Εξάρχεια

Σήμερα το μεσημέρι καθόμουν με ένα φίλο μου στην πλατεία Εξαρχείων, στο Floral συγκεκριμένα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε να πάει τουαλέτα (σημειώνω πως καθόμασταν έξω, όχι μέσα στο μαγαζί). Έμεινα λοιπόν και τον περίμενα.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πήρε το μάτι μου ένα παλικάρι που ερχόταν προς το μέρος μου χαμογελώντας. Ήταν χλωμός, αδύνατος και ταλαιπωρημένος, με κόκκινα μάτια. "Χρήστης..." σκεφτόμουν όταν ήρθε ακριβώς μπροστά μου εξακολουθώντας να χαμογελάει.

"Καλημέρα", μου λέει.
"Καλημέρα", του απαντάω.
Με παρατηρεί για μια στιγμή και μου λέει χαμογελαστά :

"Μ'αρέσει που έχεις βάψει τα μάτια σου ίδιο χρώμα με τη ζακέτα σου". [πράσινα]

Γελάω. "Τυχαία", του λέω.

"Θα σου πω την αλήθεια, είμαι άστεγος τοξικομανής. Αν έχεις μερικά ψιλά να μου δώσεις...Αν έχεις όμως, δε θέλω να στα στερήσω", με αφέπλισε.

Τυγχάνει να έχω ένα ευρώ στην τσέπη της ζακέτας.

"Ορίστε", του τα δίνω χωρίς να το σκεφτώ.
"Ειλικρινά, δε θέλω να στα στερήσω..."
"Όχι, εντάξει..."
"Σ'ευχαριστώ πολύ, καλημέρα και πάλι!"

...

Και προβληματίστηκα.
Έκανα καλά και του τα έδωσα;
Δε μπορούσα να ξέρω αν αυτή θα ήταν η τελευταία του δόση...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσω; Αλλά, τι στο καλό, τόσες φορές θα έχει ακούσει ότι πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του.
Να τον έπαιρνα και να τρέχαμε σε κανένα κέντρο απεξάρτησης ίσως...; (παρανοϊκό αλλά μου πέρασε από το μυαλό)
Με σκλάβωσε η ειλικρίνεια και η ευγένειά του... Και δεν ήταν και πάνω από 27 χρονών...

Ποια είναι η σωστή κίνηση σε τέτοιες περιπτώσεις;
Και πώς κατέληξε να εθιστεί στις ουσίες;

Προβληματίστηκα έντονα...

Δεν βρίσκω τίτλο...

Τελικά, όχι μόνο άσπρη μέρα δεν θα δούμε, αλλά ούτε ΚΑΝ γκρι!!! Η μια αναποδιά μετά την άλλη έρχεται...

Nocturne

Σχετικά πρόσφατη διασκευή ενός θεϊκού τραγουδιού από τους ίδιους τους δημιουργούς

Enjoy =)

Γαμώτο.

Όλα στραβά πάνε.

Θα δούμε καμια άσπρη μέρα;

J'y suis jamais alle - Yann Tiersen

Ραντεβού την Κυριακή στο Fuzz με τον εν λόγω κύριο ;)

Όχι, δεν θέλω και να θέλω δεν θα το κάνω γιατί δε θέλω!!

Ναι, θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σε σκυλοβρίσω.
Όχι, το φταίξιμο δεν είναι δικό μου.
Το φταίξιμο είναι δικό σου, που δε μπορείς να καταλάβεις, μα τω Θεώ.
Μπορείς να μη μου μιλάς αν θες. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι για πολύ.
Ένας από τους δυο πάντα λυγίζει(συνήθως εγώ, αλλά γιατί; Αφού εσύ φταις κάααθε φορά).
Γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχει παράλληλο σύμπαν που εμείς οι δύο δεν κρατάμε επαφή.
Κι όχι τίποτα άλλο, τη βλακεία σου την πλήρωσε ο bro που με κουβαλούσε σπίτι αξημέρωτα και λιώμα. Κι έκανε ψοφόκρυο. Χρωστάς δύο συγγνώμες, να το ξέρεις. Κι όχι άλλα "σ'αγαπώ" σε ανύποπτο χρόνο, πλιζ. Τα σιχαίνομαι...

