Στα 20

Παρασκευή 10 το βράδυ, Πανεπιστήμιο περιμένοντας λεωφορείο να γυρίσω σπίτι.

Έχει βάλει ξαφνικά απίστευτο κρύο και κάθομαι στη στάση με τα ακουστικά, ξεπαγιάζοντας. (Ευτυχώς μου'χε κόψει και φεύγοντας από το σπίτι το μεσημέρι είχα πάρει μαζί μια πασμίνα την οποία πέρασα στο λαιμό μου :P)

Εκεί λοιπόν που άκουγα χαμένη στις σκέψεις μου Nick Cave, με πλησιάζει μια τύπισσα.
(Την είχα σταμπάρει που μιλούσε πόση ώρα με κάτι κοπέλες πιο πέρα). Αρχίζει να μιλάει και δεν την ακούω, της κάνω νόημα να περιμένει να βγάλω τα ακουστικά. Τα βγάζω. Ξαναρχίζει να μιλάει. Εξακολουθώ να μην ακούω. Της λέω να μιλήσει λίγο πιο δυνατά και δυναμώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής της. Πιάνω κάτι ψιλά απ'όσα λέει(είχε και κίνηση και φυσούσε).

- Δεν έχω πού να μείνω... κουρασμένη... 1 ευρώ...

Τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι έχω ακριβώς 1 ευρώ στην τσέπη από κάτι ρέστα. Χαμογελάω ανεπαίσθητα και αφηρημένα. Της το δίνω.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ...
Κοντοστέκεται, με κοιτάει ερευνητικά.

-Τελικά εσείς είστε η μόνη ηλικία που έχετε κατανόηση...

- Έτσι θέλω να πιστεύω, της λέω.

-Σ'ευχαριστώ και πάλι, να'σαι πάντα καλά...
-Να προσέχεις...Καληνύχτα.

Κάνει να προχωρήσει, ξαναγυρνάει.

-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Πες μου.
-Αυτές τις μπότες πόσο τις πήρες;

Μαγκώνομαι, 160 ευρώ τις είχα πάρει ρε γαμώτο, τι να της πω;;;

-Δεν ξέρω καλή μου, δώρο μου τις έκαναν...
-Ααα... γιατί ψάχνω κι εγώ τίποτα μπότες, καλές και όσο γίνεται φθηνές...
-Συγγνώμη, αλλά δεν έχω ιδέα...
-Εντάξει, σ'ευχαριστώ και πάλι! Μου χαμογελάει.

Και ξαφνικά κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στη μνήμη μου. Η τύπισσα πρέπει να είναι η ίδια που με τον Sunflyer είχαμε πετύχει τον Ιούλιο στο ίδιο σημείο και ζητούσε ψιλά για να φάει...
Τότε μου είχε πει "να προσέχω την τσάντα μου και να την κρατάω σφιχτά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι γίνεται..."

Ο Sunflyer της είχε δώσει τα ψιλά που ζητούσε τότε.