Υπάρχουν δύο ταχυδρομεία εδώ. Το ένα, το μεγαλύτερο, τα απογεύματα κλείνει. Το δεύτερο, μια ποντικότρυπα, λειτουργεί με μειωμένο προσωπικό (2 υπαλλήλους): μία συμπαθητική (σχετικά πάντα) και μια ξινή. 3 φορές έχω στηθεί στην ουρά (μίνιμουμ μισή ώρα) και πάντα πέφτω στην ξινή. Τι γκαντεμιά κι αυτή...
Χτες λοιπόν με έστειλαν να πληρώσω δύο λογαριασμούς. Πριν ακόμα τελειώσει με τον προηγούμενο, μου κάνει νόημα μουγκρίζοντας (έλα κι εσύ να τελειώνω να πάω για καφέ). Πάω εγώ μπροστά της.
-Λογαριασμούς ΔΕΗ-ΟΤΕ πληρώνουμε εδώ, έτσι; (Δεν ήταν σίγουροι οι δικοί μου και μου είπαν να ρωτήσω)
-Αν δεν έχει λήξει. Έχει λήξει;
-Που θέλετε να ξέρω, δικός μου είναι; (Χαμογελώντας ελαφρώς πικρά)(Εντάξει, δεν έφταιγε αυτή εδώ... αλλά δε μου είπαν, δεν ασχολήθηκα)
Μουγκρίζει και τους παίρνει.
-Το ξέρεις ότι παίρνω και κάτι επιπλέον, έτσι;
-Ναι (Αυτό μας μάρανε τώρα! Τέλειωνε, θέλω κι εγώ να πάω για καφέ)
Κάνει τη διαδικασία. Ήταν η τελευταία απόδειξη στο βιβλίο, δυο ώρες να βγάλει το επόμενο. Μου δίνει τις αποδείξεις, λέει το ποσό. Πληρώνω.
-Ευχαριστώ (προσπάθεια για χαμόγελο)
Μουγκρίζει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ουγκ!
Καλά αυτό δεν είναι ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Πίστεψέ με. Θα ετοιμάσω κάποια στιγμή Βίβλο για τις δημόσιες υπηρεσίες, με κεντρικό θέμα το ΙΚΑ - τη Φωλιά του Σατανά.
Στο ΙΚΑ ευτυχώς δε με έχουνε στείλει ακόμα!
Δημοσίευση σχολίου