Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 4ο και τελευταίο: Τετάρτη και Πέμπτη

Την Τετάρτη το πρωί πήγαμε στο Λούβρο. Πάρα πολύς κόσμος, καμία ουρά. Δεν ξέρω τι κάνουν διαφορετικά από τα άλλα αξιοθέατα, αλλά μπήκαμε σχεδόν αμέσως. Ξεκινήσαμε φυσικά για την πτέρυγα Ντενόν (και τη Μόνα Λίζα). Ήξερα ότι δεν είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά θα έσκαγα αν πήγαινα στο Λούβρο και δεν έβλεπα τη Μόνα Λίζα. Και αφού φάγαμε στη μάπα όλους τους Ιταλούς θρησκευόμενους (τα έργα πολύ ωραία δεν μπορώ να πω αλλά όλα θρησκευτικά ρε παιδί μου), ηλιθιωδώς δεν προχωρήσαμε να δούμε την (υποθέτω ενδιαφέρουσα) έκθεση με τις Ασιατικές, Αφρικανικές και Ωκεανικές τέχνες, αλλά γυρίσαμε πίσω, προς τα αρχαία. Ήδη κουρασμένοι όταν φτάσαμε στην Αφροδίτη της Μήλου (ή η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μπροστά-μπροστά;) με έσυρε η μάνα μου προς τα αιγυπτιακά. Και κάπου κάναμε μια μοιραία λάθος στροφή... Βλέπουμε πινακίδα για τα αιγυπτιακά προς τα πίσω μας. Κάνουμε να γυρίσουμε και μας σταματάει ένας φύλακας, γιατί λέει δεν επιτρεπόταν να γυρίσουμε πίσω. "Και πως θα πάμε ρε φίλε στα αιγυπτιακά;" "Κατεβείτε κάτω και κάντε τον κύκλο από την αρχή". Τέζα εγώ. Εν τέλει δεν πήγαμε στα αιγυπτιακά. Κάτσαμε λίγο στο συντριβάνι απ' έξω (όλες οι τουρίστριες είχαν τα πόδια μέσα να δροσισιστούν), βγάλαμε φωτογραφίες με την πυραμίδα και ξεκινήσαμε για τη Μονμάρτη.

Η κουραστική ανάβαση στο σταθμό Abbesses άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Φάγαμε κάτι σε έναν παρακείμενο δρόμο, έχοντας τη μαγευτική θέα μιας μεγάλης ανηφόρας με μια εξίσου μεγάλη σκάλα στην κορφή, που έβγαζε στην καρδιά της Μονμάρτης. Ευτυχώς επέμεινα να συνεχίσουμε ακολουθώντας τις πινακίδες για το Funiculaire de Monmartre, που το είχα δει σε όλους τους χάρτες των συγκοινωνιών και δεν ήξερα τι ήταν. Αποδείχτηκε ότι ήταν τελεφερίκ (στημένο κανονικά από τη RATP, με κανονικό εισητήριο μετρό-λεοφωρείου). Ανεβήκαμε έτσι στη Sacre-Coeur (η οποία κρατάει τα θρησκευτικά προσχήματα πολύ περισσότερο από τη Notre-Dame).
Κάναμε βόλτα στη Μονμάρτη, η οποία θυμίζει έντονα την Πλάκα. Δυο ευγενέστατοι επίδοξοι ζωγράφοι (ο ένας μίλαγε λίγα ελληνικά) μας έκαναν τα πορτρέτα. "Πολύ ωραίο, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ" γέλασε η μάνα μου. "Είναι η εντύπωση που μου δίνεις" απάντησε διπλωματικά ο ζωγράφος. Η μάνα μου δεν το πήρε τοις μετρητοίς, πάντως έλιωσε. Το λεοφωρείο μας πήγε σε άλλον (ευτυχώς) σταθμό. Η μάνα μου κόντεψε να κοιμηθεί ήδη από το μετρό της επιστροφής στο ξενοδοχείο...
Την επόμενη, πήγαμε στις Κατακόμβες, ένα πρώην μεταλλείο και μετέπειτα νεκροταφείο κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου εκτίθενται πάνω από έξι εκατομμύρια σκελετοί (θα έβαζα φωτογραφία αλλά ίσως παραπάει). Παρά τις πολλαπλές τοιχοκολλημένες προειδοποιήσεις για τη δυσκολία της επίσκεψης, ήταν σαφώς λιγότερο κουραστικό από άλλες δραστηριότητες. Βέβαια αν πάθεις κάτι κινδυνέυεις να γίνεις έκθεμα. Μετά πήγαμε στο μουσείο Rodin. Τα εκθέματα δεν μου πολυάρεσαν, έχει όμως έναν πανέμορφο κήπο (και ψυγείο με Haagen-Daas στο αναψυκτήριο).

Στον κήπο υπήρχε ένα μεταλλικό τερατούργημα, ως μέρος της πολιτικής του μουσείου να εκθέτει περιοδικά έργα σύγχρονων γλυπτών, σχετικών ως ένα βαθμό με τον Rodin. Ο τύπος ισχυρίζεται ότι το έχει εμπνευστεί από την Αρχαία Ολυμπία. Ασχολίαστο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν το Πάνθεον, στις στοές του οποίου είναι θαμμένοι οι μεγάλοι άνδρες της Γαλλίας. Είχε επίσης μια έκθεση για τους Κιουρί, και ένα μοντέλο του Εκκρεμούς του Φουκώ. Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τόσο μικρός και ασήμαντος όσο στο τεράστιο και επιβλητικό αυτό κτήριο. Τα σοκάκια του Quartier Latin κατά την επιστροφή (με τα πόδια) στο ξενοδοχείο ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Το βράδυ συναντηθήκαμε για τελευταία φορά με την φίλη της μάνας μου που μας φιλοξένησε τις πρώτες μέρες και καθίσαμε σε ένα καφέ από το οποίο μισοφαινόταν το Beaubourg, με τη μάνα μου να γκρινιάζει συνέχεια για το πόσο άσχημο ήταν (και δεν είχε ακριβώς άδικο). Επιστροφή στο ξενοδοχείο, που το βρήκαμε κλειστό (ήταν δωδεκάμιση). Πέρασαν σχεδόν πέντε λεπτά μέχρι να έρθει κάποιος να μας ανοίξει (και δως' του να χτυπάμε το κουδούνι, αναρωτώμενοι αν θα βγάζαμε την τελευταία μας νύχτα σε κανένα παγκάκι). Η συνέχεια γνωστή από το πρώτο μέρος...
Το highlight των τελευταίων ημερών: Ένας στο μετρό που είπε στη μάνα μου "Σιγά ρε γιαγιά". Στα ελληνικά.