Στα 20

Παρασκευή 10 το βράδυ, Πανεπιστήμιο περιμένοντας λεωφορείο να γυρίσω σπίτι.

Έχει βάλει ξαφνικά απίστευτο κρύο και κάθομαι στη στάση με τα ακουστικά, ξεπαγιάζοντας. (Ευτυχώς μου'χε κόψει και φεύγοντας από το σπίτι το μεσημέρι είχα πάρει μαζί μια πασμίνα την οποία πέρασα στο λαιμό μου :P)

Εκεί λοιπόν που άκουγα χαμένη στις σκέψεις μου Nick Cave, με πλησιάζει μια τύπισσα.
(Την είχα σταμπάρει που μιλούσε πόση ώρα με κάτι κοπέλες πιο πέρα). Αρχίζει να μιλάει και δεν την ακούω, της κάνω νόημα να περιμένει να βγάλω τα ακουστικά. Τα βγάζω. Ξαναρχίζει να μιλάει. Εξακολουθώ να μην ακούω. Της λέω να μιλήσει λίγο πιο δυνατά και δυναμώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής της. Πιάνω κάτι ψιλά απ'όσα λέει(είχε και κίνηση και φυσούσε).

- Δεν έχω πού να μείνω... κουρασμένη... 1 ευρώ...

Τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι έχω ακριβώς 1 ευρώ στην τσέπη από κάτι ρέστα. Χαμογελάω ανεπαίσθητα και αφηρημένα. Της το δίνω.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ...
Κοντοστέκεται, με κοιτάει ερευνητικά.

-Τελικά εσείς είστε η μόνη ηλικία που έχετε κατανόηση...

- Έτσι θέλω να πιστεύω, της λέω.

-Σ'ευχαριστώ και πάλι, να'σαι πάντα καλά...
-Να προσέχεις...Καληνύχτα.

Κάνει να προχωρήσει, ξαναγυρνάει.

-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Πες μου.
-Αυτές τις μπότες πόσο τις πήρες;

Μαγκώνομαι, 160 ευρώ τις είχα πάρει ρε γαμώτο, τι να της πω;;;

-Δεν ξέρω καλή μου, δώρο μου τις έκαναν...
-Ααα... γιατί ψάχνω κι εγώ τίποτα μπότες, καλές και όσο γίνεται φθηνές...
-Συγγνώμη, αλλά δεν έχω ιδέα...
-Εντάξει, σ'ευχαριστώ και πάλι! Μου χαμογελάει.

Και ξαφνικά κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στη μνήμη μου. Η τύπισσα πρέπει να είναι η ίδια που με τον Sunflyer είχαμε πετύχει τον Ιούλιο στο ίδιο σημείο και ζητούσε ψιλά για να φάει...
Τότε μου είχε πει "να προσέχω την τσάντα μου και να την κρατάω σφιχτά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι γίνεται..."

Ο Sunflyer της είχε δώσει τα ψιλά που ζητούσε τότε.

Εδώ

Γιατί ακόμα κι έτσι η ευτυχία μας να κρέμεται από μια κλωστή;

I hate days like these...

Βρέχει. Από το Σάββατο κοντεύουμε να πνιγούμε. We're sinking in the rain.
Παρ'όλο που σιχαίνομαι τη βροχή, χθες κάποια στιγμή που κοίταξα τον ουρανό με γοήτευσε. Τα σύννεφα είχαν ανοίξει λίγο και φαινόταν ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού... Και σε συνδυασμό με τη μυρωδιά της βροχής και την ησυχία που επικρατούσε ήταν όμορφο...

Δε χανόμαστε ρε

- Λοιπόν θα τα πούμε, ε ;
-Ναι ρε, δε χανόμαστε...

