Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει...

...σ' αυτή τη ζωή, λέει γνωστός μου.
Με δύο ορόφους ρετιρέ σε ολοκαίνουρια πολυκατοικία σε καταπληκτική γειτονιά (με την ησυχία μου), έπιπλα δεν ξέρω κι εγώ ποιανού σχεδιαστή, λάπτοπ 3000 ευρώ, ντέσκτοπ δε-βρήκε-ακόμα-ευκαιρία-να-πει, τηλεόραση πλάσμα 40-φεύγα ιντσών, αθόρυβο ψυγείο το οποίο μπορεί να εκθειάζει επί δεκάλεπτο (όπως και όλα τα πράγματά του), ρούτερ 400 ευρώ, SUV, μια γλυκύτατη γυναίκα δούλα και κυρά και δυό παιδιά γιατρούς ίσως κι εγώ να θεωρούσα ότι "ο καθένας" παίρνει ό,τι του αξίζει.
(Και δε θα γκρίνιαζα κάθε μισή ώρα για την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς...)

Ελευθερία ή Θάνατος

"Φτιάχνω τσάντα και πάω για ύπνο, είμαι πτώμα" σκέφτηκα. Αλλά επειδή είμαι εγώ, άνοιξα και την οθόνη για μια τελευταία ματιά για απόψε στο Ίντερνετ.
"Το διάβασε κανένας το ποστ άραγε;" σκέφτηκα και μπήκα στον tracker μου.
"Ας χαζέψω και λίγο, ευκαιρία είναι..." σκέφτηκα, επειδή είμαι εγώ.
Και έκανα κλικ στα refferals. Και μπήκα σε ένα blog που είχα μήνες να μπω. Και επειδή είμαι εγώ, μπήκα και σε δεύτερο, και σε τρίτο, και σε τέταρτο...
Και βρέθηκα εδώ.
Και φρίκαρα. Μου ανέβηκε η πίεση. Ήθελα να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω. Το στομάχι μου γύρισε χειρότερα από ότι χτες που είδα τη Λάθος Στροφή. Και ντράπηκα που μου επέτρεψα να αποβλακωθώ τόσους μήνες.
Ζω στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το Freedom House είμαι σε ελεύθερη χώρα. Παρ' όλα αυτά χτες η πρωτεύουσά μας έγινε για άλλη μια φορά πεδίο μάχης, ή καλύτερα σφαγείο. Σφαγείο ιδεών.
Μπήκα στο Indymedia. Διάβασα όλα τα σχετικά άρθρα.
Μπήκα και στα site των αριστερών κομμάτων. Άκουσα και 105.5 στο Κόκκινο.
Γιατί μπορεί κάποιοι να διαφωνούν έντονα, εγώ όμως...

ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Και επειδή τώρα καταλαβαίνω πόσο αποφασισμένοι είναι κάποιοι να μου το στερήσουν,

ΘΑ ΠΑΛΕΨΩ.

Stay tuned...

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ!

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη

Με προσκάλεσε (πριν από ένα διάστημα βέβαια :/) ο Αταίριαστος να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα ως αντίσταση στους καιρούς. Να προλογίσω λέγοντας ότι τις λίγες γνώσεις μου για την ποίηση τις απέκτησα μη προσέχοντας στο μάθημα της Λογοτεχνίας και ξεφυλλίζοντας το βιβλίο μόνος μου...
Ο τίτλος είναι tribute στη Μαρίνα των Βράχων του Οδυσσέα Ελύτη που αποκλείστηκε τελευταία στιγμή... Θα γράψω το μόνο (καλώς ή κακώς) ποίημα που με έχει επηρεάσει ουσιαστικά: Ιθάκη, του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,

να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

-----------------------------------------------------
Κοίταζα πριν λίγες μέρες, μετά από πολλά χρόνια, τις φωτογραφίες στο σαλόνι μας. Πάνω από τους νεκρούς της οικογένειας, δικές μας φωτογραφίες. Ο γάμος των γονιών μου, εγώ, τα αδέρφια μου...
Διακρίνω μια φωτογραφία κρυμμένη πίσω από τις άλλες. Εγώ, στην αγκαλιά της μάνας μου, μωρό. Στο σπίτι μας στην Αθήνα. Γελάμε, γελάμε, γελάμε...
Πέφτω στον καναπέ και, χωρίς λόγο, βάζω τα κλάματα.