Δεν περιμένω τίποτα πια

-"Είδες που έλεγες μαλακίες; Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για παιδάκια. Παρ' το απόφαση: το στυλ σου είναι με το που ανάβουν έξω τα φωτάκια να κλείνεσαι σπίτι παρέα με τον υπολογιστή και την καταθλιπτική μουσική σου", μου έλεγα τσαντισμένος.
-"Μαλακίες λες εσύ. Απλά είσαι μπακούρι όπως πάντα και δε χωνεύεις τα άντερά σου" μου απάντησα.

Τώρα μου κρατάω μούτρα.

Civic Pride

Απόψε η περηφάνια για την πόλη μου ξεχειλίζει άφθονη από μέσα μου.
Μου την έπεσε πρεζάκιας.
Τώρα μήπως μπορούμε επιτέλους να γυρίσουμε στην Αθήνα; Εεεεε;

Έλλειψη επικοινωνίας

Δεν είμαι άνθρωπος εγώ. Είμαι ένα τεράστιο λάθος της φύσης και τίποτα παραπάνω. Και τι μου φταίτε όλοι να σας φορτώνομαι;
Δεν πειράζει, η φύση ξέρει να διορθώνει τα λάθη της. Οι χοντροί καταθλιπτικοί δεν έχουν ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής. Θα αρχίσω και το κάπνισμα να το σιγουρέψω.
Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω. Δεν είμαι αρκετά γενναίος. Άλλωστε ακόμα και τώρα ξέρω ότι κάπου στο βάθος του τούνελ υπάρχει φως.
Αλλά είναι μακρύ το τούνελ ρε γαμώτο...

Βαρέθηκα... Θέλω να πάω στο νησί μου να βόσκω γίδια...

Οδός Ονείρων

Ώρα 6 παρά κάτι. Από το μεσημέρι τα σύννεφα είχαν ένα πανέμορφο μπλε χρώμα. Να κάθεσαι να τα χαζεύεις. Μόλις είχα τελειώσει ένα παιχνίδι στο Age Of Empires, η πρώτη φορά εδώ και μήνες που είχα χαλαρώσει τόσο ώστε να αποφασίσω να παίξω. Κοίταξα έξω. Τα όμορφα μπλε σύννεφα είχαν σκοτεινιάσει, τέρμα στο βάθος όμως, πάνω από τα βουνά, υπήρχε ένα μικρό τετραγωνάκι φως. Αφαιρέθηκα... Βγήκα στο μπαλκόνι και πήρα μια βαθιά ανάσα. Παγωνιά. Χειμώνιασε. Ακριβώς κάτω από το τελευταίο φωτεινό κομμάτι ουρανού η κορυφή ήταν χιονισμένη...
Και από κάτω μου πέρασε ένα μηχανάκι με βγαλμένη την εξάτμιση.
Ε άιντε και γαμηθείτε ανάποδα, μπουρτζόβλαχοι.

Προτεραιότητες

"Το είχατε ήδη παρατραβήξει, καιρός ήτανε. Άντε, τα κεφάλια μέσα πάλι τώρα, συγκεντρωθείτε στα μαθήματά σας. Δεν είναι καιρός για χαβαλέ τώρα, καταλάβετέ το. Σε άλλους καιρούς ο χαβαλές."
Προφανώς ο εν λόγω καθηγητής είναι οπαδός του αγγλοσαξονικού μοντέλου. Τον χαβαλέ μας θα τον κάνουμε γυρνώντας αρχαιολογικούς χώρους ως συνταξιούχοι. Κρίμα να σπαταλάμε την εφηβεία μας.

Κάποια μέρα θα τα βροντήξω και θα πάω να βόσκω πρόβατα...

Καλός πολίτης

Μαθητής δημοσίου σχολείου:
-Άσε ρε, είμαι και στην επιτροπή κατάληψης και έχω πήξει κάθε μέρα μέσα.
Μαθητής ιδιωτικού σχολείου;
-Σόρι αλλά τι είναι επιτροπή; Πάω ιδιωτικό και δεν ξέρω από τέτοια.

Πηγαίνετε πελάτες μου στα ιδιωτικά να μάθετε γράμματα...

W.T.F.

"Οι καταλήψεις αποτελούν πλήγμα στο κύρος, στην αίγλη και στην αξιοπιστία των δημόσιων σχολείων" - Ανδρέας Λυκουρέτζος, υφυπουργός Παιδείας

ΤΙ ΔΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΛΟ ΠΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙΣ;

(Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω φέτος ποστ για τις καταλήψεις, δε με αφήνουνε να αγιάσω όμως...)

A storm in my teacup

If someone exaggerates a problem or makes a small problem seem far greater than it really is, then they are making a storm in a teacup; or so says the dictionary definition
I have always really liked that expression for some reason, yet I have always thought of it in a different way than the dictionaries do. I often think of myself and anyone in my vicinity as the teacup, and of myself glowing a fiery red and shaking and starting to sweat while my blood pressure skyrockets as the storm and then conclude: Wow, that must be one hell of a storm for anyone inside that teacup...