Κι όμως, τελικά πόσοι δεν χαθήκαν... ;

Βράδυ στο παγκάκι

-Πάμε στο περίπτερο να πάρουμε καμιά μπύρα;
-Πάτε ρε παιδιά και φέρτε μου και μένα μία... :)
-Σταδιάλα ρε :Ρ


-Θενκς! Εσύ δεν πήρες τελικά;
-Όχι, δεν είχε McFarland.
:DDDD

Τελικά τι ;

Καθώς ξαναγύρισε στην επικαιρότητα το μήλον της έριδος "ιδιωτικά ιεκ", προβληματίστηκα.
Οι περισσότεροι θεωρούν τα ιιεκ υποδεέστερα, χωρίς να έχουν -εν μέρει- εντελώς άδικο.
Έχοντας εμπειρία από ιδιωτικό ιεκ (για ένα έτος) τολμώ να πω πως από άποψη οργάνωσης υπερέχουν από τα δημόσια πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, στη γραμματεία των δημόσιων, για μια απλή συναλλαγή με τη γραμματεία (ανανέωση πάσου π.χ.) πρέπει να πας να στηθείς αρκετή ώρα πριν ανοίξει το γκισέ καθώς επικρατεί πολυκοσμία. Αφού λοιπόν ανοίξει, πρέπει να περιμένεις σε μια μεγάλη ουρά καθώς ο υπάλληλος που ανανεώνει τα πάσα είναι μόνο ένας (μες το γραφείο υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 3 βέβαια).
Στο ιδιωτικό πας στη γραμματέα, της λες τι ακριβώς χρειάζεσαι (βεβαίωση σπουδών π.χ.) και το πολύ σε 5 λεπτά έχεις τελειώσει.
Οι αίθουσες που γίνονται τα μαθήματα των ιιεκ σίγουρα δεν έχουν το κύρος των αμφιθεάτρων, καθώς είναι σαν απλές αίθουσες φροντιστήριων, είναι όμως πεντακάθαρες και τακτοποιημένες, τα θρανία καθαρά. Οι διάδρομοι μπορεί να μη θυμίζουν αίθριο αλλά δεν έχεις τις νεολαίες κομμάτων να σ'τα ζαλίζουν τουλάχιστον.
Οι περισσότερες ιδιωτικές σχολές δε σου δίνουν δωρεάν πλέον τα βιβλία και τα πληρώνουν οι ίδιοι οι σπουδαστές(τα βιβλία που αγόρασα το ένα και μοναδικό έτος που πήγα ήταν των εκδόσεων Πατάκη).
Στα ιιεκ δεν υπάρχει αυτή η αναζήτηση ιδεολογίας, "πιστεύω" και κοσμοθεωρίας που σου εμφυσά ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και η οποία λίγο πολύ σε στιγματίζει και κατασταλάζεις στην υπόλοιπη ζωή σου και τα δίδακτρα είναι αδικαιολόγητα ακριβά .
Όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση... σίγουρα ένας απόφοιτος δημοσίου πανεπιστήμιου έχει περισσότερη αίγλη και κύρος στα μάτια των εργοδοτών. Αλλά αν κι ένας απόφοιτος ιιεκ έχει φροντίσει να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με σεμινάρια,ημερίδες και παρουσιάσεις (γίνονται διάφορα τέτοια από τα ιιεκ), καθώς και πρακτική εξάσκηση, μπορεί να τον συναγωνιστεί με αρκετές πιθανότητες νίκης.
Οι απόφοιτοι ιιεκ δεν είναι χαζοί ή άχρηστοι "που πλήρωσαν για ένα χαρτί χωρίς καμιά πνευματική αξία" επειδή δεν κατάφεραν να μπουν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο... Οι λόγοι που ίσως επέλεξαν να το κάνουν ποικίλλουν, αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι διάλεξαν μια λύση για όσο το δυνατόν καλύτερη επαγγελματική κατάσταση.

New era

Καλωσορίζουμε τη νέα ζωή στην Αθήνα. It's the beginning of a new era. Ετοιμαζόμαστε να βάλουμε φωτιά στις αθηναϊκές νύχτες (και μέρες φυσικά).
Ατενίζουμε το χλωμό μας μέλλον με αισιοδοξία και περιμένουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη γωνία του δρόμου.
Βλαμένοι ενωμένοι, ποτέ νικημένοι. Εξάλλου η απόσταση Καποδιστριακό-Πάντειος είναι πολύ μικρή για να μας εμποδίσει! ;)

New Age

Καλωσήρθατε στον κόσμο των Τούβλων! :D

R.I.P.

