Και πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα

Οι τελευταίες μέρες στο σπίτι με έχουν κάνει να νοσταλγώ το σχολείο. Όχι τα μαθήματα, προς θεού... απλά τα θεσμοθετημένα εφτάωρα που έλειπα. Ο πατέρας μου πάντα είναι σπαστικός, επ' ευκαιρία του Μουντιάλ έχει γίνει πιο σπαστικός. Συν το ότι έχει βαλθεί να εξισώσει το ότι δεν έγραψα καλά μαθηματικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων. (Προκαταβολικά συγγνώμη σε όποιον προσβληθεί και ΔΕΝ κοροϊδεύω τη γενοκτονία των Αρμενίων). Τα μικρά παίρνουν θάρρος ανεξέλεγκτα... Δεν ξέρω τι φταίει. Τώρα τριήμερο και δε θα βγω καθόλου από τη φυλακή το σπίτι γιατί και καλά διαβάζω Φυσική. Λες και θέλω/μπορώ να συγκεντρωθώ. Η μάνα μου τις προάλλες παραδέχτηκε ότι έχοντας μείνει περίπου 20 χρόνια σε 3 διαφορετικά σπίτια στην Αθήνα, η πρώτη φορά που την ενόχλησε ο θόρυβος (και την ενοχλεί καθημερινά από τότε) είναι εδώ. Ουφ... τα νεύρα μου. Και όταν γίνεται τόσο άσχημη η κατάσταση, κάθε φορά κολλάω με κάτι για να ξεχνιέμαι, ένα όνειρο για να φύγω από εδώ. (Πάρτε κι ένα τραγούδι). Το χειμώνα είχα κάνει αμέτρητα σχέδια να το σκάσω, μέχρι που κατέληξα ότι δεν ήμουνα στα καλά μου και σταμάτησα. Τώρα κοντεύω να μάθω απ' έξω το νόμο περί μετανάστευσης του Καναδά (ντόινκ, ξέρω). Από μικρός μου άρεσε ο Καναδάς, δεν ξέρω γιατί. Δε βαριέσαι... Τα παιδικά όνειρα δεν είναι για να εκπληρώνονται. Είναι για να σε κρατάνε σε ένα ροζ συννεφάκι μέχρι μια ορισμένη ηλικία... Και μετά τέλος.
Υ.Γ.: Σόρι για το γουόρντ βεριφαικέισον στα σχόλια. Κοίταξα τα μέιλ μου το πρωί και είχα ειδοποιήσεις για 8 σπαμ.