Δεν είμαι emo

Γιατί συνεχίζω να πηγαίνω στην κατάληψη αν είναι κάθε φορά να γυρνάω έτσι; Περνάω καλά λέω... Σίγουρα περνάω καλά, τότε όμως γιατί γυρνάω έτσι;
Ίσως επειδή καταλαβαίνω για άλλη μια φορά πόσο loser είμαι και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται ποτέ να βγάλω τόσα χρόνια ρετσινιάς από πάνω μου ούτε να αποκτήσω έστω και μια σταλιά αυτοπεποίθησης, σε όσες καταλήψεις και να πάω.
Ίσως και να φταίει ότι μου γυρνάνε τα άντερα όποτε τους βλέπω μαζί... Ίσα που την ξέρω, εκείνο το βράδυ την πρόσεξα για πρώτη φορά. Και ας την έχω ξαναδεί τόσες φορές να γελάει με την παρέα μου όταν κανένας τους δε μου δίνει σημασία... Ίσως φταίει το ότι εκείνος μου γύριζε ανέκαθεν τα άντερα. Who knows.
Οι παλιοί μας φίλοι, μην το πεις, για πάντα φύγαν... Και οι δύο έχουν βρει πιο cool παρέες από τους άλλους δύο. Όποτε προσπαθώ να το αναφέρω στον έναν από τους δύο η μόνιμη απάντηση είναι "δεν τον/την έχουμε ανάγκη"... Who gives a fuck about me needing both of you? Μην πεις όμως ότι δε σου έχω πει 142 φορές να βγούμε. Δεν πιστεύω ότι σε πέτυχαν τη μόνη μέρα που είχες όρεξη. Και αν θες να κολλάς σε όποιον μπορεί να σου δώσει ένα τσιγάρο, fine by me. Μην περιμένεις όμως να είμαι αιωνίως εκεί να κάθομαι να σας κοιτάω.
Μια χαρά δεν περνούσαμε σήμερα; Αλλά όχι, once again nobody gives a fuck about what I want. Πάμε να φύγουμε, πάμε να φυγουμε, πάμε να φύγουμε... Αν δεν είχα τη γαμημένη την αναπηρία δε θα με κούναγες με τίποτα. Και πάλι ίσως να μη με κούναγες αλλά με τα τεντωμένα μου νεύρα έτσι και διέκρινα μούτρα θα σε ξέχεζα και δεν ήθελα...
Ένα ιατρικό πρόβλημα είναι, όχι κάτι σοβαρό και αντιμετωπίζεται, αλλά νιώθω τελείως ανάπηρος... Δε θα στερηθείς τίποτα, είπε ο κωλογιατρός. Ε ναι ρε φίλε, αν ήμουνα κι εγώ 70 φυσικά και δε θα στερόμουνα τίποτα... Μου λείπει το μπάσκετ ρε γαμώτο. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά μου άρεσε ένα άθλημα, που έπιανα τη μπάλα στα χέρια μου και δε φοβόμουνα μη γίνω ρεζίλι...
Δε βαριέσαι. Η εφηβική μου Αναγέννηση τελείωσε. Θα παραμείνω για πάντα ένας χοντρός outcast. Καιρό είχα άλλωστε να πάθω κατάθλιψη... Καθυστερημένη αυτή τη φορά... Καλώς μου ήρθες, μη φύγεις ποτέ από 'δω, να σκοτεινιάσεις ξανά το δικό μου ουρανό...

Συλλυπητήρια

Τι ηλίθια λέξη.
Τι συναίσθημα μπορείς να εκφράσεις με τη λέξη συλλυπητήρια;
Το "I'm sorry" μου βγαίνει πολύ πιο φυσικά αλλά δεν είναι κατάλληλο για την περίσταση...
Υπάρχει άλλος τρόπος στην καταπληκτική γλώσσα μας για να το πεις;
Συλλυπητήρια...
Σιχαίνομαι το κάθε γράμμα. Είναι δυνατόν στη χειρότερη στιγμή ενός ανθρώπου να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη; Είναι τόσο νεκρή, τόσο ψυχρή... Δε σημαίνει απολύτως τίποτα.
Ίσως εκφράζει τον περιπτερά της γειτονιάς, εμένα πάντως όχι.
I'm sorry ρε φίλε, I really am sorry...

Οι έγκλειστοι της Λέρου

(Βρήκα επιτέλους τίτλο!)

Περίπτωση Α: Ο ρομποτομαθηματικός
Fact 1: Κοιμάμαι μόνο σαββατοκύριακα. Κάθε μέρα τελειώνω το διάβασμα στη 1 το νωρίτερο.
Fact 2: Αυτές τις μέρες μας έχουνε ταράξει στα τεστ, σχολείο - φροντιστήριο.
Event: Μία μέρα, την προηγούμενη από την οποία είχα 3+1/2 ώρες φροντιστήριο και τέλειωνα στις 10, πήγα στο σχολείο χωρίς να έχω κάνει ασκήσεις μαθηματικών. Του το λέω. Χαμογελάει. Κάθομαι πιστεύοντας ότι τη γλίτωσα...
-Ακούστε κάτι παιδιά. Στην ηλικία σας δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι δεν προλαβαίνετε να κάνετε κάτι. Είστε υποχρεωμένοι να βάζετε το σχολείο ως πρώτη προτεραιότητα, άλλωστε είναι επιλογή σας να πηγαίνετε φροντιστήριο. Δεν με ενδιαφέρει πόσα μαθήματα είχατε χτες ή προχτές, για εμένα είναι σαν να μην πηγαίνετε πουθενά αλλού. Στην τελική κοιμηθείτε 2 αντί για 1. Τα δικά μου παιδιά ποτέ δεν πήγαν αδιάβαστα ούτε για ένα μάθημα στο σχολείο.
Σχόλιο: Καμία γλώσσα στον κόσμο δεν μπορεί να εκφράσει πόσο freakishly εκτός πραγματικότητας είναι τα προαναφερθέντα. Το αν είναι επιλογή μου να πηγαίνω φροντιστήριο το ξέρω πολύ καλύτερα από εσένα. Και αν τα παιδιά σου μπορούσαν ακόμα να λύνουν ασκήσεις στις 2 η ώρα το πρωί, εύχομαι να έχουν μετακομίσει στην Ισλανδία. Κάπου με ήλιο του μεσονυχτίου τέλος πάντων. Και αν πραγματικά πιστεύεις ότι κάθε μέρα ήξερες αν διάβασαν ή όχι, είσαι βαθιά νυχτωμένος.