Μετά από τόσα χρόνια επίμονων προσπαθειών, η Ελληνική κυβέρνηση έδωσε επιτέλους στην Aegean τη δυνατότητα να αυτοαποκαλείται "η μεγαλύτερη Ελληνική αεροπορική εταιρεία".

Η Ελλάδα ψηλά σου λέει μετά.
Παπάρια.

Home

Αθήνα. Επιτέλους.
Βέβαια τόσα χρόνια η Αθήνα ήταν για μένα ολόκληρη ένα καταφύγιο, μακριά από αυτό που για μένα τότε ήταν η καθημερινότητα, ή η πραγματική ζωή αν θέλετε.
Τώρα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, η πραγματική μου ζωή ήρθε κι αυτή φουριόζα στην Αθήνα και μου χτυπάει την πόρτα.
Τώρα όμως μπορώ να την αντιμετωπίσω.
Τώρα είμαι στο στοιχείο μου. Και δεν τη φοβάμαι πια.
Come and get it!

Υ.Γ.: Εγώ αλλάζω, η ζωή αλλάζει, θα αλλάξει και το blog. Σύντομα.

Outcast

Βρίσκεσαι εκεί από σπόντα. Δε χάνουν όμως ευκαιρία και σε φωνάζουν να βοηθήσεις γιατί καίγονται.
Κάνεις ότι μπορείς και όλα πάνε ρολόι.
Περνάτε όλη την υπόλοιπη μέρα παρεούλα και νομίζεις ότι όλα είναι καλά.
Την επόμενη μέρα είχεις πει ότι θα φύγεις. Σου άρεσε όμως η παρέα τους και ζητάς να μείνεις λίγο ακόμα.
Και αυτοί σου λένε ότι είσαι βάρος και θα δημιουργήσεις πρόβλημα. "Αν θέλεις όμως κάτσε".
Δίκαιο;

Αποχαιρετισμός: Σχολείο

Οι εξετάσεις πήγαν καλά. Ανέλπιστα καλά μπορώ να πω. Σχεδόν σίγουρα μπαίνω στη σχολή που ήθελα... Σε ενάμιση μήνα περίπου μετακομίζω Αθήνα. Και τελειώνουν όλα.

Σχολείο.
ΤΕΛΟΣ.

Δε θα ξαναπάω ποτέ σχολείο.
Δε θα ξανακάνω ποτέ προσευχή το πρωί (ούτε θα ξαναπηδήξω κάγκελα επειδή βαριόμουνα να πάω στην προσευχή).
Δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ πάνω σε ένα άσπρο-μπλε θρανίο (το Αιγαίο συμβόλιζαν;) πρωί-πρωί με τη φωνή ενός ηλίθιου καθηγητή.
Δε θα ξανακοιτάξω το ρολόι περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι (που στο κωλοσχολείο που έφαγα στη μάπα τα τρία τελευταία χρόνια ακουγόταν σαν κουδούνι φυλακής και όχι σχολείου... Και 8 φορές τη μέρα μας τρύπαγε το μυαλό και 400 μούντζες γύρναγαν ταυτόχρονα προς τα κει).
Δε θα ξαναπερπατήσω ποτέ σε μισοσκότεινους το χειμώνα διαδρόμους, βλέποντας γύρω μου να περνάνε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, άλλα αγαπημένα, άλλα για μπάτσες, ψιλή κουβέντα κάθε 5 μέτρα και στο τέλος στήσιμο στην ουρά στο κυλικείο, για να πάρουμε ένα τοστ από τη χοντρή που φόραγε κάθε μέρα τα ίδια γάντια (μίας χρήσης) και από Νοέμβριο και μετά ήταν κατακίτρινα από τη βρώμα.
Δε θα ξαναδώ ποτέ μαζεμένο το τμήμα μου. Το πιο βαρετό, σκορπισμένο και αδιάφορο τμήμα έβερ, που όλοι κοίταγαν ποιανού το μάτι θα βγάλουν και στο τέλος κανείς δεν ήθελε να βγάλουμε φωτογραφία. Ούτε θα ξαναδώ μαζεμένο το διπλανό τμήμα να περνάνε τόσο ωραία μαζί κι εγώ να ζηλεύω.
Δε θα ξαναναγκαστώ ποτέ να ακούω τις μαλακίες ενός καθηγητή για 45 ατελείωτα λεπτά, τόσο ανούσιες που να βαριέμαι να σηκώσω αντίλογο.



