Με τρόμαξε το σκασμένο

Ο αδερφός μου σήμερα έκανε χοντρή μαλακία. Κάθε Παρασκευή που σχολάω από το φροντιστήριο στις 7 παρά τέταρτο, κάθομαι και τον περιμένω μέχρι τις 7 και γυρίζουμε σπίτι μαζί. Έχω λοιπόν βαρεθεί να κάθομαι να ακούω την κάθε κατίνα που περιμένει στη γραμματεία να πάρει το παιδί της και σήμερα κατέβηκα στην πλατεία (βασικά απλά κατέβηκα κάτι σκαλιά) και μιλούσα με κάτι γνωστούς μου. Παρά πέντε λοιπόν ανεβαίνω στο φροντιστήριο και μου λέει η γραμματέας ότι έφυγε για να με ψάξει και θα γύρναγε μετά να με περιμένει αν δε με έβρισκε. Ψάχνω κι εγώ, δεν τον βρίσκω πουθενά. Εντωμεταξύ είναι και σε κακή περιοχή... Κακή δηλαδή τρόπος του λέγειν. Στο κέντρο είναι, αν μπορείς εδώ να ορίσεις το κέντρο, και απλά είναι μια πλατεία που συχνάζουν κανα-δυό ναρκομανείς και οι μαύροι με τα CD. Για να μην αισθάνονται όμως εδώ μειονεκτικά που δεν έχουν μια κακόφημη συνοικία της προκοπής, βαφτίσανε έτσι μια πλατεία. Τέλος πάντων, δεν ήταν και το καλύτερο μέρος για να έχει ξαμοληθεί ο μικρός μόνος του. Μετά από κάμποση ώρα παίρνω στο σπίτι τηλέφωνο. Το σήκωσε και έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, μάλιστα (έκανε ότι) δεν καταλάβαινε τι κακό είχε γίνει. Πέρασε λέει από την πλατεία, δε με είδε κι έφυγε. Ενώ η κοπέλα του είχε πει να κάτσει εκεί, αλλά αυτός δεν την άκουσε. Λες και θα μπορούσα να τον ξεχάσω μετά από τόσα που έχω περάσει με αυτή την ιστορία... Μια φορά που όντως τον ξέχασα (άνθρωπος είμαι κι εγώ) γύρισε κλαίγοντας και βρήκα τον μπελά μου και γενικώς διάφορα τέτοια χαριτωμένα. Ετοιμαζόμουνα να γυρίσω σπίτι και να τον δείρω... Τελικά, μια που δεν καπνίζω και κάτι ήθελα οπωσδήποτε με τόσα νεύρα, πήρα μια σοκολάτα (Break λευκή με σταφίδες και φουντούκια, η αγαπημένη μου :Ρ) και ηρέμησα κάπως, οπότε δεν άκουσε πολλά...