(Σας προειδοποιώ ότι το μοτίβο "και τι με νοιάζει εμένα" θα φορεθεί πολύ στη συνέχεια... Για παιδαγωγούς μιλάμε άλλωστε...)

Περίπτωση Β: Η επικίνδυνη πληροφορικοτέτοια
Fact 1: To βιβλίο της Πληροφορικής είναι τεράστιο. Ντουβάρι ολόκληρο. Κάμποσες εκατοντάδες σελίδες Α4.
Fact 2: Έχω ήδη αλλάξει μια φορά τσάντα επειδή η παλιά σκίστηκε από το βάρος.
Event: Μετά από δύο βδομάδες που πηγαινοφέρναμε το βιβλίο χωρίς ποτέ να το ανοίξουμε, ένας-ένας αρχίσαμε να κόβουμε την κακιά συνήθεια. Μέχρι που μια προδότρα ένιωσε ενοχές...
-Κ-κ-κ-κυρία δεν έχω φέρει βιβλίο σήμερα.
-Γιατίίίί;
-Γιατί ήταν πολύ βαριά η τσάντα.
-Έτσι, ε; Βγάλτε όλοι τα βιβλία σας.
Δεν κουνιέται φύλλο.
-Επιτρέπονται αυτά τα πράγματα; Μεγάλα παιδιά δεν είστε; Είναι δικαιολογία το ότι ήταν πολύ βαριά η τσάντα; Τι με ενδιαφέρει εμένα η τσάντα σας; Είστε υποχρεωμένοι να φέρνετε τα βιβλία σας, τέλος.
Σχόλιο: Όταν πάθεις εσύ σκολίωση και σε βάλουνε σε κηδεμόνα θα σε βάλω κι εγώ να κουβαλάς τα βιβλία με το κιλό. Μαλακισμένη.

Περίπτωση Γ: Ο nerdy φιλόλογος
Fact: Στην τάξη του εν λόγω κοιμήθηκα χτες για πρώτη φορά στη ζωή μου. Όταν λέμε κοιμήθηκα, εννοούμε για πάνω από εικοσάλεπτο (είδα και όνειρο).
Event: Απόσπασμα από τη διδασκαλία του:
-Ο Παπαδιαμάντης παιδιά καταγόταν από τη Σκιάθο. Ίσως έχετε ακούσει ότι οι μεγάλοι, όταν αποφασίζουν να πάνε στη Σκιάθο λένε "Θα πάμε στη Σκιάθο, το νησί του Παπαδιαμάντη.
Σχόλιο: Δεν έτυχε, άκουσα όμως κάποιον που πήγαινε "στη Μύκονο, το νησί των ανεμόμυλων"...

Περίπτωση Δ: Ο killjoy φυσικός
Fact: Κι όμως ακόμα μερικοί από εμάς κυκλοφορούν με το χαμόγελο στα χείλη...
Event: Ο καημένος είχε ανεχτεί πολλά. Τα πράγματα όμως εκείνη τη μέρα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Δεν άντεξε και εξανέστη:
-Αμάν πια ρε παιδιά! Σταματήστε να χαμογελάτε! Τώρα κάνουμε μάθημα! Τα χαμόγελα στο διάλειμμα!
Σχόλιο: ...και γίνατε όλοι εσείς ρεζίλι, που σάπια έχετε μυαλά...

