιον γνωστό, κάποιο ζευγάρι φίλων με παιδί στην ηλικία μου στην Αθήνα (δεν ξέρω και ποιοι να τους ρίξω ένα βρισίδι) της είπαν εμμέσως πλην σαφώς ότι είναι τρελή που με αφήνει στο τρένο μόνο μου. Και αυτή τους πίστεψε. Επίσης μάλλον οι ίδιοι της είπαν για τις επικοινωνίες μέσω Ίντερνετ. Τις μαλακίες που λέγονται στα κανάλια και τις εφημερίδες... Ε, τα πίστεψε κι αυτά η μάνα μου και τώρα πολύ θα ήθελε να μου κόψει και το Ίντερνετ. Αυτό όμως δε θα την αφήσω να το κάνει με τίποτα... Τέσπα, την ίδια μέρα που το έμαθα αυτό έμαθα και για το Proficiency. Ήταν λοιπόν μια καλή αφορμή να της ζητήσω ταξίδι... Αυτή συμφώνησε αλλά, όλως τυχαίως την επόμενη μέρα μου είπε ότι θα κατέβαινε και αυτή Αθήνα το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο... Βρίσκω μια δικαιολογία και λέω γι' αυτό το Σαββατοκύριακο... Ε λοιπόν δεν πτοήθηκε. Αυτό το Σαββατοκύριακο σκοπεύει να μου στείλει τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου. Για μένα βεβαίως δεν νοείται Αθήνα με τα αδέρφια μου... Και ειδικά αυτό τον καιρό ούτε με τον πατέρα μου, γιατί θέλω να της αποδείξω ότι για άλλη μια φορά, (ώ τι έκπληξη) θα γυρίσω πίσω ζωντανός και χωρίς να μου κλέψουν τίποτα...

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Πολλά νεύρα

Κοντεύω να σκάσω εδώ μέσα. Ο πατέρας μου, η μάνα μου και τα αδέρφια μου μου τη σπάνε ο ένας πιο πολύ απ τον άλλον. Γκρρρρρρ. Δεν πάμε καθόλου καλά τελευταία. Είναι ανυπόφορο να είμαι σπίτι και να ακούω τις μαλακίες του καθενός. Ο μικρός έφερε 16 και κάτι από τα αγγλικά και έκλαιγε πριν. Ο πατέρας μου του απαγόρεψε να ξαναανοίξει PC ή/και παίξει ηλεκτρονικό μέχρι το σαββατοκύριακο. Μετά ήρθε εδώ και απαίτησε να κάνω το ίδιο για να μη δίνω το κακό παράδειγμα. Δεν πάει στο διάολο λέω γω. Είναι όμως το ίδιο ανυπόφορο να είμαι έξω και να περπατάω πέρα δώθε μόνος μου. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Γαμώτο.
Υ.Γ.: Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Πάντα μου την έσπαγε αυτός. Άλλος ένας λόγος για νεύρα. @@

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006

Αλλαγές...

Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα παρατηρήσατε τη νέα εμφάνιση του monitor που εμφανίζει τα ποστ με μικρά η μεγάλα γράμματα ανάλογα με το πόσο δημοφιλή είναι. Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου η ιδέα και, ειλικρινά, δεν έχει καμία σχέση με το πώς εμφανίζονται τα δικά μου ποστ. Τέσπα, δεν έχει νόημα να ξαναγράφονται τα ίδια. Ορίστε το ποστ της Λίτσας για το θέμα, στο οποίο εγώ δεν έχω κάτι να προσθέσω... Εκτιμώ πάρα πολύ τη δουλειά του vrypan με το monitor, αλλά αυτό με χάλασε πάρα πολύ... (Εδώ και το σχετικό ποστ στο δικό του blog)

Τρύπες!

