Την Παρασκευή είχαμε αποχαιρετισμό στην τάξη. Τελευταία μέρα μάθημα. Του χρόνου διαλυόμαστε, φημολογείται ότι παρ' όλο που οι περισσότεροι θα πάμε στο ίδιο Λύκειο θα μας σπάσουν στη μέση (το τμήμα φτάνει από Κ μέχρι Π). Το πολύ κλάμα έπεσε όταν αποχαιρετήσαμε τη φιλόλογο... Για κάποιον άγνωστο λόγο οι περισσότεροι(-ες) τη λατρεύουν... Δε λέω, καλός άνθρωπος είναι αλλά δεν μπορώ να πω ότι ως καθηγήτρια είναι η συμπάθειά μου :Ρ Τέσπα... Τα πιο πολλά κορίτσια έκλαψαν, πολλοί δάκρυσαν, εγώ δε λέω συγκινήθηκα αλλά εντάξει... Φάνηκε όμως πόσο ξένοι ήταν εκεί μέσα οι γνωστοί μαλάκες που συνέχιζαν μέχρι τελευταία στιγμή...
Το νόημα όμως είναι άλλο... Κάτι κατάλαβα εκείνη την ώρα. Ότι το παρελθόν, ειδικά σε αυτή την ηλικία, αφήνει σημάδια που δε σβήνονται. Και μελλοντολόγος στη Χιλή να γίνω κάποτε (που λέει ο λόγος) πάντα βαθιά μέσα μου θα έχω κάτι από το βλαμμένο που κάνει μαλακίες με την παρέα του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Και δε θέλω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
μπα διαφωνώ απόλυτα!
προσωπικά θυμάμαι ελάχιστα από τα τεκταινόμενα στο σχολείο παρότι έχουν περάσει μόλις περί τα 10 χρονια και μάλιστα δεν μου έχουν λείψει στιγμή./
Τα φοιτητικά είναι τα καλύτερα, τελεία και παύλα. Θα δεις τη διαφορά και θα καταλάβεις.
Τα μαθητικά δεν τα κόβω να μου λείπουν γμτ... Τα φοιτητικά αυτή τη στιγμή και μόνο που θα φύγω από εδώ μέσα... Τι να πω!
Πέρσι στην αποφοίτηση εγώ δεν έβαλα φουστάνι. Γιατί αυτό ήθελαν, αυτό έπρεπε. Πήγα με ένα περίεργο two-piece έτσι για να έχουν άλλο κάτι να με θυμούνται με την αηδία σχεδιασμένη στα πρόσωπά τους. Αν θέλεις να θυμάσαι κάποιους, να δεις, θα τους θυμάσαι και δεν θα τους χάσεις. Εδώ φύγαμε οι κοπέλες για Αγγλία, τα αγόρια στον στρατό, με μια στάση μέσω Ελλάδας κάποιοι, κι αυτούς που θέλω να βλέπω τους βλέπω όσο συχνότερα γίνεται. Καλά έκανες και δεν στεναχωρήθηκες. Κράτα την στεναχώρια σου για τα πράγματα με αξία...
:)
Δημοσίευση σχολίου