Αγαπώ όλο τον κόσμο

Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ με τίτλο "Fuck Emo". Έλεγε όμως πολλά για μένα και το έσβησα.
Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ για τους ηλίθιους καθηγητές μου. Έχω γραψει ομως τόσα τέτοια που δεν έβρισκα τίτλο και το έσβησα κι αυτό.
Οπότε από το να μη γράψω τίποτα θα γράψω κάτι...
Με έφερε στα όριά μου σήμερα η πουτάνα. Πραγματικά. Είχα αρχίσει να κόβω μπουνιές στο θρανίο. Δυνατές. Έτσι και με καταλάβαινε και άνοιγε το βρωμόστομά της να μου απευθυνθεί θα άνοιγε ο οχετός και δε θα την ξέπλενε τίποτα. Δεν άκουσε όμως η ηλίθια. Τι πάει να πει δε σε νοιάζει; Δουλειά σου είναι να σε νοιάζει. Αν κάπου στον πολιτισμένο κόσμο έβγαζα στο Ίντερνετ τη σκατόφατσά σου να λέει σε 25 μαθητές ότι "δε σε νοιάζει" πόσο θα την κράταγες την καρέκλα σου νομίζεις; Στ' αρχίδια μου τι θες. Την επόμενη φορά θα σου εξηγήσω εντελώς πολιτισμένα τι συμβαίνει και ότι ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣΑΙ, και αν έχεις ακόμα τα μούτρα να μου βάλεις απουσία να σου υποκλιθώ. Μαλακισμένη.
Εσένα πάλι να μη σε πιάσω στο στόμα μου. Να χαρώ εγώ φίλους ρεεεεεεεεεεεεεεεεε! Μπράβο στο μαλάκα που σε πήρε και τηλέφωνο... Γιατί δεν το σήκωνες άραγε; Ε; Είχες κάτι να πεις ή την κάρτα μου θα χάλαγα; Αν με σκέφτεσαι τόσο πολύ ξαφνικά τι να πω, συγκινήθηκα... Αν με σκεφτόσουνα 5 λεπτά νωρίτερα βέβαια δε θα φτάναμε εδώ! Αλλά που να πάρεις τα πόδια σου βρε παιδί μου, ήσουνα και κουρασμένο... Όχι ότι εγώ την περασμένη Παρασκευή και την προπερασμένη Παρασκευή και την προπροπερασμένη Παρασκευή δεν ήμουνα, αλλά είπαμε, εγώ είμαι μαλάκας, έτσι ξεφτέρι μου;
Εσείς οι δύο δε φταίτε, φταίω εγώ που σας ανέχομαι! Όταν σας λέω ότι θέλω να ηρεμήσω εσείς πως το καταλαβαίνετε; Στα γενέθλιά σας θα σας πάρω λεξικά. Εσείς μπορεί να ηρεμείτε κλαίγοντας και ουρλιάζοντας για σοβαρά πράγματα όπως "αυτή είναι η δική μου καρέκλααααααααααααααααααα" και "αφού είχαμε μόνο μια φέτα ψωμί γιατί δε μου άφησες τη μισή; Ουααααααααααααααααααααααααααα" αλλά τα 5χρονα στο ΚΤΕΛ που συμπεριφερόντουσαν έτσι ακριβώς σταμάτησα να τα θεωρώ αστεία όταν αναγνώρισα κάτι οικείο στο απελπισμένο βλέμμα της μεγάλης αδερφής τους. ΣΚΑΣΤΕ ΤΩΡΑ.
Λοιπόν οι καλύτερος τρόπος να φιμώσεις μια ιντερνετική φωνή, είναι να χαλάσεις το πληκτρολόγιο που χρησιμοποιεί. Συνιστάται η κόλλησή του στην επιφάνεια του γραφείου, για την αποφυγή εκσφενδονισμού. Το δικό μου πάντως όταν το βαράς κάνει ωραία γκελ.

Μάλλον καλύτερα να μην έγραφα τίποτα. Θα γλίτωνε και το πληκτρολόγιο μερικά χτυπήματα. Και αυτή ακριβώς η πρόταση είναι η τέταρτη και τελευταία προσπάθεια να γράψω κάτι για το τέλος. Βαρέθηκα.

Εμπρός της γης οι κολασμένοι

Δουλεύω κατά μέσο όρο 15 ώρες το 24ωρο, ασταμάτητα σχεδόν από τις 8 το πρωί μέχρι συνήθως τα μεσάνυχτα, με μικρά διαλείμματα για φαγητό και άμα λάχει λίγη ξεκούραση, πάντα στα κρυφά όμως (όπως τώρα ας πούμε) και φυσικά χωρίς λεφτά. Μιλάω με τον κολλητό μου 1-2 φορές τη μέρα στα πεταχτά, για να μη συζητήσω καν για τις εξ αποστάσεως φιλίες μου, ενώ περιτριγυρίζομαι συνέχεια από ανθρώπους που μου είναι (συνήθως) αδιάφοροι και δεν εμπιστεύομαι. Η αξιωματική αντιπολίτευση γίνεται κομμάτια και στη Βιρμανία η δικτατορία άρχισε να σκοτώνει κόσμο στο δρόμο κι εγώ όλα αυτά τα έμαθα σήμερα (που κατάφερα να ακούσω στα κρυφά Λονδίνο -εεεε να ανοίξω υπολογιστή) και άρχισα ξαφνικά να συνειδητοποιώ τα χάλια μου. Η αλήθεια είναι ότι τόσες μέρες που δεν προλάβαινα να σκεφτώ τίποτα δεν ήμουνα ακριβώς χαρούμενος, πάντως ήμουνα ήρεμος... Ασυνήθιστα ήρεμος... Μήπως να αρχίσω να ξανασκέφτομαι τις βλακείες περί ελεύθερης σκέψης;

Όχι αγαπητοί αναγνώστες, δεν είμαι εργάτης σε γιγάντια κινέζικη βιομηχανία, αλλά αισίως 16χρονος μαθητής Λυκείου.

Απορία μικρού αδερφού: Γιατί ο Καραμανλής δεν βάζει να κλείσουν την Ελληνοφρένεια;
Απάντηση ηλίθια ρομαντικού δημοκράτη υποφαινόμενου: Μα δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα.
Απορία μικρού αδερφού: Ε; Γιατί;

Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σε μια μικρή, ασήμαντη χώρα στα νότια Βαλκάνια; Έφτασεεε...

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;

Ξύπνησες νωρίς αυτό το πρωί
τη δύναμή σου σκόρπισες ξανά σ' ένα γιατί.
Τίποτα δεν ήταν απ' αυτά
στα όνειρα που έκανες από παλιά.
Δες πως πεθαίνει μια πόλη μου λες
δες τα σημάδια από τις πληγές...

