Ταξίδι στο Παρίσι, μέρος 1ο: Alitalia

Παρ'τα μαλάκα να μη μου τα χρωστάω. Δεν ήξερα, δε ρώταγα; Ένιγουέι... Του λέιτ. Η διαδρομή μου για το Παρίσι ήταν Αθήνα->Ρώμη->Μιλάνο->Παρίσι και αντίστροφα (all passen-sorry-readers are kindly requested not to comment on this subject or tha tous parei o diaolos [ανεβείτε για 10-15 χρόνια σε ένα ιταλικό βουνό, συναναστραφείτε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με άτομα της τρίτης ηλικίας και μόλις κατεβείτε κάντε ένα ταχύρυθμο αγγλικών. Συγχαρητηρια, μιλάτε σαν υπάλληλος της Alitalia]). Στην Αθήνα δώσαμε τις βαλίτσες για να πάνε κατευθείαν στο Παρίσι και όλα έδειχναν ρόδινα, μέχρι που πλησιάσαμε την πύλη μας στο (απαίσιο) Fiumicino καθυστερημένοι και βρήκαμε μια μεγάααλη ουρά.
-Γουάτς χάπενινγκ;
-Νάθινγκ ιμπόρταντ, γουίλμπιρέντι ιν ε φιου μινιτς.
Τα λίγα λεπτά έγιναν περίπου μία ώρα. Φτάνοντας με τα πολλά στο Μιλάνο, η πτήση μας για Παρίσι είχε ήδη φύγει. Όπως και η πτήση για Μαδρίτη μερικών δεκάδων συνταξιδιωτών μας. Αντίθετα, τέσσερις άλλες πτήσεις δεν επρόκειτο να φύγουν. "Απεργίες" μας δικαιολογήθηκε η (μία) υπάλληλος όταν τρεις ώρες μετά (όρθιοι εννοείται) ήρθε η σειρά μας. Μας έδωσαν (σε όλους δηλαδή) δωμάτιο σε ξενοδοχείο (40 χιλιόμετρα μακριά, στο Μιλάνο) και εισιτήριο για τη μεσημεριανή πτήση για Παρίσι. Εντεκάμιση η ώρα. Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις 3. Στις 4 παρά η μάνα μου ξύπνησε από τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν. Στα ιταλικά. Γύρισε (προφανώς) πλευρό και ξανακοιμήθηκε. Στις 9 που ξυπνήσαμε αποδείχτηκε ότι τα λεωφορεία της Alitalia είχαν φύγει στις 5 και στις 7. Ο ευγενέστατος οδηγός ταξί μας πήρε 75 ευρώ, όσα μας είχε πει στην αρχή, ενώ το ταξίμετρο έγραψε 77 (ακούγεται γελοία διαφορά, θα συνέβαινε όμως αυτό στην Ελλάδα;). Όταν λίγες ώρες μετά φτάσαμε επιτέλους στο Παρίσι, δεν είχε συμβεί το ίδιο με τις βαλίτσες μας. Ευτυχώς μας φιλοξένησε μια φίλη της μάνας μου εκεί και τα βολέψαμε για 3 μέρες, μέχρι να έρθουν.
(Εδώ θα μπει το επόμενο ποστ).
Φτάνουμε λοιπόν στη μέρα της επιστροφής... Η στριμμένη υπάλληλος στο check-in κόλλησε στην παλιού τύπου ταυτότητα της μάνας μου. Κάλεσε την υπέυθυνη... Μας έσυρε στα εκδοτήρια εισητηρίων... (Το πρόβλημα ήταν ότι δεν πίστευε ότι το "μπ" της ταυτότητας αντιστοιχούσε στο "b" του εισητηρίου.) Ευτυχώς κάποιος ρώτησε αν έχουμε οποιοδήποτε άλλο χαρτί με το όνομα που έγραφε στο εισητήριο. Τελικά πείστηκαν με την πιστωτική κάρτα και πετάξαμε (με καθυστέρηση φυσικά) για το Μιλάνο, όπου φτάσαμε μισή ώρα πριν την επόμενη αναχώρηση. Προφανώς η λύση να μας ξαναστείλουν σε ξενοδοχείο κρίθηκε ασύμφορη, οπότε ήρθε μια υπάλληλος (ειδικά για μενα και τη μάνα μου, wow) και μας πήγε τρέχοντας μέχρι την επιβίβαση. Προσγειωνόμαστε στη Ρώμη πανευτυχείς. Τι το θέλαμε; Την ώρα που πηγαίναμε για επιβίβαση, βλέπουμε καθυστέρηση μιάμιση ώρα... Και όχι μόνο εμείς. Απ' ότι έμαθα μετά, αυτά συμβαίνουν συχνά στο Fiumicino, ακριβώς όπως κάποτε στο Ελληνικό. Όλοι είχαν καθυστέρηση. Τελικά ξεκινήσαμε να μπαίνουμε στο αεροπλάνο μισή ώρα αφότου (σύμφωνα με την καθυστέρηση) έπρεπε να είχαμε φύγει. Φτάσαμε τελικά στην Αθήνα 3 η ώρα (Ελλάδας), χωρίς βαλίτσες εννοείται. Τις περιμένουμε αύριο με το ΚΤΕΛ.
Το highlight του ταξιδιού: Ο πιλότος της Air France σε code sharing πτήση που είπε στο άσχετο "Allez les bleus"
Το τελικό συμπέρασμα: Ολυμπιακή και πάλι Ολυμπιακή.

Συνεχίζεται...