Στα μαγαζιά της Αθήνας δουλεύουν ξένοι!

Μάλλον είμαι πιο βλάχος από ότι θέλω να παραδεχτώ, αλλά τώρα το παρατήρησα και μου έκανε εντύπωση. Όχι όπως εδώ που για να σε προσλάβουν για οτιδήποτε (εκτός από καθαρίστρια) θέλουν πιστοποιητικό καθαρού ελληνικού αίματος μέχρι 10 γενιές πίσω.

Δε ζητάω πολλά...

Μόνο να βρίσκομαι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της γήινης επιφάνειας, εκτός από τα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα που καλύπτει αυτή η πόλη. Μόνο αυτό.

Είναι τόσο δύσκολο πια;

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι...

Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet (σαφώς)
Αποχαύνωση στον καναπέ (εννοείται)
Ζαμπόν δίχως λιπαρά
Περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ (βαθύτερο νόημα)
Πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον (απολύτως κανένα)
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον (αποκλειστικά)
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις (στην κηδεία παρευρέθηκαν τοπικοί παράγοντες... ψεύτικοι όπως πάντα...)
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια (καθημερινά)
Re-union party, καλλιστεία, bazzar
Συχνές επισκέψεις στο super market
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες (όχι ακόμα ακριβώς έτσι)
Βιταμίνες και τζιν σενγκ
Φιλοσοφία του Ζεν

(Γιατί όταν λείπεις εσύ...)
Μια χύμα κατάσταση...
Μια ηλίθια παράσταση...
Ένα reality show...

(Γι' αυτό...)
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω...
Ένα μεγάλο κενό...
Ένα μηδενικό χωρίς εσένα...

(Ευσταθία, για όσους δεν ξέρουν. Αφιερώνω το τραγούδι σε πολλούς και σε πολλά.)
Κοιτάω από το παράθυρο. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Ξαναμπαίνω μέσα. Ανοίγω τον υπολογιστή. Μηχανικό, απελπισμένο ψάξιμο. Κάτι να ασχοληθώ. Κάποιος να μιλήσω. Πιάνω το κινητό. Διαβάζω τα SMS. Μαχαίρι πρώτο. Μαχαίρι δεύτερο. Μαχαίρι τρίτο. Παρατάω το κινητό, σαν να με έκαψε.
(Ένα μεγάλο κενό...)
Σηκώνομαι. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω μια φυλακή. Ξανακάθομαι, πιο απελπισμένος από πρώτα.
(Το κενό μεγαλώνει...)
Ψάχνω έναν τρόπο να κλείσω το ποστ. Γράφω-σβήνω, γράφω-σβήνω. Δεν πειράζει. Ας μην το κλείσω. Πειράζει;

Καρκίνος

Κάπου στα σαράντα της. Και έδειχνε πιο νέα. Πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Πολύ δραστήρια. Της καρφώθηκε να πάρει το Proficiency που δεν πήρε όταν έπρεπε, και ξεκίνησε φροντιστήριο. Να μάθει Γερμανικά, και το έκανε. Δουλεύοντας οχτάωρο, με τρία παιδιά. Δε λύγισε. Δεν κουράστηκε. Δεν βαρέθηκε. Ως το τέλος δεν τα παράτησε. Πάντα χαμογελαστή και ευγενική, για όλα...
Ύπουλο πράγμα ο καρκίνος. Ξαφνικός. Δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει παντού.

-Τι κάνει η μάνα σου;
-Καλύτερα, είναι πολύ αισιόδοξη.
Ως το τέλος αισιόδοξη...

Την είδα πριν λίγο καιρό στο δρόμο. Εμφανώς ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, πάντα χαμογελαστή.

Μέχρι σήμερα το πρωί.

-Σου έχω πολύ δυσάρεστα νέα...
-Ό-ο...όχι...

Αντίο. Θα μας λείψεις.