Τη δεκαετία του '90, όταν μετακόμισα εδώ, η γειτονιά μου ήταν από τις πιο εμπορικές περιοχές. Στο δρόμο προς το κέντρο τα μαγαζιά στριμώχνονταν για μια -πανάκριβη- βιτρίνα δυο μέτρων, ενώ και τα στενάκια γύρω-γύρω ήταν γεμάτα καφετέριες και ταβέρνες.
Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι έκατσα για πρώτη φορά να ασχοληθώ με το τι έχει αλλάξει. Μέτρησα 17 εγκατελειμμένα μαγαζιά.
Όταν ξαναβρώ τον τουριστικό οδηγό που εξήρε την "ανεπτυγμένη οικονομία της περιοχής" θυμίστε μου να τον ταχυδρομήσω στον εκδότη με μια διακριτική υπόδειξη για την κατάλληλη τοποθέτησή του...



Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά του θέματος...

Η πόλη ανασαίνει ακόμα, εσύ ξεψυχάς
το πρώτο θύμα κάποιος θα' ναι λες από 'μας...

Στίγμα '90 - Κραυγή στην πόλη

Είμαι Εδώ

Εσύ με βλέπεις σαν να είμαι κάτι πια περαστικό
ένα ασήμαντο ταξίδι και μικρό
μα φως μου εγώ δεν ικετεύω ούτε και παρακαλώ
αν το θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ
μονάχα αν θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ...

Α ρε Πέγκυ φωνάραααααααααααααααααα...

(Όπως καταλαβαίνεται περνάω μεγάάάλη φάση. Συμπαθάτε με.)

Κοινωνικό πείραμα

Σε μεγάλο ελληνικό chatroom, όπου όλοι σχεδόν ψάχνουν για γκόμενο/γκόμενα, συχνάζουν δύο φίλοι. Ο Σ. και ο Τ.
Ο Σ. είμαι εγώ. Μαζεμένο παιδί, φιλικός με όλους αλλά όχι ιδιαίτερα ανοιχτός, μιλάει τακτικά με λίγους και καλούς. Κάτοικος επαρχίας, με ρίζες σε υποβαθμισμένη Αθηναϊκή συνοικία. Single.
Ο Τ. είναι η κολλητή μου. Σούπερ ουάου τύπος, κοινωνικός όσο δεν παίρνει, μιλάει με όλο τον κόσμο, είναι απίστευτα καλός όταν θέλει να γλείψει και εντελώς σπαστικός και εχθρικός όλες τις υπόλοιπες φορές. Επίσης κάτοικος επαρχίας, με ρίζες σε βόρειο προάστιο. Αρσιβαρίστας και αθλητής στίβου. Με real-life σχέση.
Είναι κολλητοί μεταξύ τους και στο chatroom, με τις ίδιες πάνω-κάτω παρέες.

Μαντέψτε ποιος έχει βγάλει 3 γκόμενες και ποιος καμία.

Quote από το s1ngles.gr: "Ο Φώτης είναι το καλό παιδί ποου όλες οι γυναίκες δηλώνουν ότι θέλουν, αλλά φτύνουν μόλις βρεθεί στο δρόμο τους."

Το αποτέλεσμα του πειράματος:
ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ.

(Όχι, δεν το εννοώ ακριβώς έτσι. Πάντως το είπα και ξαλάφρωσα.)

Τα τρένα βλάπτουν σοβαρά την υγεία μου

Ήταν που νόμιζα ότι είχα βελτιωθεί κιόλας τρομάρα μου. Ένα τόσο δα χαρτάκι και νάτος πάλι ο απύθμενος γκρεμός από κάτω.
"ΟΣΕ: Σας έχουμε εξασφαλίσει: 1 Θέσεις, ΑΘΗΝΑΙ ------> ...
Ένα γαμημένο εισιτήριο που εδώ και τόσες μέρες δεν έχω αντέξει να πετάξω. Από την Αθήνα πήρα και ένα βιβλιαράκι με τα δρομολόγια. Λάθος μου. Τώρα κάθομαι και το κοιτάω. Πρέπει να το πετάξω και αυτό... Κάποια στιγμή. Όταν και αν νιώσω και πάλι λίγο καλύτερα.

Τελικά να το πλεονέκτημα του ΚΤΕΛ: μαθαίνεις να μην θέλεις να ταξιδεύεις.


Στις ράγες κυλάνε ανθρώπινα κύματα,
φιλιά και μαντήλια, χαμόγελα, βήματα,
στις ράγες κυλάνε καρδιές που πονάνε...

Βιολογική καλλιέργεια my ass

Λεπτομέρεια: η περιοχή ψεκάζεται με ελικόπτερο.

Πολιτικός Πρόσφυγας

Η ΝουΔου πάει καρφωτή για δεύτερη θητεία. Στη Γαλλία το UMP του Σαρλό σαρώνει τις βουλευτικές, ενώ οι Γάλλοι βυθίστηκαν και πάλι στην αδιαφορία για την πολιτική (συμμετοχή 60% και κάτι ψιλά). Στην Ισπανία οι Σοσιαλιστές κλυδωνίζονται από το τέλος τις εκεχειρίας με την ΕΤΑ. Στην Ιταλία ο συνασπισμός του Πρόντι αποδεικνύεται επανειλημμένα εύθραυστος. Στην Ιαπωνία οι κεντροαριστεροί Δημοκρατικοί αποδυναμώνονται όλο και περισσότερο. Στη Νέα Ζηλανδία οι Εργατικοί οδεύουν προς καθαρή συντριβή. Στην Αγγλία και τις ΗΠΑ οι Εργατικοί και οι Δημοκρατικοί τοποθετούνται κατά κανόνα πιο δεξιά από την κεντροδεξιά στην υπόλοιπη Δύση. Ο κόσμος το έχει πάρει δεξιά για τα καλά και εγώ απ' ότι φαίνεται θα αναγκαστώ να καταλήξω στη Βενεζουέλα...

