Αγαπημένη μου μαμά...

Πηγαίνετε σε αυτό το ποστ και διαβάστε το edit που έκανα κάτω κάτω... Λοιπόν, αναθεωρώ...
Αποφάσισα αυτές τις μέρες να αλλάξω τα μαλλιά μου μετά από χρόνια που ακολουθούσα το οικογενειακό στυλ (εγκεγκριμένο από τη μάνα μου και τη γιαγιά μου...). Οχι τίποτα συνταρακτικό, απλά έριξα τα μπροστινά μαλλιά στο μέτωπο αντί να τα έχω όλα πίσω. Κάποια στιγμή λοιπόν το πρόσεξε η μάνα μου...
-Θέλεις χτένισμα, τα μαλλιά σου πέφτουνε στο μέτωπό σου.
-Το ξέρω ότι πέφτουν στο μέτωπό μου.
-Ε;
-Εγώ τα έκανα.
-Τα προτιμάς έτσι; (με ύφος σαν να έβλεπε νοσηλευόμενο στις χρόνιες παθήσεις στο Δρομοκαΐτειο).
-Ναι.
-(Με το ίδιο ύφος) Καλά, τι να σου πώ...
Το παρέβλεψα, ας λέει ότι θέλει. Χτες βράδυ πάλι που λούστηκα και τα ξαναέκανα έτσι... Με βλέπει και μου λέει δήθεν αδιάφορη "Θέλεις χτένισμα". Ναι, καλά, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι...
Παρακάτω. Το δωμάτιο δεν είναι όλο δικό μου, έχει ο μικρός το αρμόνιο αλλά δεν έχει σημασία, όποιος θέλει μπαίνει όποτε θέλει, χωρίς καμία δικαιολογία. Πολλές φορές τη μέρα κάποιος από τους τέσσερεις μπαίνει, κάνει μια βόλτα στο δωμάτιο, κοιτάει γύρω και ξαναβγαίνει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπολογιστής είναι έτσι που όποιος μπαίνει στο δωμάτιο βλέπει κατευθείαν την οθόνη. Ελάχιστο μέτρο προστασίας, να κλείνω την πόρτα. Όχι ότι αποτρέπει κανέναν από το να μπει, αλλά τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να κάθεται στο διάδρομο και να κοιτάει με την ησυχία του. Ούτε αυτό λοιπόν αρέσει στη μάνα μου... Πολλές φορές έρχεται και με ρωτάει γιατί έχω την πόρτα κλειστή... "Μήπως έχεις κάτι να μας κρύψεις;" Τι να απαντήσω, ότι στην ηλικία μου θα έπρεπε αλλά δεν μπορώ γιατί κάποιος είναι μονίμως πάνω από το κεφάλι μου όποτε είμαι στο δωμάτίο μου; Το θέμα τέσπα είναι ότι τώρα αποφάσισε να το θέσει ευθέως και να βάλει και τον πατέρα μου να μου κάνει την ίδια ερώτηση... Ε, τελικά την πλήρωσε αυτός, που δεν μου φταίει και σε τίποτα, αλλά αυτός μου μίλησε, αυτός τα άκουσε. Η μάνα μου αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί οτιδήποτε από αυτά, όσο και να την στριμώξω...
Α ναι και κάτι άλλο... Το δωμάτιο των γονιών μου είναι κρύο. Έτσι, η μάνα μου που θέλει να κοιμάται το μεσημέρι έχει βρει τη λύση: έρχεται στο κρεβάτι μου. Έλα όμως που μετά δε σηκώνεται... Πέντε έφυγα για τα αγγλικά και στις 6μιση που γύρισα ήταν στο κρεβάτι μου. Είχε μόλις ξυπνήσει και διάβαζε εφημερίδα. Ξανακοιμήθηκε μετά... Πριν λίγο έφυγε. Θεωρητικά δεν είναι πρόβλημα...Ήθελα να ακούσω μουσική, αλλά εντάξει δεν καίγομαι και τόσο. Μου τη σπάει πιο πολύ η ιδέα, ότι μπορεί να έρχεται στο δωμάτιό μου και να μένει όσο θέλει γιατί "το δικό της είναι κρύο"... Το καλοκαίρι όμως που κάθεται στο ούτως ή άλλως όχι και τόσο ζεστό δωμάτιό της με το κλιματιστικό, ενώ εγώ καθόμουνα και έβραζα στο καμίνι μου, μέχρι που φέτος επιτέλους μετά από καβγάδες χρόνων μου έβαλαν κι εμένα κλιματιστικό; (Μια που πιάσαμε δηλαδή το θέμα της θερμοκρασίας...)