Τι φοβάται τώρα;

Σαν να μη μου έφτανε το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (βλέπε προηγούμενο ποστ) τώρα γκρεμίζεται και ότι λίγο υπήρχε δεξιά και αριστερά... Να εξηγήσω. Μέχρι πρόσφατα η μάνα μου ήταν πολύ χαλαρή μαζί μου. Κυρίως με το θέμα της Αθήνας. Ήξερε ότι θέλω να κατεβαίνω συχνά και δεν είχε πρόβλημα. Έτσι εγώ μια φορά στο τόσο έπαιρνα το τρένο και κατέβαινα σε κάτι συγγενείς... Δεν έκανα και τίποτα ιδιαίτερο αλλά εντάξει, καλά περνούσα, ήταν και μια αλλαγή από τα συνηθισμένα, ξέφευγα και από τις καταστάσεις που ανέφερα πάλι στο προηγούμενο ποστ. Όχι πια... Έχω από τα Χριστούγεννα να το κάνω αυτό, διότι απλώς δεν έτυχε. Και μάλλον δεν πρόκειται να ξανατύχει. Διότι όπως είπε η μάνα μου σε κάποιον γνωστό, κάποιο ζευγάρι φίλων με παιδί στην ηλικία μου στην Αθήνα (δεν ξέρω και ποιοι να τους ρίξω ένα βρισίδι) της είπαν εμμέσως πλην σαφώς ότι είναι τρελή που με αφήνει στο τρένο μόνο μου. Και αυτή τους πίστεψε. Επίσης μάλλον οι ίδιοι της είπαν για τις επικοινωνίες μέσω Ίντερνετ. Τις μαλακίες που λέγονται στα κανάλια και τις εφημερίδες... Ε, τα πίστεψε κι αυτά η μάνα μου και τώρα πολύ θα ήθελε να μου κόψει και το Ίντερνετ. Αυτό όμως δε θα την αφήσω να το κάνει με τίποτα... Τέσπα, την ίδια μέρα που το έμαθα αυτό έμαθα και για το Proficiency. Ήταν λοιπόν μια καλή αφορμή να της ζητήσω ταξίδι... Αυτή συμφώνησε αλλά, όλως τυχαίως την επόμενη μέρα μου είπε ότι θα κατέβαινε και αυτή Αθήνα το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο... Βρίσκω μια δικαιολογία και λέω γι' αυτό το Σαββατοκύριακο... Ε λοιπόν δεν πτοήθηκε. Αυτό το Σαββατοκύριακο σκοπεύει να μου στείλει τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου. Για μένα βεβαίως δεν νοείται Αθήνα με τα αδέρφια μου... Και ειδικά αυτό τον καιρό ούτε με τον πατέρα μου, γιατί θέλω να της αποδείξω ότι για άλλη μια φορά, (ώ τι έκπληξη) θα γυρίσω πίσω ζωντανός και χωρίς να μου κλέψουν τίποτα...