Ούτε όμως θα ξαναέχω τη σιγουρία ότι θα τους δω όλους μαζεμένους να μου φτιάξουν τη διάθεση όταν έξω βρέχει.
Δε θα ξανακρύψουμε με τον Π. και τον Γ. το τετράδιο της Α. στο νεροχύτη του εργαστηρίου και δε θα με ξαναρχίσει στις τσιμπιές μέχρι να της το δώσω μέχρι να μας ακούσει το περίφημο "πτώμα" και να μας χέσει.
Δε θα ξανακούσω να λένε στη βλαμμένη με την κρεατοελιά "Κυρία έχετε μια μύγα στο πηγούνι σας".
Δε θα ξαναπαίξουμε μεικτό μπάσκετ για να βλέπουμε όλα τα κορίτσια να τρέχουν με τη μπάλα βγάζοντας πολεμικές κραυγές.
Ούτε θα ξαναβαρέσουμε σουτ κι εγώ να τα στέλνω έξω από το φράχτη γιατί δε φόραγα τα γυαλιά μου και δεν ήξερα τι έκανα.

Σιγά τις ωραίες στιγμές θα μου πείτε.
Αλλά για μένα, όσο κι αν ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έλεγα, σημαίνουν τελικά πολλά.


Ξεκίνησα αυτό το blog πριν από σχεδόν 4 χρόνια γιατί δεν άντεχα τη ζωή μου. Και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου ήταν το σχολείο. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω... Και το σχολείο από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν μια μικρή κοινωνία που παρουσίαζε μεγεθυμένο ό,τι μου την έσπαγε. Συν τα δικά του προβλήματα.

Τα χρόνια πέρασαν και ελάχιστα άλλαξαν.
Τώρα όμως που στέκομαι με το απολυτήριο στα χέρια και έτοιμος να γυρίσω πίσω στην Αθήνα, νιώθω την ανάγκη να πώ ότι τελικά

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Γαμώτο...

Σχέση

Ποιος σου είπε ρε ότι στην πιο δύσκολη φάση που περνάω ποτέ έχω την υποχρέωση να είμαι εδώ κάθε βράδυ και να ακούω τη μαλακία που έχεις στον εγκέφαλό σου; Νομίζεις ότι μόνο για σένα είναι δύσκολο; Όχι ρε γαμώ την παναγία σου! Για μένα είναι πολύ πιο δύσκολο! Γιατί εγώ δεν πρόλαβα να δέσω κανένα μαλάκα χειροπόδαρα και να του βγάζω όλη μου τη χολή για να νιώσω εγώ καλύτερα! Γιατί εγώ τραβάω και το δικό σου το κουπί κι ας μη θέλω τόσο καιρό τώρα να σε ξαναδώ στα μάτια μου! Και ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ φταις! Και ξέρεις πολύ καλά κατά βάθος ότι έτσι νιώθω κι ας μην το παραδέχεσαι! Με κρατάς για τον εγωϊσμό σου κι εγώ ο μαλάκας σε αφήνω! Γιατί; Γιατί έτσι μαλάκας γεννήθηκα! Να σέβομαι τους γύρω μου! Κι ας μη με σεβάστηκες εσύ καθόλου! Έπρεπε να το δω από την πρώτη στιγμή αλλά με είχε γκαβώσει ο έρωτας, καλά να πάθω! Δε με έχουν ξαναπουλήσει έτσι όμως! Πόσο μαλάκω μπορεί να είσαι; ΣΤ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΡΕ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ! ΕΓΩ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΚΡΙΣΗ ΠΑΘΑΙΝΩ ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ! ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΗΡΕΜΙΣΤΗΚΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ! ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΝΑ ΛΕΩ ΨΕΜΑΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ! Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που καταφέρνω να λέω τόσα ψέματα! Αλλά πιο πολύ σιχαίνομαι εσένα! Για όλα αυτά! Και αν πατώσω στις κωλοεξετάσεις θα φταις εσύ! Εσύ και ακόμα περισσότερο εγώ που όλους αυτούς τους μήνες κάθομαι και ασχολούμαι με ΜΑΛΑΚΙΕΣ για να μπορέσεις να γράψεις ΕΣΥ! ΕΣΥ που δε θέλω ούτε να σε ξέρω! Για να μην πληγωθεί ο εγωϊσμός της κυρίας και δε μπορεί να συγκεντρωθεί! ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, 6 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΘΕΛΩ ΤΟΟΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑ ΠΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΧΩΜΑ ΡΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΕΓΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΗΡΕΜΟΣ! ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ! ΚΙ ΑΣ ΜΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ! ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΡΕ ΘΑ ΣΕ ΠΑΤΗΣΩ ΚΑΤΩ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΠΟΝΕΣΩ ΕΓΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΘΟΛΟΥ! ΑΥΤΟ ΟΧΙ! ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΓΑΜΗΣΕΣ, ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ! ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ!

