Είμαστε μια πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε

Εδώ που μένω λοιπόν είμαστε πολύ χωριό.

1)Απίστευτες προκαταλήψεις (στοιχειά έρχονται στον ύπνο μας και μας πνίγουν, τα φαντάσματα αφθονούν στις παλιές γειτονιές, κλπ)
2)Όλα είναι δίπλα, αλλά όλες οι αποστάσεις θεωρούνται μεγάλες. 20 λεπτά περπάτημα είναι κάτι το αδιανόητο, γρήγορα ένα ταξί.
3)Οι μαθητές χωρίζονται σε 2 φανατικά αντίπαλες παρατάξεις: τα τρεντάκια, με έδρα μια καφετέρια και τα βλαχαδερά με έδρα μια άλλη καφετέρια (στα 20 μέτρα η μία από την άλλη). Μερικοί όπως εγώ που δεν είμαστε τίποτα από τα δύο, αποτελούμε περιφρονημένη μειονότητα που περιμένει το απολυτήριο του Λυκείου για να φύγει.
4)Έντονη προφορά
5)Κουτσομπολιό. Πολύ. Καλύτερα να μην το αναλύσω αυτό.
6)Όλοι, μα όλοι, γνωρίζονται (υπάρχει κι εδώ η μειονότητα που ανέφερα στο 3)
7)Μπορεί κάποιος να συναντήσει όλα τα στερεότυπα της ελληνικής υπαίθρου (η γιαγιά με το τσεμπέρι, ο παππούς με καμπούρα και Πάρκινσον, ο πατέρας/παππούς/whatevah που παίζει όλη μέρα το κομπολόι στο καφενείο με τους συγχωριανούς)
8)Γυναικεία εργασία, Internet (ακόμα περισσότερο ADSL, αν και αυτή τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή ως OnDSL μη χέσω), Αριστερά, Έλλειψη ρατσισμού, Αθήνα και άλλα πολλά αποτελούν μέχρι σήμερα άγνωστες έννοιες.

Υ.Γ.: Το ποστ αυτό δεν έχει ούτε συνοχή, ούτε σκοπό. Απλά τα είπα και ηρέμησα (λιγάκι).

Edit: Α ναι, και η μόνη ταινία που ο ένας κινηματογράφος μας τήρησε το όριο ηλικίας ήταν ο Κώδικας Ντα Βίντσι, γιατί άραγε;