Ώρα 11:30, λίγο πιο πέρα από το σπίτι της.
-Θα πας τελικά;
-Δεν παίζει αλλά θα τις πω να κατέβει λίγο.
-Δεν παίζει.
-Η ελπίδα πεθαίνει δύσκολα.
---------------------------------------------------
-Δε φεύγει η μάνα μου ρε γαμώτο, δε γίνεται...
-Πες ότι πας για κάρτα και βγες για πέντε λεπτά, να σε αγκαλιάσω μια φορά μόνο...
-Δε θα με αφήσει τέτοια ώρα, με τίποτα...
---------------------------------------------------
-Μάντης είσαι;
-Όχι, απλά σκέφτομαι λογικά
(Αναπάντητη)
Πού είναι το τόσο παράλογο στο να κατέβει ένας άνθρωπος πέντε λεπτά να πάει μέχρι το περίπτερο και για όνομα, πόσο αργά είναι εντεκάμιση η ώρα;
Γαμώ τα σάπια μυαλά της επαρχίας μου...
Μου λείπεις ρε μωρό :(
(Για δες όμως που κατέληξε διαφθορέας αθώων κορασίδων ο αρχιφλώρος... ^^)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Είναι από τα πιο τρυφερά κείμενα που έχω διαβάσει. Και προκαλεί και ένα χαμόγελο, λίγο νοσταλγικό, λίγο κάτι άλλο -αν βέβαια έχεις χρόνια που πέρασες από αυτό το λούκι...
bebaia agapite, paizei kai ena allo senario.toulaxiston emena mou exei tixei. Einai enas eukolos tropos na sou pei oti ... den thelw!
Δημοσίευση σχολίου