Έστω ότι κρέμεσαι από ένα γκρεμό, κρατώντας με το ένα χέρι ένα σκοινί που βλέπεις ότι σιγά-σιγά σπάει. Με το άλλο σου χέρι κρατάς κάποιον που αγαπάς πολύ. Αν τον κρατήσεις πάνω σου είναι πολύ πιθανό να πέσετε μαζί, ενώ αν τον αφήσεις είναι πιο εύκολο να σωθείς μόνο εσύ. Από την άλλη όμως πρέπει να του λες συνέχεια ότι το σκοινί θα αντέξει, για να συνεχίσει να κρατιέται, και κάθε φορά που το λες και το ξαναλές βλέπεις το φόβο στα μάτια του καθώς το σκοινί τεντώνεται όλο και περισσότερο και δεν ξέρεις πόσο ακόμα θα αντέξει...
Τι κάνεις ρε γαμώτο;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Τόσο χάλια?
Η λύση ειναι να παραγγείλεις 5 παλετες τούβλα απο την Χαλκις ΑΒΕΕ και χτισεις ενα τοιχακι ωστε να μπορεσεις να πατησεις και να σωθεις.
Τράβα με δύναμη το σκοινί προς τα κει που πατάς: αν σπάσει, σημαίνει οτι δεν υπήρχε τρόπος να σωθεί. Αν κρατήσει, σωθήκατε και οι δύο. Όχι ακινησία και ισορροπία - γιατί στο χρόνο τα σώματα έχουν την τάση ν'αναζητούν τη θέση της ελάχιστης ενέργειας: στον πάτο.
ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΩΡΙΖΕΙΣ ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ!
[...] Οι σύγχρονες κοινωνίες υποτίθεται πως απάλλαξαν το ανθρώπινο σώμα από τα μεταφυσικά θρησκευτικά δεσμά, όχι για να το αφήσουν ακόμα πιο έκθετο στους επίγειους εξευτελισμούς αλλά για να το αποκαταστήσουν θετικά στην «υλικότητά» του. Φυσικά τούτο σήμαινε, επίσης, την παράδοση του σώματος, ως καθαρής πλέον «ύλης», ζωντανής ή νεκρής, στην έρευνα. Όχι άνευ όρων, παρόλα αυτά, ούτε και σε κάθε λογής «έρευνα».
Υπήρχε, φαίνεται, ακόμα ζωντανή η υποψία της ανθρώπινης δεινότητας, ή κάποια στοιχειώδης συναίσθηση της ανάγκης για μια έσχατη οριοθέτηση της κερδοσκοπίας. Έτσι ο ανθρωπιστικός σεβασμός της ανθρώπινης ακεραιότητας δεν συναινούσε στην περιφρόνηση του, συναφούς με αυτήν, σεβασμού του σώματος· ακόμα και του νεκρού. Γι’ αυτό το λόγο οι σύγχρονες κοινωνίες αποφάσισαν, σωστά, να επιτρέπεται η χρησιμοποίηση νεκρών ανθρώπινων σωμάτων μόνο εφόσον θα τηρείται μια σειρά αυστηρών δεσμευτικών προϋποθέσεων: αποκλειστικά για την ιατρική έρευνα και μέσα στα οριοθετημένα πλαίσια αυτής και της διδασκαλίας της, η οποία δεν αποσκοπεί στη «γνώση» γενικά και αφηρημένα ― που, έτσι, δεν διαφοροποιείται ποιοτικά από την απλή (έως και νοσηρή) περιέργεια ― αλλά πολύ συγκεκριμένα στη θεραπεία ασθενειών, και ολοκληρώνεται με τον περίφημο «όρκο του Ιπποκράτη» και τις ανθρωπιστικές δεσμεύσεις του.
Το σημείο αυτό είναι καίριο και αφορά το στοιχειώδες ανθρωπιστικό θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών, διότι δηλώνει πράγματι μια ριζική πολιτισμική συμφωνία: ότι, έξω από αυτό το θεσμοθετημένο ιατρικό-θεραπευτικό πλαίσιο, η επεξεργασία και η περιεργασία νεκρών σωμάτων δεν προάγει ούτε τη γνώση, ούτε κάποια αισθητική ποιότητα (όπως ισχυρίζονται οι διοργανωτές και οι υποστηρικτές της έκθεσης), αλλά την αναισθητοποίηση βασικών αντανακλαστικών του πολιτισμένου ανθρώπου και την ύπουλη εισαγωγή στο βάθος της προσωπικότητάς του μιας εκλεπτυσμένης νάρκωσης απέναντι στη φρίκη … πυροδοτώντας μια “λεπτή” διαδικασία απανθρωπισμού, τα αποτελέσματα της οποίας δεν είναι άγνωστα και ασαφή, αφού τα είδαμε σχετικά πρόσφατα στην ιστορία, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.[...]
http://dangerfew.blogspot.com/search/label/bodies
Δεν ξέρω πως θα συμπεριφερόμουν σε ένα τέτοιο δίλημμα... Δοκιμάζονται πολλά σε τέτοιες καταστάσεις. Και πάντα θα σε στοιχειώνει το ερώτημα: "Τελικά έπραξα σωστά?"
@mamani: Τόσο... Ας πούμε τώρα ότι είναι καλύτερα... Για πόσο δεν ξέρω...
@ανώνυμος, μαύρο πρόβατο: Ενδιαφέρουσες λύσεις, καθόλου χρόνος να τις αναπτύξω τώρα...
@aeon: Καμία αναστάτωση, θενκς, ωραίο blog επίσης... :)
@poison kiss: Προσπαθώ να αποφεύγω το ερώτημα όσο μπορώ...
xm, tha afina to skoini k tha fwnaza signwmi.
Σταμάτα και κοίτα τον ουρανό
Λες στον άλλο: "Να, κοίτα εκεί, μια εκκλησία". Αν κάνει το σταυρό του και πέσει, ας διάλεγε την αθεΐα. Αν δεν κάνει το σταυρό του, κάνε αυτό που είπε το Μαύρο Πρόβατο.
Δημοσίευση σχολίου