Μην παρεξηγάτε παίδες αυτό το post ουσιαστικά δεν έχει λόγο ύπαρξης αλλά έπρεπε κάπου να πω και εγώ τον πόνο μου!!Το μ@λ@κ@ τον γ@μι#λ& που μου έκανε την 3η τρύπα μου στο αυτί...Τόσοι μήνες έχουν περάσει και ακόμα δεν έχει ξεπρηστεί..Άσε που τώρα που έβγαλα τον κρίκο και έβαλα στρασάκι είδα πόοοοοσο ζαβά την έχει κανει!!!!Αι σιχτίρια δηλαδή!^&$&@()^&
Και απο την άλλη η τρύπα στο πάνω μέροσ του άλλου μου αυτιού μολύνθηκε και είναι ακι αυτή επίσης ζαβή...Καλή μαλάκω και η τύπισα που μου την έκανε...Μα πάω και εγώ και βρίσκω όλα τα ζωα....Θα μου πεις άλλοι με peircings στο σώμα και δεν παραπονιούντε εσύ τι θες τώρα?Δεν αντιλέγω αλλά με πνίγει και μένα το κακόμοιρο το δίκιο.....Μαλάκες που δε βλέπετε τι τρυπάτε!!!!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2006

Πάνε κι αυτά

Χτες είδα τα αποτελέσματα του Proficiency, το πήρα. Οπότε είμαι εντάξει τώρα, σχεδόν τέλειωσα με τα αγγλικά. Έχω άλλον ένα μήνα για να δώσω Michigan, ως τότε θα πηγαίνω μάλλον μόνο Δευτέρες. Απ' τη μία χαίρομαι που τελειώνω γιατί τα βαριόμουνα αρκετά, αλλά απ' την άλλη σχεδόν θα μου λείψουνε... Πάω καλά; :/

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006

Ιστορίες στην Ιστορία

Σήμερα είχαμε ιστορίες με το μαλάκα που μας κάνει Ιστορία (δεν ξέρω αν έχω ξαναγράψει γι' αυτόν). Αυτός βασικά είναι ένας ανθρωπάκος που τον έχουμε (σχεδόν) του χεριού μας και τον ταλαιπωρούμε απίστευτα (όχι, δεν νιώθω καθόλου περήφανος γι' αυτό). Προσπαθεί να επιβληθεί με απουσίες και αποβολές, αλλά δεν τα καταφέρνει... Πάντως ομολογουμένως δεν τρομάζει εύκολα, γιατί είναι και πολύ κοντός. Εγώ στη θέση του αν ερχόντουσαν κάτι ντερέκια και με κοιτούσαν αφ' υψηλού και λέγανε "για τόλμα"... Άσε καλύτερα. Αυτός όμως δεν υποχωρεί... Τέσπα, για να μην μακρηγορώ, σήμερα δύο άτομα, ο ένας μπροστά από τον άλλον κάνανε φασαρία (δηλαδή όλοι κάνανε αλλά εκείνοι παρακάνανε) και αυτός αποφάσισε στο άσχετο να βάλει απουσία και στα άλλα δύο θρανία πίσω τους και μπροστά τους, χωρίς κανείς από αυτούς να κάνει τίποτα. Μάλιστα 2 από αυτούς κοντεύουν να κοπούν από τις απουσίες. Όσο και να του μιλούσαμε δεν άλλαζε γνώμη... Μετά στα Μαθηματικά έγινε χαμός. Συζητήσεις, διαφωνίες η μια πάνω στην άλλη... Τελικά το 5μελές (λέμε τώρα) κατάφερε να υποσχεθούν όλοι ότι την επόμενη φορά θα είμαστε ήσυχοι για να τον καλοπιάσουμε. Αυτό βέβαια έχει ξαναγίνει και όταν ήρθε το επόμενο μάθημα δεν άλλαξε τίποτα, θα δούμε τώρα. Τελικά κάποιοι πήγαν και μίλησαν στο διευθυντή, είπε ότι ίσως τις σβήσει... Το πρόβλημα είναι ότι γενικώς το τμήμα έχει στιγματιστεί από καναδυό τέτοια περιστατικά και δε θα τη γλιτώσουμε αν ξαναγίνει...
eXTReMe Tracker