Ιθάκη

Σα βγεις
στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

---------------------------------------------------------------
Μέσα μου ξέρω τι θέλει να πει το ποίημα. Και δε με ενδιαφέρει καθόλου τι θα γράψω αύριο αν πέσει.

Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις - Καλό, ε;

Κακόμοιρε Παυλίτο, σε πιάσανε κι εσένα Κώτσο μαζί με όλους τους υπόλοιπους...
The universe does not give a flying fuck about whatever on God's green Earth you might want. And being the bastard that it is, if it ever does bother for a split second, it will only strike you down with all its might and then turn around to torment another tiny, unimportant, petty human like you. End of story.
(It's 2:30am and I have an exam tomorrow so I also don't give a flying fuck if you have a problem with my linguistic skills. Sorry.)

Δε θα πεθάνουμε, κουφάλα νεκροθάφτη

Χτες το βράδυ είδα στο δρόμο μια "παρέα" γέρων να μπαίνουν σε ένα αυτοκίνητο. Ρωτάει ο ένας τον οδηγό: "Να βάλουμε ζώνη;"
Και απαντάει ο οδηγός:


"Σιγά ρε, το βράδυ ζώνη;"

10000 άτομα σκοτώνονται κάθε χρόνο στους ελληνικούς δρόμους. Γιατί άραγε;

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

(Είχα κάτι λεφτά κρυμμένα για μια ώρα ανάγκης. Με την πρώτη ευκαιρία θα κάνω μια δωρεά. Για την Αμαλία ρε γαμώτο...)

Αντίο Αμαλία... Και σε ευχαριστώ.

Ταξική πάλη

Fact #1: Η οικογένειά μου είναι προοδευτική για τα μέτρα της επαρχίας. Και οι δύο γονείς μου έχουν σπουδάσει, είναι σχετικά νέοι και έχουν βολευτεί μια χαρά. Οι μανάδες των 2 κολλητών μου δεν δουλεύουν. Οι πατεράδες τους είναι στο βασικό μισθό.

Fact #2: Ο πατέρας μου είναι ενθουσιώδης με την τεχνολογία. Ο πατέρας του ενός κολλητού μου του αγοράζει κάποια από αυτά που ζητάει μουρμουρίζοντας. Ο πατέρας του άλλου κολλητού μου θεωρεί οποιαδήποτε ηλεκτρική συσκευή έχει πάνω από 2-3 κουμπιά περιττή πολυτέλεια.

Fact #3: Οι γονείς μου έχουν κινητό με συμβόλαιο, άρα και επιδότηση συσκευής. Οι γονείς των κολλητών μου όχι.

Εγώ όμως όσο σκέφτομαι τα πανάρχαια Sagem που προσπαθούν να ξεφορτωθούν, θα προτιμούσα να γύρναγα στο Nokia 3310 παρά να τους δείξω το καινούριο που θέλει να μου πάρει ο πατέρας μου...

T' άσπρο περιστέρι, με μια φόλα χάθηκε...

Μιά ακόμα είδηση που πέρασε στο ντούκου σε μια Ελλάδα που της έχει πέσει ο κώλος για ομόλογα, ναυάγια, εκλογές και το βρακί της Τζούλιας Αλεξανδράτου. "Ασυνείδητος" σκότωσε τα περιστέρια της Πλατείας Κοτζιά.
Μου γυρίσανε τα έντερα ανάποδα.
"Ασυνείδητος", ε;
Η ασυνειδησία δεν τιμωρείται.
"Ασυνείδητος";
Ασυνείδητος είναι κάποιος που δίνει σε ένα σκύλο ένα κόκκαλο κοτόπουλου. Ή κάποιος που αφήνει ένα μπαλόνι ηλίου, από αυτά τα κίτρινα με τον Τουίτι, να πέσει στη θάλασσα.
Κάποιος που μεθοδικά εξολοθρεύει 500 περιστέρια, από αυτά που μοιράζονται καθημερινά τα κουλούρια δεκάδων χαρούμενων πιτσιρικάδων, που γίνονται αιτία ίσως για ένα από τα λίγα αυθόρμητα χαμόγελα που βλέπουμε ακόμα γύρω μας, είναι εν ψυχρώ δολοφόνος.
Αλλά που τέτοιες ευαισθησίες στην Ελλάδα που ενώ γράφω αυτό το ποστ χαμογελάει γύρω μου ευχαριστημένη, βλέποντας δελτία ειδήσεων σχετικά με το βρακί της Τζούλιας Αλεξανδράτου...

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει

21 Απριλίου του 1967. Μια ημέρα που, σαράντα χρόνια μετά, όλη η Ελλάδα πρόσπαθεί να ξεχάσει. Όλη; Όχι! Ένα μικρό γαλατικό χωριό αντιστέκεται ακόμα στην βίαιη επιβολή της ελευθερίας και της δημοκρατίας...
Διάκεια 2007. Ως φόρο τιμής σε όσους πραγματικά νοιάστηκαν για τη χώρα τούτη, η ελληνική Δεξιά, εκπροσωπούμενη από τη Νομαρχία Φθιώτιδας και τον Δήμο Λαμιέων, αναβιώνουν σε ένα μοναδικό τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Αγώνας δρόμου για στρατιωτικούς, συναυλία της μπάντας του στρατού, παρουσία υψηλόβαθμων αξιοματούχων και άλλα πολλά. 19, 20 και 21 Απριλίου. Τυχαίος ο χρόνος; Δύσκολο.

