Ε όχι πάλι...

Και να τα μας πάλι με τη μάνα μου. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση είναι πιο σοβαρή. Αύριο έρχεται στην Αθήνα μια φίλη μου που μένει στη Ζάκυνθο. Την γνώρισα πριν σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια σε ένα φόρουμ. Γίναμε φίλοι μέσω email, μετά ήρθε το chat... Μετά δύο άλλα φόρουμ που μπαίναμε μαζί και μετά τίποτα. Χαθήκαμε τελείως για ενάμιση χρόνο, από καθαρά δικό μου λάθος. Σιγά-σιγά εγώ για διάφορους λόγους απομακρύνθηκα από το Ίντερνετ τελείως. Έμεινα να μιζεριάζω χωρίς φίλους εδώ πέρα, τελείως μόνος. Τον Αύγουστο έγινε κάτι που άλλαξε τα πάντα. Και ξαναμπήκα στο Ίντερνετ. Και είχα μάλιστα το θράσος να της ξαναστείλω email... Και αυτή με συγχώρεσε. Εντελώς. Κι έγιναν πάλι όλα όπως παλιά... Ή σχεδόν όπως παλιά. Και τέλος πάντων έρχεται Κυριακή-Δευτέρα για μια συναυλία αλλά εγώ δεν μπόρεσα να κατέβω να τη δώ. Κίνησα ουρανό και γή αλλά για άλλη μια φορά η μάνα μου τα ξανάβαλε στη θέση τους... Νιώθω πάρα πολύ άσχημα που δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα... "Εντάξει" προσπάθησε να με παρηγορήσει, "κάποια στιγμή θα βρεθούμε". Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση χέσε μέσα... Ούτε φυλακή να ήταν αυτοί οι τέσσερεις τοίχοι πια...

0