Την επόμενη το πρωί, μας τηλεφώνησαν από την Alitalia ότι οι βαλίτσες ήταν ήδη στο Παρίσι. Όλο χαρά, φύγαμε από το σπίτι που μέναμε και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, στο Quartier Latin. Φτάνοντας εκεί στις 12... Πού είναι οι βαλίτσες; Οέο; Ξανά μανά τηλέφωνο... "Κατά τις 9 το βράδυ θα σας τις φέρουν" ήταν η απάντηση. Τέσπα... Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο (όχι ότι είχαμε και τίποτα ιδιαίτερες αποσκευές να τακτοποιήσουμε) και πήγαμε στη Notre Dame.
Ανεβήκαμε και πάνω.
Κατόπιν, φάγαμε πρόχειρα σε ένα καφέ-εστιατόριο εκεί δίπλα και ήπιαμε το ακριβότερο νερό ever: 5,10 το μισό λίτρο (γυάλινο μπουκάλι όμως). Αποφασίσαμε μετά να πάμε στις κατακόμβες. Κατεβαίνουμε ως εκεί με το μετρό... Τη Δευτέρα κλειστές. Κάναμε μια βόλτα εκεί γύρω kαι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Το βράδυ φάγαμε σε ινδικό, με την οικογένεια που μας φιλοξενούσε, στο καταπληκτικό
Lal Quila.
Την Τρίτη ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Λούβρο, όταν θυμήθηκα ότι τα περισσότερα μουσεία είναι κλειστά την Τρίτη. Μετά απο διαβουλέυσεις κατευθυνθήκαμε προς La Defence, με τη Μεγάλη Αψίδα (Grande Arche De La Defence). Η μάνα μου δεν ενθουσιάστηκε, εγώ όμως ξετρελάθηκα.
Μετά γυρίσαμε στο κέντρο του Παρισιού και πήγαμε για το μουσείο Orsay (που είναι ανοιχτό την Τρίτη). Βρήκαμε μια τεράστια ουρά. Απ' έξω ήταν διάφοροι καλλιτέχνες του δρόμου. Ρωτήσαμε έναν πότε έχει λιγότερο κόσμο. "Ποτέ" απάντησε. Κι ενώ συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε...
-Ellines eiste?
-Ναι. (Γελώντας)
-Apo pou?
-Εγώ είμαι από την Κρήτη (η μάνα μου).
-H Krhth einai megalh, pou sthn Krhth?
-(έκπληκτο βλέμμα) Από το Ηράκλειο!
Για να μην μακρυγορώ, ο τύπος είχε κάνει 8 μήνες στη Σητεία (στην Κρήτη) πριν από 15 χρόνια. Και μιλούσε ακόμα ελληνικά...
Πήραμε το
Batobus, κάναμε ένα μεγάλο κύκλο στο Σηκουάνα, και βρεθήκαμε στον Πύργο του Άιφελ. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να βρέχει. Ένα σύντομο αλλά έντονο διάλειμμα από τον ασυνήθιστο καύσωνα που επικρατούσε εκείνη τη βδομάδα στο Παρίσι (ο οποίος σταμάτησε όταν φεύγαμε, wtf?) Για τον Πύργο υπήρχε 4 ώρες ουρά στο ασανσέρ. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Κάτσαμε λίγο σε ένα παρκάκι εκεί δίπλα.
Με το Batobus και πάλι γυρίσαμε στο Orsay, όπου τελικά μπήκαμε. Πίσω στο ξενοδοχείο και νυχτερινή έξοδος σε ωραιότατο, πάμφθηνο (φάγαμε του σκασμού 2 άτομα με 16 ευρώ) ιταλικό εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο. Ήταν ο αγώνας Ιταλία - Γερμανία εκείνο το βράδυ και παρ' όλα αυτά το προσωπικό διατήρησε τον επαγγελματισμό του (ούτε τηλεόραση δεν είχαν, ίσως βέβαια επειδή είχε η brasserie απέναντι).
Το highlight του διημέρου: Όταν πήγαμε στο ξενοδοχείο την πρώτη φορά, το ψυγείο δε δούλευε. Όχι ότι το είχαμε ανάγκη, αλλά τους το είπαμε και μας είπαν ότι θα το κοιτάξουν. Όταν γυρίσαμε (από το Orsay), δεν βρήκαμε καθόλου ψυγείο. Πήραμε τηλέφωνο και ανέβηκε ένας από τη ρεσεψιόν, ο οποίος μουρμούρισε ότι το ίδιο πρόβλημα είχαν και από δίπλα και δεν είχαν άλλο ψυγείο να μας το αλλάξουν και θα το έφερναν μόλις μπορούσαν. Ψυγείο φυσικά δεν είδαμε.
Συνεχίζεται...
Υ.Γ.: Οι καλές φωτογραφίες είναι σε φιλμ (τρέ μπανάλ, ξέρω). Αν αξιωθώ να τις σκανάρω θα ποστάρω μερικές ακόμα.
Υ.Γ.2:Αύριο ξαναφεύγω, για δύο βδομάδες στην Κρήτη. Αν προλάβω θα κάνω άλλο ένα ποστ το πρωί, αλλιώς θα τα πούμε μάλλον όταν γυρίσω.
Κάναμε βόλτα στη Μονμάρτη, η οποία θυμίζει έντονα την Πλάκα. Δυο ευγενέστατοι επίδοξοι ζωγράφοι (ο ένας μίλαγε λίγα ελληνικά) μας έκαναν τα πορτρέτα. "Πολύ ωραίο, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ" γέλασε η μάνα μου. "Είναι η εντύπωση που μου δίνεις" απάντησε διπλωματικά ο ζωγράφος. Η μάνα μου δεν το πήρε τοις μετρητοίς, πάντως έλιωσε. Το λεοφωρείο μας πήγε σε άλλον (ευτυχώς) σταθμό. Η μάνα μου κόντεψε να κοιμηθεί ήδη από το μετρό της επιστροφής στο ξενοδοχείο...
Στον κήπο υπήρχε ένα μεταλλικό τερατούργημα, ως μέρος της πολιτικής του μουσείου να εκθέτει περιοδικά έργα σύγχρονων γλυπτών, σχετικών ως ένα βαθμό με τον Rodin. Ο τύπος ισχυρίζεται ότι το έχει εμπνευστεί από την Αρχαία Ολυμπία. Ασχολίαστο.
-Συνέχεια-
Αυτά τα ωραία... Η περιγραφή του ταξιδιού εκτός από ετεροχρονισμένη θα ήταν και μάλλον βαρετή, αν και καλά πέρασα... Δεν έχω φωτογραφίες από τα πιο γνωστά τουριστικά μέρη αλλά βασικά δεν πήγα για τουρισμό...