Cinderella

Cinderella-HeartBreak Station

Waiting at the station
Tears filling up my eyes
Sometimes the pain you hide
Burns like a fire inside
Look out my window
Sometimes its hard to see
The things you want in life
Come and go so easily

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

Watching the days go by
Thinking bout the plans we made
The days turn into years
Funny how they fade away
Sometimes I think of those days
Sometimes I just hide away
Waiting on that 9:20 train
Waiting on a memory

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

My ladys on the fly and shes never coming back
My love is like a steam train rolling down the tracks yea, yea

She took the last train out of my heart ooo, ooo
She took the last train
And now I think Ill make a brand new start
She took the last train out of my heart

She took the last train ooo, out of my heart
She took the last train
And now I think Ill make a new start
Last train out of my heart

Fans των Cinderella υπαρχουν??
Αυτο το κομματι με εχει σημαδεψει προσωπικα!

Σκέψεις παιδιών...

Χτες πήγαμε στο χωριό του πατέρα μου. Δεκαπενταύγουστος χωρίς κινητό, Ίντερνετ και με καλή παρέα (τα πεντάχρονα ξαδέρφια μου). Τέσπα, με στείλανε βόλτα με τα μικρά, να τα πάω στην παιδική χαρά. Στο δρόμο, ρωτάει ο μικρός:
-Sunflyer, τον βρήκανε τον Άλεξ;
Παραλίγο να μου φύγει ο σκύλος.
-Πού έμαθες εσύ παιδί μου για τον Άλεξ;
-Το άκουσα στην τηλεόραση.
Σοκ.
-Ε... Όχι, δεν τον βρήκανε.
-Α... (Με απογοήτευση.) Έχω μεγάλη αγωνία αν θα τον βρούνε.
-Και για πες μου, τι ακριβώς ξέρεις εσύ για τον Άλεξ;
-Ήθελε να πάει κάπου και τον πιάσανε κάτι συμμαθητές του που ήτανε παλιόπαιδα και τον χτυπήσανε πολύ και τον σκοτώσανε.
-...
-Αυτούς που τον σκοτώσανε, τι θα τους κάνουν;
-Θα τους βάλουν στη φυλακή.
-Α... (Με απογοήτευση). Κανονικά πρέπει να τους σκοτώσουν. Ήταν πάρα πολύ κακό αυτό που κάνανε.
-Ναι, ίσως, αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι πολύ κακό δεν τον σκοτώνουν, τον βάζουν όμως φυλακή, μπορεί και για όλη του τη ζωή.
-Θα έπρεπε να τον σκοτώνουν όμως, ε;
-Ίσως...
Τι ακριβώς κατάλαβε από όσα είπαμε, δεν μπορώ να το ξέρω...



Αγαπητοί κ.κ. δημοσιογράφοι...


Σκατά στα μούτρα σας.

ΕΛ(ληνική)ΤΑ(λαιπωρία)

Υπάρχουν δύο ταχυδρομεία εδώ. Το ένα, το μεγαλύτερο, τα απογεύματα κλείνει. Το δεύτερο, μια ποντικότρυπα, λειτουργεί με μειωμένο προσωπικό (2 υπαλλήλους): μία συμπαθητική (σχετικά πάντα) και μια ξινή. 3 φορές έχω στηθεί στην ουρά (μίνιμουμ μισή ώρα) και πάντα πέφτω στην ξινή. Τι γκαντεμιά κι αυτή...
Χτες λοιπόν με έστειλαν να πληρώσω δύο λογαριασμούς. Πριν ακόμα τελειώσει με τον προηγούμενο, μου κάνει νόημα μουγκρίζοντας (έλα κι εσύ να τελειώνω να πάω για καφέ). Πάω εγώ μπροστά της.
-Λογαριασμούς ΔΕΗ-ΟΤΕ πληρώνουμε εδώ, έτσι; (Δεν ήταν σίγουροι οι δικοί μου και μου είπαν να ρωτήσω)
-Αν δεν έχει λήξει. Έχει λήξει;
-Που θέλετε να ξέρω, δικός μου είναι; (Χαμογελώντας ελαφρώς πικρά)(Εντάξει, δεν έφταιγε αυτή εδώ... αλλά δε μου είπαν, δεν ασχολήθηκα)
Μουγκρίζει και τους παίρνει.
-Το ξέρεις ότι παίρνω και κάτι επιπλέον, έτσι;
-Ναι (Αυτό μας μάρανε τώρα! Τέλειωνε, θέλω κι εγώ να πάω για καφέ)
Κάνει τη διαδικασία. Ήταν η τελευταία απόδειξη στο βιβλίο, δυο ώρες να βγάλει το επόμενο. Μου δίνει τις αποδείξεις, λέει το ποσό. Πληρώνω.
-Ευχαριστώ (προσπάθεια για χαμόγελο)
Μουγκρίζει.

Φιλια(ο τονος στο γιωτα)

Οπως γνωριζεις,στα σχολικα χρονια κανουμε φιλους,κολλητους πολλες φορες κ συνεχιζουμε ακαθεκτοι!
Πολλες φορες τους προδιδουμε κ αλλες δεχομαστε πισωπλατες μαχαιριες..
Ετσι κατεληξα στο τι ειναι φιλος
Οταν βαζεις εναν ανθρωπο πανω απο τον εαυτο σου(το ιδιο κ αυτος)κ ευχεσαι να του πηγαινουν ολα καλα,ακομα κ να σε ξεπερασει,αυτος ειναι πραγματικος φιλος!
Μολις ανακαλυψα οτι εκτος απο εναν-δυο οι αλλοι ειναι απλως γνωστοι!
Εσυ εχεις φιλους?(σαν Διαφημιση ακουγεται χαχα)

Κουλουβάχατα

Το στομάχι μου με πεθαίνει πάλι. Δε με έχει αφήσει σχεδόν καθόλου από τη μέρα που γύρισα. Γενικά πάντα με πιάνει το στομάχι μου όταν στεναχωριέμαι (πάντα δηλαδή όταν γυρίζω σπίτι) αλλά ποτέ δεν έχει κρατήσει τόσο... Λόγω θερμοκρασίας πίνω και πάρα πολύ νερό, το οποίο εδώ προκαλεί συχνά στομαχοεντερικά σε πολύ κόσμο... Δε βοηθάει και πολύ.
Χτες με πήρε τηλέφωνο ο καλύτερος μου φίλος από την Τρίτη Δημοτικού. Είχαμε χαθεί τον τελευταίο χρόνο. Λέμε να βρεθούμε αλλά δεν ξέρουμε πότε... Ο πατέρας μου λέει συνεχώς να πάμε για κάτι δουλειές, αλλά εγώ τα πρωινά κοιμάμαι... Το κρεβάτι μου είναι πιασμένο από βουνά ολόκληρα σαβούρες του πατέρα μου, που τις μάζεψε όσο έλειπα "για να τις τακτοποιήσουμε". Κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με τα αδέρφια μου, φροντίζω πάντα να κοιμούνται πριν πάω εγώ γιατί αλλιώς δεν υποφέρεται η κατάσταση. Γενικά προσπαθώ να αποφεύγω τις συγκεντρώσεις, αργώ να πάω για φαί κλπ.
Δε θέλω να πάω σχολείο. Ένας μήνας έμεινε και ήδη κάπως μου έρχεται. Κάτι άκουσα για απεργία των καθηγητών το φθινόπωρο, ξέρει κανείς; Και btw, φτου σας εργαζόμενοι "συνδικαλιστές". Τόσο στριμόκωλη έγινε η κατάσταση ξαφνικά; Πριν από 5 (πέντε) χρόνια, στο σχολείο μου δεν απέργησαν 2 (δύο) δάσκαλοι. Φέτος, απέργησαν 2 (δύο) καθηγητές. Κάποια εξήγηση υπάρχει;

Καλησπερα

Καλησπερα,ειμαι ο Johnny gnr και αφου βλεπω οτι οι δυο μουλαρες....εεε φιλες του Sunflyer δεν τον βοηθανε,αποφασισα να τον βοηθησω στο Blog του.Παρακολουθουσα πολλα blog εδω και καιρο,αλλα επιτελους θα γινω μελος της βλογκοκοινωνιας!Χαχα
Πλεον εκτος απο τις περιπετειες ενος εφηβου σε μια επαρχιακη πολη(μπου....ο)θα υπαρχουν περιπετειες και ενος αλλου εφηβου σε μια τσιμεντουπολη(μεγαλυτερο μπου....ο)
Ευχαριστω πολυ!!

Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 4ο και τελευταίο: Τετάρτη και Πέμπτη

Την Τετάρτη το πρωί πήγαμε στο Λούβρο. Πάρα πολύς κόσμος, καμία ουρά. Δεν ξέρω τι κάνουν διαφορετικά από τα άλλα αξιοθέατα, αλλά μπήκαμε σχεδόν αμέσως. Ξεκινήσαμε φυσικά για την πτέρυγα Ντενόν (και τη Μόνα Λίζα). Ήξερα ότι δεν είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά θα έσκαγα αν πήγαινα στο Λούβρο και δεν έβλεπα τη Μόνα Λίζα. Και αφού φάγαμε στη μάπα όλους τους Ιταλούς θρησκευόμενους (τα έργα πολύ ωραία δεν μπορώ να πω αλλά όλα θρησκευτικά ρε παιδί μου), ηλιθιωδώς δεν προχωρήσαμε να δούμε την (υποθέτω ενδιαφέρουσα) έκθεση με τις Ασιατικές, Αφρικανικές και Ωκεανικές τέχνες, αλλά γυρίσαμε πίσω, προς τα αρχαία. Ήδη κουρασμένοι όταν φτάσαμε στην Αφροδίτη της Μήλου (ή η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μπροστά-μπροστά;) με έσυρε η μάνα μου προς τα αιγυπτιακά. Και κάπου κάναμε μια μοιραία λάθος στροφή... Βλέπουμε πινακίδα για τα αιγυπτιακά προς τα πίσω μας. Κάνουμε να γυρίσουμε και μας σταματάει ένας φύλακας, γιατί λέει δεν επιτρεπόταν να γυρίσουμε πίσω. "Και πως θα πάμε ρε φίλε στα αιγυπτιακά;" "Κατεβείτε κάτω και κάντε τον κύκλο από την αρχή". Τέζα εγώ. Εν τέλει δεν πήγαμε στα αιγυπτιακά. Κάτσαμε λίγο στο συντριβάνι απ' έξω (όλες οι τουρίστριες είχαν τα πόδια μέσα να δροσισιστούν), βγάλαμε φωτογραφίες με την πυραμίδα και ξεκινήσαμε για τη Μονμάρτη.

Η κουραστική ανάβαση στο σταθμό Abbesses άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Φάγαμε κάτι σε έναν παρακείμενο δρόμο, έχοντας τη μαγευτική θέα μιας μεγάλης ανηφόρας με μια εξίσου μεγάλη σκάλα στην κορφή, που έβγαζε στην καρδιά της Μονμάρτης. Ευτυχώς επέμεινα να συνεχίσουμε ακολουθώντας τις πινακίδες για το Funiculaire de Monmartre, που το είχα δει σε όλους τους χάρτες των συγκοινωνιών και δεν ήξερα τι ήταν. Αποδείχτηκε ότι ήταν τελεφερίκ (στημένο κανονικά από τη RATP, με κανονικό εισητήριο μετρό-λεοφωρείου). Ανεβήκαμε έτσι στη Sacre-Coeur (η οποία κρατάει τα θρησκευτικά προσχήματα πολύ περισσότερο από τη Notre-Dame).
Κάναμε βόλτα στη Μονμάρτη, η οποία θυμίζει έντονα την Πλάκα. Δυο ευγενέστατοι επίδοξοι ζωγράφοι (ο ένας μίλαγε λίγα ελληνικά) μας έκαναν τα πορτρέτα. "Πολύ ωραίο, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ" γέλασε η μάνα μου. "Είναι η εντύπωση που μου δίνεις" απάντησε διπλωματικά ο ζωγράφος. Η μάνα μου δεν το πήρε τοις μετρητοίς, πάντως έλιωσε. Το λεοφωρείο μας πήγε σε άλλον (ευτυχώς) σταθμό. Η μάνα μου κόντεψε να κοιμηθεί ήδη από το μετρό της επιστροφής στο ξενοδοχείο...
Την επόμενη, πήγαμε στις Κατακόμβες, ένα πρώην μεταλλείο και μετέπειτα νεκροταφείο κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου εκτίθενται πάνω από έξι εκατομμύρια σκελετοί (θα έβαζα φωτογραφία αλλά ίσως παραπάει). Παρά τις πολλαπλές τοιχοκολλημένες προειδοποιήσεις για τη δυσκολία της επίσκεψης, ήταν σαφώς λιγότερο κουραστικό από άλλες δραστηριότητες. Βέβαια αν πάθεις κάτι κινδυνέυεις να γίνεις έκθεμα. Μετά πήγαμε στο μουσείο Rodin. Τα εκθέματα δεν μου πολυάρεσαν, έχει όμως έναν πανέμορφο κήπο (και ψυγείο με Haagen-Daas στο αναψυκτήριο).

Στον κήπο υπήρχε ένα μεταλλικό τερατούργημα, ως μέρος της πολιτικής του μουσείου να εκθέτει περιοδικά έργα σύγχρονων γλυπτών, σχετικών ως ένα βαθμό με τον Rodin. Ο τύπος ισχυρίζεται ότι το έχει εμπνευστεί από την Αρχαία Ολυμπία. Ασχολίαστο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν το Πάνθεον, στις στοές του οποίου είναι θαμμένοι οι μεγάλοι άνδρες της Γαλλίας. Είχε επίσης μια έκθεση για τους Κιουρί, και ένα μοντέλο του Εκκρεμούς του Φουκώ. Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τόσο μικρός και ασήμαντος όσο στο τεράστιο και επιβλητικό αυτό κτήριο. Τα σοκάκια του Quartier Latin κατά την επιστροφή (με τα πόδια) στο ξενοδοχείο ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Το βράδυ συναντηθήκαμε για τελευταία φορά με την φίλη της μάνας μου που μας φιλοξένησε τις πρώτες μέρες και καθίσαμε σε ένα καφέ από το οποίο μισοφαινόταν το Beaubourg, με τη μάνα μου να γκρινιάζει συνέχεια για το πόσο άσχημο ήταν (και δεν είχε ακριβώς άδικο). Επιστροφή στο ξενοδοχείο, που το βρήκαμε κλειστό (ήταν δωδεκάμιση). Πέρασαν σχεδόν πέντε λεπτά μέχρι να έρθει κάποιος να μας ανοίξει (και δως' του να χτυπάμε το κουδούνι, αναρωτώμενοι αν θα βγάζαμε την τελευταία μας νύχτα σε κανένα παγκάκι). Η συνέχεια γνωστή από το πρώτο μέρος...
Το highlight των τελευταίων ημερών: Ένας στο μετρό που είπε στη μάνα μου "Σιγά ρε γιαγιά". Στα ελληνικά.

Είχα πει θα φύγω...

Δεν είναι κατάσταση αυτή. Πρέπει να παίρνω υπολογιστή μαζί μου στις διακοπές... Όλη την ώρα σκέφτομαι να μπλογκάρω γι' αυτό, για εκείνο, για το παραδίπλα... Και όταν γυρνάω τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει, άσε που μες στα χάλια μου ξεχνάω σχεδόν το μπλόγκινγκ. Επιστροφή λοιπόν από την Κρήτη... Ζω ένα παράδοξο δράμα: Να αγαπάω τόσο πολύ δύο τσιμεντουπόλεις (Αθήνα και Ηράκλειο) και να ζω σε μια τρίτη! Στα όρια της γκαντεμιάς δηλαδή! Τώρα να μαζεύομαι... Οι διακοπές ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ! Όσο (κατά βάθος) καλό είναι να αφήνεις πίσω σου τον κόσμο πηγμένο και να φέυγεις για διακοπές, τρισχειρότερο είναι να γυρνάς πίσω στο δικό σου πήξιμο όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν. Πίσω στο μέρος των εφιαλτών μου (μόλις ξυπνήσω φυσικά θυμάμαι ότι εδώ ζω κιόλας). Χωρίς φίλους, με μοναδική παρέα καναδυό στο MSN που ξέμειναν τυχαία κι αυτοί στις δικές τους τσιμεντουπόλεις... Σας χρωστάω και το τελευταίο ποστ από το Παρίσι. Θα γίνει κι αυτό, όλα θα γίνουν... Κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο που λέει ο σοφός λαός μας (Τι πράγμα; Είναι ήδη Αύγουστος;! Shit...)