Λευκά Θρανία

"Μα σας αρέσει να μπαίνετε στην αίθουσα και να βλέπετε τέτοια πράγματα;" ουρλιάζει έξαλλος και κατακόκκινος ένας ανεκδιήγητος καθηγητής.
Γιά τί φριχτά τερατουργήματα μιλάει άραγε;
Στίχοι τραγουδιών. Σήματα ομάδων. Σκιτσάκια. Βρισιές. Ότι έχει γραφτεί ποτέ σε χαρτί, έχει γραφτεί και στα θρανία.
"Μα σας αρέσει να μπαίνετε στην αίθουσα και να βλέπετε τέτοια πράγματα;" ξαναουρλιάζει έξαλλος και κατακόκκινος ο ανεκδιήγητος καθηγητής.
Να βλέπουμε τι ακριβώς; Μια μικρή, απαγορευμένη πινελιά χρώματος στο απόλυτο γκρίζο;
"Μα δεν προτιμάτε να μπαίνετε στην αίθουσα και να βλέπετε τα θρανία λευκά;" συνεχίζει το βιολί του ο ανεκδιήγητος καθηγητής.
Οι τοίχοι λευκοί, ο πίνακας λευκός, τα θρανία λευκά... Στην Τουρκία αυτά τα μέρη τα λένε λευκά κελιά και είναι σχεδιασμένα για να τρελαίνουν όποιον βρίσκεται μέσα. Στα ελληνικά σχολεία άραγε τι στόχο έχουν;
"Όποιον δω λοιπόν να γράφει σε θρανίο, θα φύγει!" λέει θριαμβευτικά την τελευταία του λέξη ο ανεκδιήγητος καθηγητής.
Σκοπεύει μάλλον να διώξει όλο το σχολείο.
Μην προσπαθείτε να καταπολεμήσετε τα συμπτώματα, αλλά τα αίτια. Προφανώς υπάρχει ακόμα μια σταλιά φαντασίας και σκέψης κάπου στο βάθος του μυαλού μας. Με λίγη παραπάνω προσπάθεια, ίσως εξαφανιστεί και αυτή. Μόνο τότε τα θρανία θα ασπρίσουν ξανά.

Πέντε πράγματα για μένα (τελευταίος και καταϊδρωμένος)

Δέχτηκα λοιπόν κι εγώ πάσα από τον Big Fat Opinion και τον Θοδωρή Γούτα (αν είναι κι άλλοι να με συμπαθάνε) και μετά από αρκετές μέρες που είχα το ποστ σχεδόν έτοιμο αλλά έτρεχα και δεν έφτανα, να η δική μου λίστα:


1)Έχω ρίζες σε 3 περιοχές της Κρήτης, αμέτρητα χωριά της Στερεάς, την Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη. Το επίθετό μου πάλι είναι άσχετο και με τα 4.

2)Είμαι πολύ υπερβολικός με τα καρυκεύματα στο φαγητό μου. Όταν τρώω, π.χ., ρυζόγαλο, βάζω κανέλα από πάνω, τρώω μια πολύ λεπτή στρώση, ξαναβάζω κανέλα, τρώω μια πολύ λεπτή στρώση, ξαναβάζω κανέλα... Να δεις που κάποια στιγμή η κανέλα θα αποδειχτεί καρκινογόνος.

3)Μόνο σωματικά ζω στην Ελλάδα. Είμαι μονίμως αλλού. Μπορώ άνετα να σας κάνω μια περίληψη των σημαντικότερων σημείων της διεθνούς επικαιρότητας τον τελευταίο μήνα, αλλά έμαθα για τη δολοφονία Βαρθολομαίου πάνω από μια βδομάδα μετά. Επίσης έχω την ίδια άνεση με τα αγγλικά και με τα ελληνικά. Τις προάλλες στο σχολείο κράταγα αφηρημένος σημειώσεις στα αγγλικά και αναρωτιόμουνα γιατί με κοιτάνε περίεργα.

4)Είμαι απελπιστικά ατσούμπαλος. Μιλάμε ότι μπαίνω στην κουζίνα και τα πιάτα σπάνε προκαταβολικά. Απρόσεκτες κινήσεις μου έχουν γκρεμίσει δωμάτια. Απρόσεκτες λέξεις μου πολύ περισσότερα.

5)Σιχαίνομαι τις ταμπέλες στα πάντα. Όχι μόνο στους ανθρώπους, όπως έχω ήδη δείξει, αλλά και στη μουσική, τις ταινίες, τα βιβλία... Μου αρέσουν πολύ οι Nightwish, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ορισμένα τραγούδια της Παπαρίζου, του Χατζηγιάννη, ακόμα και της Κοκκίνου... Δεν θέλω να με λένε ούτε μεταλά, ούτε ροκά, ούτε ποιοτικό, ούτε σκυλά, ούτε ποπ, όλοι όμως επιμένουν να με πουν κάτι από αυτά. Συνήθως το αντίθετο από αυτό που λένε για τους εαυτούς τους.


Από εμένα πάσα στον Drizzt, τον Kogi, τον Φωτάρα, τον Derek και την Bitch Girl (όποιος από αυτούς το έχει κάνει, συγγνώμη και πάλι αλλά έχω χάσει πολλά επεισόδια τον τελευταίο καιρό).

