Ταξιδεύοντας

Όταν άκουσα για τη φωτιά του Υμηττού ήμουνα στην παραλιακή και έβλεπα ήδη τον καπνό που ανέβαινε. Δαγκώθηκα για να μην κλάψω.
Στη Λίμνη Βουλιαγμένης είναι όμορφα.
Όταν άκουσα για τη φωτιά της Αιδηψού ήμουνα στην εθνική ακριβώς απέναντι και μόλις είχα προσέξει τον καπνό που ανέβαινε.
Σα να 'χαν ποτέ τελειωμό, τα πάθη κι οι καημοί του κόσμου...

Για να κερδίσεις έναν άνθρωπο συχνά χρειάζεται να χάσεις κάποιον άλλον.
Ή αλλιώς, η ζωή είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Συχνά αναγκάζεσαι να θυσιάσεις κομμάτια.

Θέλω να γυρίσω στη Χαλκιδική και να πάρω εγώ τον άνθρωπο που θέλω μαζί μου... Να χαρώ πραγματικά την ατελείωτη παραλία που γυρνάει στο μυαλό μου... (Πάμε Κασσάνδρα με μία ρόδα...)

Μωρό μου μου λείπεις συνέχεια...

Ερωτευμένα Τούβλα

Ώρα 11:30, λίγο πιο πέρα από το σπίτι της.

-Θα πας τελικά;
-Δεν παίζει αλλά θα τις πω να κατέβει λίγο.
-Δεν παίζει.
-Η ελπίδα πεθαίνει δύσκολα.
---------------------------------------------------
-Δε φεύγει η μάνα μου ρε γαμώτο, δε γίνεται...
-Πες ότι πας για κάρτα και βγες για πέντε λεπτά, να σε αγκαλιάσω μια φορά μόνο...
-Δε θα με αφήσει τέτοια ώρα, με τίποτα...
---------------------------------------------------
-Μάντης είσαι;
-Όχι, απλά σκέφτομαι λογικά
(Αναπάντητη)


Πού είναι το τόσο παράλογο στο να κατέβει ένας άνθρωπος πέντε λεπτά να πάει μέχρι το περίπτερο και για όνομα, πόσο αργά είναι εντεκάμιση η ώρα;
Γαμώ τα σάπια μυαλά της επαρχίας μου...
Μου λείπεις ρε μωρό :(

(Για δες όμως που κατέληξε διαφθορέας αθώων κορασίδων ο αρχιφλώρος... ^^)

Επί Ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Τσαντίζομαι γιατί πιστεύω ότι αν ήξερε ο Σεφέρης ότι για το συγκεκριμένο ποίημα θα γραφόντουσαν όλες οι μαλακίες που διαβάζω τώρα (αύριο γράφω Κείμενα) δε θα το έγραφε ποτέ.
Η ανάλυση ενός κειμένου το σκοτώνει. Αλλά άντε πες το αυτό σε φιλόλογο...