Πόσο λάθος μπορείς να κάνεις;

Μεγάλο, δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε τις προάλλες με μια (πρώην) φίλη μου. Την γνώρισα στην πρώτη γυμνασίου. Το σχολείο που πήγαινα μέχρι πέρυσι ήταν πολύ μικρό, οπότε στο τμήμα γνωριζόμασταν πολύ καλά μεταξύ μας. Και ήρθαν τα πράγματα λοιπόν ώστε γίναμε φίλοι... Τελικά όμως το σχολείο εκείνο έκλεισε και φέτος πήγαμε μαζί σε ένα άλλο. Τότε ήμασταν ακόμη φίλοι, ή έτσι νόμιζα. Τα κανονίσαμε όλα μαζί, φροντίσαμε να αλλάξει τμήμα για να είναι μαζί μου και με κάποιους κοινούς γνωστούς μας και στην αρχή όλα πήγαιναν καλά... Όταν όμως αυτή προσαρμόστηκε, εμένα άρχισε να με ξεχνάει, αλλά τέλος πάντων, δεν κάθησα κι εγώ να ασχοληθώ πολύ... Δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει ότι εντωμεταξύ αυτή σιγά-σιγά άλλαζε παρέες, απομακρυνόταν από όλους τους φίλους της και έκανε παρέα με την "κλίκα" των κουτσομπόληδων και των κατίνων... Μέχρι την Πέμπτη, που προσπαθησε την προτελευταία ώρα να την πέσει στο αγόρι της (πρώην) κολλητής της. Όταν εκείνος την απέρριψε, εκείνη τον τσίγκλαγε συνεχώς την τελευταία ώρα, με αποτέλεσμα να τον εκνευρίσει και να τον δει ο καθηγητής να μιλάει... Καθώς αυτός ο καθηγητής τον αντιπαθεί εκείνον, έκανε τα στραβά μάτια για την άλλη και τον έβγαλε από την τάξη, με εκείνη να κωλοχαίρεται. Μετά λοιπόν από ένα σύντομο καυγά εκείνο το μεσημέρι, την επόμενη μέρα μας αγνόησε επειδηκτικά όλους εκτός από τις κατίνες που λέγαμε, με τις οποίες χαζογέλαγε όλη μέρα... Κυριολεκτικά είχα φρίξει, διότι την ήξερα για τελείως διαφορετική. Εντωμεταξύ συζητάμε ακόμα πως θα της το ανταποδώσουμε... Όλοι μαζί. Γιατί πάντα στους περισσότερους του τμήματος ήταν αντιπαθής, αλλα υπήρχαμε μερικοί που την προστατεύαμε. Τώρα θα δει... Πάντως, ότι κι αν κάνουμε, εμένα αυτό που έγινε θα μου μείνει. Για να μου θυμίζει ότι, ακόμα και μετά από χρόνια γνωριμίας και φιλίας με κάποιον, πάντα είναι πιθανό να κάνεις λάθος...