Lost In Translation

Όχι, κυρία Δαμιανίδη μου. Τα Ελληνόπουλα δεν δήλωσαν ευτυχισμένα. Δήλωσαν πως "πιστεύουν ότι ευημερούν" (subjective well-being). Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση, ότι έχουν αρκετά υλικά αγαθά (15/21), καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (18/21), καλή εκπαίδευση (16/21), καλές σχέσεις με τις οικογένειές τους (11/21) και φυσικά ότι είναι, ότι κι αν σημαίνει αυτό, "καλά παιδιά" (8/21).

"Ό,τι μας αρέσει, δεν το αλλάζουμε ποτέ" λέει το θλιβερό, αλλά σωστό σλόγκαν του Τσακίρη...

Κάτω από το χαλάκι

Ανάμεσα στο προαναφερθέν σπίτι και το δικό μου υπάρχει μια περιοχή στην οποία σύμφωνα με τις γιαγιάδες μας γίνονται σημεία και τέρατα. Μία από αυτές ισχυρίζεται ότι είδε κάποτε μια πεταμένη σύριγγα, δεν θυμάται όμως αν ήταν το '54 ή το '83 (καταραμένο Ένταμ). Οι υπόλοιπες, πολύ πιο πειστικά, ισχυρίζονται ότι κάπου εκεί βρίσκεται το πιο in φαντασματομπάρ (highest quality spooky entertainment since the Middle Ages). Όταν λοιπόν ανακοίνωσα την πρόθεσή μου να καλύψω την τεράστια διαδρομή των 15 λεπτών με τα πόδια, έπεσαν όλοι πάνω μου για να με μεταπείσουν. Η οικοδέσποινα με αποχαιρέτησε με μια υποψία δακρύων στα μάτια.
-Καλά, δε φοβάσαι; ρώτησε ο κολλητός μου στο δρόμο.
-Τι να φοβηθώ μωρέ στο κωλοχωριό;
-Α ναι, ξέχασα, εσύ είσαι από την Αθήνα (και μια που το θυμήθηκα τι δουλειά έχεις στα ιερά τούτα χώματα παλιοκιτρινιάρη;).
-Υπάρχει πρόβλημα; (Το ξέρω ότι υπάρχει αλλά να μη ρωτήσω;)
-Μπορεί εδώ να είναι χωριό, εκεί όμως είναι μπουρδέλο.
-Ο κόσμος περνάει καλύτερα στα μπουρδέλα από ότι στα χωριά.
-Άσε με κι εσύ, που κυκλοφορούν όλοι οι παράλυτοι, οι παραμορφωμένοι, τα φρικιά, οι αδερφές...
Πρώτο προειδοποητικό λαμπάκι.
-Για πού λέμε τώρα;
-Για την Αθήνα. Είχα πάει. (Προσέξτε τον υπερσυντέλικο! Σαν να λέμε στο μακρινό αμαρτωλό παρελθόν του.)
Πολλά προειδοποιητικά λαμπάκια.
-Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά μας να κυκλοφορούν;
-Όποιος θέλει να βγαίνει στο δρόμο σα να μη συμβαίνει τίποτα;
Εεε... Άρθρα 4 και 5 του Συντάγματος, 5, 8 και 14 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άρθρο 2 του 4ου πρωτοκόλλου της, 1 και 4 της Διακύρηξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη... Ή μήπως ανέβασα το επίπεδο πιο ψηλά απ' ότι αντέχει το ηλίθο μικρό κεφαλάκι σου;
-Αν αυτοί δεν έχουν πρόβλημα, εσένα τι σε πειράζουν;
-Αυτοί αισθάνονται καλά, εσύ αισθάνεσαι καλά να βγαίνεις έξω και να βλέπεις τον καθένα;

Συμπύκνωσε σε μία φράση αυτά ακριβώς που δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου καθημερινά στη μικρό, κλειστό αυτό μέρος, που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αφιλόξενο. Τα ήξερα, ήταν όμως ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο περίμενα να τα ακούσω. Και πόνεσα.

Άλλος για βόλεμα;

Μάζωξη τριμελούς παρέας σε σπίτι μέλους της με πατέρα μπάτσο. Αράζουμε ήσυχα-ήσυχα (τρόπος του λέγειν) στο σαλόνι, όταν εισβάλλει ο προαναφερθείς μπάτσος, στρογγυλοκάθεται και μας ανοίγει κουβέντα περί επαγγελματικού προσανατολισμού, με την ελπίδα να ταρακουνήσει το αχαΐρευτο βλαστάρι του που στην ώριμη ηλικία των 15 ετών δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει στη ζωή του. Με σκυμμένο το κεφάλι ομολογώ χαμηλόφωνα ότι είμαι εξίσου αχαΐρευτος. Με κοιτάει περιφρονητικά και στρέφεται στον τρίτο.
-Δάσκαλος!
Ο μπάτσος παθαίνει ντελίριο.
-Μπράβο παιδί μου! Χαίρομαι που έχεις στόχους για τη ζωή σου! Καλύτερα από όλους μας θα τη βγάλεις! Θα διοριστείς κάπου, θα πάρεις καλά λεφτά, θα βρεις και κανένα καλό τεκνό να παντρευτείς, θα κάνετε και μερικά κουτσούβελα να τα χαίρεστε... Μπράβο!

Σιχάθηκα. Με όλο το σεβασμό για τους δασκάλους και το λειτούργημά τους... σιχάθηκα.

Τι ήταν για μένα αυτές οι γιορτές;