Γιατί να του το πώ;

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που επιστρέψαμε κανονικά στο σχολείο. Η Παρασκευή ήταν ανάμεσα σε δύο τριήμερα, οπότε δεν κάναμε και τίποτα. Χτες βέβαια το σχολείο πήγε εκκλησία και από εκεί ξεκίνησε το θέμα... Πολλοί (κι εγώ μαζί) δεν πήγαν. Σήμερα λοιπόν ο (θεολόγος) διευθυντής μας ήταν νευριασμένος. Και πρώτα πρώτα πήγε να διαμαρτυρηθεί στον πρόεδρο, που είναι στο τμήμα μου. Μπαίνει λοιπόν τη δεύτερη ώρα και του λέει "Πού ήσουνα χτες;" Ο άλλος εδώ που τα λέμε πήγαινε γυρεύοντας και είπε "Πού ήμουνα;". Ο διευθυντής τα πήρε αμέσως και έβαλε τις φωνές. Φώναξε λίγο και βγήκε έξω. Μετά από μισό λεπτό ξαναμπήκε πιο ήρεμος... Και είπε ότι σέβεται πλήρως τη θρησκευτική ανεξαρτησία μας και "μακριά από αυτόν" να μας αναγκάσει να πάμε εκκλησία και γενικώς να συμμετάσχουμε σε θρησκευτικές εκδηλώσεις. Αλλά να μην του λέμε δικαιολογίες. Τότε γυρνάει στον πρόεδρο και του λέει "μην ντρέπεσαι, πες ότι εσύ και οι γονείς σου δεν πιστεύετε στο Χριστό"... Εκεί λοιπόν έγινε χαμός. Ενώ πριν τον ακούγαμε να λέει ότι θέλει, με το που το είπε αυτό όλοι ξεσηκώθηκαν να τον υπερασπιστούν. Δηλαδή του επιτρέπουμε να μας βρίζει όσο θέλει, αλλά όχι να αμφισβητεί την... αφοσίωσή μας στον Κύριο; Εγώ για τον εαυτό μου τα έχω πει σε άλλο ποστ, αλλά εκείνη την ώρα τα πήρα, πρώτον επειδή εκεί θυμήθηκαν να διαμαρτυρηθούν και δεύτερον για τον διευθυντή. Με ποιο δικαίωμα απαιτεί να του πώ αν και σε ποιον πιστεύω; Γιατί να του το πώ; Και εκτός αυτού, ακόμα και αν ήμουνα σίγουρος για το θέμα και ήθελα να του πω ότι είμαι άθεος (αν) πώς να τολμήσω; Για να με βγάλουν ακόμα πιο προς το περιθώριο απ' ότι είμαι εκέι μέσα;