I Just Wanna Live

-"Καλύτερα να μη γράψεις καλά στις Πανελλαδικές τελικά", τρώω φλασιά. Οι γονείς μου κοιτάζονται.
-Τι λες παιδί μου;
-Αν γράψεις καλά έχεις όλες τις επιλογές σου ανοιχτές, σωστά; Θα κάνεις μία από αυτές και προφανώς θα είναι η λάθος, αφού έτσι σκατά που είναι όλα δεν υπάρχει σωστή επιλογή.
Αμήχανη σιωπή. Σκέφτομαι.
-Αν πάλι δε γράψεις καλά, θα κατηγορήσεις τους καθηγητές σου, την ίωση που κόλλησες την παραμονή των εξετάσεων ή τη μαύρη σου τη μοίρα, ή θα πεις ότι απλά μέχρι εκεί κατάφερα και τέλος. Θα διαλέξεις κάτι και θα συνεχίσεις τη ζωή σου.
Σιωπή.
-Ενώ αν πάλι γράψεις καλά, θα ξέρεις ότι ότι και να κάνεις, σκατά θα καταλήξεις. Και δε θα ξέρεις και τι σου φταίει.
Σιωπή.
-Οπότε τζάμπα παιδεύομαι. Αφού δεν ξέρω αν θέλω αυτό που κάνω. Τα αρχίδια μου τα μπλε ξέρω γενικά. Γιατί το κάνω; Για ποιον το κάνω;

-Ρε παιδί μου πολύ δεν το ισοπεδώνεις το σύστημα;

-Αυτό με ισοπέδωσε πολύ νωρίτερα.

Χάνομαι χωρίς ελπίδα
μέρα νύχτα στη Χαλκίδα
στο δικό σου το περίπου
και στα ρεύματα του Ευρίπου.

Η ψυχή μου θα σαλπάρει
στα νερά τα σκοτεινά
η παλίρροια θα με πάρει
και δεν θα με δεις ξανά!

Περπατώ στην παραλία
γίνομαι του κόσμου λεία
ναυαγός χωρίς σανίδα
που κι απόψε δε σε είδα!

Ξέρω πως δεν έχω ελπίδα
εδώ πέρα στη Χαλκίδα
οι τρελοί μείναμε λίγοι
κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει.