Καρκίνος

Κάπου στα σαράντα της. Και έδειχνε πιο νέα. Πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Πολύ δραστήρια. Της καρφώθηκε να πάρει το Proficiency που δεν πήρε όταν έπρεπε, και ξεκίνησε φροντιστήριο. Να μάθει Γερμανικά, και το έκανε. Δουλεύοντας οχτάωρο, με τρία παιδιά. Δε λύγισε. Δεν κουράστηκε. Δεν βαρέθηκε. Ως το τέλος δεν τα παράτησε. Πάντα χαμογελαστή και ευγενική, για όλα...
Ύπουλο πράγμα ο καρκίνος. Ξαφνικός. Δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει παντού.

-Τι κάνει η μάνα σου;
-Καλύτερα, είναι πολύ αισιόδοξη.
Ως το τέλος αισιόδοξη...

Την είδα πριν λίγο καιρό στο δρόμο. Εμφανώς ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, πάντα χαμογελαστή.

Μέχρι σήμερα το πρωί.

-Σου έχω πολύ δυσάρεστα νέα...
-Ό-ο...όχι...

Αντίο. Θα μας λείψεις.