Ρέκβιεμ

Σε λίγους μήνες θα φύγω από το σπίτι μου. Και από την κωλόπολη που τόσα χρόνια βρίζω.
Ω ναι.
Μόνο που κατά βάθος θα μου λείψουν.
Όλα.
Άντε σχεδόν όλα.
Πάντως προλαβαίνω ακόμα να κρατήσω τα καλά.
Αρκεί να σταματήσω να ασχολούμαι με μαλακίες και να κάνω, just for once, αυτό που θέλω εγώ.
Αρχίζοντας από τώρα.
Πάω για μάθημα...

Ε όχι...

Nαι, ΟΚ, το παραδέχομαι. Είμαι γκαντέμης, γρουσούζης, κατσικοπόδαρος, ο Μητσοτάκης ο ίδιος. Και δεν ξαναλέω καλό λόγο για κανέναν. Ούτε ξαναχαίρομαι για τίποτα. Αλήθεια.

Μπορώ να έχω τους φίλους μου πίσω τώρα;...

Lifestyle

Κάθε τόσο, ο Τ. κοιμάται στο σπίτι του κολλητού του με την παρέα τους. Φέρνουν δυο τρεις γκόμενες και πολλά μπουκάλια ξίδια και γίνεται της πουτάνας.

Εμείς με την παρέα μου σπάνια κοιμόμαστε όλοι μαζί. Όταν το κάνουμε όμως είναι και γαμώ. Την Κυριακή ξενυχτήσαμε μέχρι τις 2 παίζοντας ένα παιχνίδι που βρήκαμε σε ένα κουτί δημητριακά, βλέποντας τηλεόραση και λέγοντας μαλακίες. Και μετά που οι άλλοι δύο πήγαν για ύπνο, κάτσαμε με τη Β. στο κρεβάτι μέχρι τις 4, σχολιάζαμε καθηγητές και τα παιδικά μας χρόνια και λέγαμε μαντινάδες.

Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι αλλά στα @@ μου. Εγώ έτσι περνάω καλύτερα.

Την πληρώνει η καημένη η Β. που πέφτω συνέχεια πάνω της και την αγκαλιάζω και με κοιτάει περίεργα αλλά δε μου βγαίνει να το πω με λόγια.

Την παρέα μου δεν την αλλάζω με τίποτα.
I love you guys...

Δίλημμα

Έστω ότι κρέμεσαι από ένα γκρεμό, κρατώντας με το ένα χέρι ένα σκοινί που βλέπεις ότι σιγά-σιγά σπάει. Με το άλλο σου χέρι κρατάς κάποιον που αγαπάς πολύ. Αν τον κρατήσεις πάνω σου είναι πολύ πιθανό να πέσετε μαζί, ενώ αν τον αφήσεις είναι πιο εύκολο να σωθείς μόνο εσύ. Από την άλλη όμως πρέπει να του λες συνέχεια ότι το σκοινί θα αντέξει, για να συνεχίσει να κρατιέται, και κάθε φορά που το λες και το ξαναλές βλέπεις το φόβο στα μάτια του καθώς το σκοινί τεντώνεται όλο και περισσότερο και δεν ξέρεις πόσο ακόμα θα αντέξει...
Τι κάνεις ρε γαμώτο;

Never Miss a Beat

Διάνα...