Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 2ο: Οι δύο πρώτες μέρες και το μετρό

Η φίλη της μάνας μου που ανέφερα μένει στο πανέμορφο Meudon (πολύ κοντά στο φημολογούμενο καινούριο σπίτι των Johnny Depp και Vanessa Paradis, το δικό της εννοείται είναι πολύ μικρότερο :Ρ) Το ίδιο απόγευμα που φτάσαμε, μας πήγε στο κέντρο (στο Παρίσι) με το αυτοκίνητο. Εγώ εντωμεταξύ είχα πάθει τεράστιο σοκ. Κατά βάθος δεν πίστευα ότι αλήθεια έβλεπα τον πύργο του Άιφελ, το Σηκουάνα, τη Notre-Dame, την πλατεία Concorde, κτλ. Γενικώς ότι είχα διαβάσει στους τουριστικούς οδηγούς. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσω. Anyway... Φάγαμε καταπληκτικό παγωτό σε ένα μαγαζί στο Saint-Louis (Μαύρο Πρόβατο μήπως ξέρεις ποιο λέω;) και μετά σπίτι όπου ξεράθηκα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Γάλλων οπαδών για το αντίθετο (ήταν η βραδιά του Γαλλία-Βραζιλία).
Το επόμενο πρωί πήγαμε στις Βερσαλλίες. Το ταξίδι μας είχε αφήσει μια ιδιαίτερη αντιπάθεια για τις ουρές. Και στον ήλιο κιόλας; Όχι, ευχαριστώ. Περιοριστήκαμε στους καταπληκτικούς κήπους και μας έφτασε με το παραπάνω. Το απόγευμα αυτοκίνητο μέχρι το Hotel De Ville (δημαρχείο) και μετά με τα πόδια μέχρι τη Bastille, όπου έφαγα για πρώτη φορά κινέζικο, σε ένα μαγαζί στιλ μικρό σουβλατζίδικο. Στη Γαλλία, όπως και στον περισσότερο κόσμο, το κινέζικο δεν είναι είδος πολυτελείας όπως εδώ, το αντίθετο. Μετά μετρό για να γυρίσουμε στο αυτοκίνητο...
-Παύση-
Με το που μπήκα στο μετρό στη Bastille, με πήρε η μπόχα. Τουαλέτας. Έντονη μάλιστα. Προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο... Παντού αποτσίγαρα, εισιτήρια, σκουπιδάκια γενικώς. (Βασικά δεν είναι παντού έτσι... Ήταν μακράν η χειρότερη περίπτωση. Παρ' όλα αυτά, η πρώτη εντύπωση μετράει περισσότερο.)
Το μετρό στο Παρίσι λοιπόν δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με το αθηναϊκό. Κατ' αρχάς είναι παλιό (εγκαινιάστηκε το 1900) και το δείχνει. Κατά δεύτερον, είναι τεράστιο. Όλα στο μετρό του Παρισιού είναι τεράστια. Τόσο το δίκτυο (14 γραμμές και το RER άλλες 5), όσο και οι σταθμοί (περπατάς, πάνω, περπατάς, περπατάς, κάτω, περπατάς, πάνω... χωρίς κυλιόμενες εννοείται). Στην τελική όμως, πολύ εξυπηρετικό. Βολεύει για (σχεδόν) παντού, σε αντίθεση με τα λεωφορεία που, εκτός του ότι είναι πολύ λίγα συγκριτικά με την Αθήνα, κυκλοφορούν (τα περισσότερα) μέχρι τις 8μιση το βράδυ. Το ότι είναι λίγα δεκτόν, λόγω του μετρό... Αλλά μέχρι τις 8μιση το βράδυ;
Το highlight του Παρισινού μετρό: Ο σταθμός Abbesses στη Μονμάρτη. Εντελώς διαλυμένος λόγω ανακαίνισης (η στοά της αποβάθρας είναι... όπως ήταν. Ούτε πλακάκια, ούτε τίποτα. Σκέτη γη.) και με μόνο 2 από τα (πολλά) ασανσέρ του να λειτουργούν. Κάναμε τη βλακεία να μην πάρουμε και βγήκαμε σε μια στιφογυριστή σκάλα.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι... να πάρω μια ανάσα.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε.
Και ανεβαίναμε
Και ανεβαίναμε.
Φως! Λίγο ακόμα!
Και ανεβαίναμε.
Και επιτέλους φτάσαμε. Ευτυχώς η σκάλα ήταν όμορφη οπότε είχαμε κάτι να ξεχνιόμαστε...
-Συνέχεια-
Το highlight των πρώτων δύο ημερών: Τα νεύρα της μάνας μου σχετικά με τους γαλλικούς αντικαπνιστικούς νόμους. Όπου καθόμασταν, ήθελε να καπνίσει. Και παντού απαγορευόταν. "Να πας στην Ελλάδα" της είπα. Μετά συνήθισε, από τα νεύρα πέσαμε στη μουρμούρα...

Συνεχίζεται...