Στα 20

Παρασκευή 10 το βράδυ, Πανεπιστήμιο περιμένοντας λεωφορείο να γυρίσω σπίτι.

Έχει βάλει ξαφνικά απίστευτο κρύο και κάθομαι στη στάση με τα ακουστικά, ξεπαγιάζοντας. (Ευτυχώς μου'χε κόψει και φεύγοντας από το σπίτι το μεσημέρι είχα πάρει μαζί μια πασμίνα την οποία πέρασα στο λαιμό μου :P)

Εκεί λοιπόν που άκουγα χαμένη στις σκέψεις μου Nick Cave, με πλησιάζει μια τύπισσα.
(Την είχα σταμπάρει που μιλούσε πόση ώρα με κάτι κοπέλες πιο πέρα). Αρχίζει να μιλάει και δεν την ακούω, της κάνω νόημα να περιμένει να βγάλω τα ακουστικά. Τα βγάζω. Ξαναρχίζει να μιλάει. Εξακολουθώ να μην ακούω. Της λέω να μιλήσει λίγο πιο δυνατά και δυναμώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής της. Πιάνω κάτι ψιλά απ'όσα λέει(είχε και κίνηση και φυσούσε).

- Δεν έχω πού να μείνω... κουρασμένη... 1 ευρώ...

Τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι έχω ακριβώς 1 ευρώ στην τσέπη από κάτι ρέστα. Χαμογελάω ανεπαίσθητα και αφηρημένα. Της το δίνω.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ...
Κοντοστέκεται, με κοιτάει ερευνητικά.

-Τελικά εσείς είστε η μόνη ηλικία που έχετε κατανόηση...

- Έτσι θέλω να πιστεύω, της λέω.

-Σ'ευχαριστώ και πάλι, να'σαι πάντα καλά...
-Να προσέχεις...Καληνύχτα.

Κάνει να προχωρήσει, ξαναγυρνάει.

-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Πες μου.
-Αυτές τις μπότες πόσο τις πήρες;

Μαγκώνομαι, 160 ευρώ τις είχα πάρει ρε γαμώτο, τι να της πω;;;

-Δεν ξέρω καλή μου, δώρο μου τις έκαναν...
-Ααα... γιατί ψάχνω κι εγώ τίποτα μπότες, καλές και όσο γίνεται φθηνές...
-Συγγνώμη, αλλά δεν έχω ιδέα...
-Εντάξει, σ'ευχαριστώ και πάλι! Μου χαμογελάει.

Και ξαφνικά κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στη μνήμη μου. Η τύπισσα πρέπει να είναι η ίδια που με τον Sunflyer είχαμε πετύχει τον Ιούλιο στο ίδιο σημείο και ζητούσε ψιλά για να φάει...
Τότε μου είχε πει "να προσέχω την τσάντα μου και να την κρατάω σφιχτά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι γίνεται..."

Ο Sunflyer της είχε δώσει τα ψιλά που ζητούσε τότε.

Εδώ

Γιατί ακόμα κι έτσι η ευτυχία μας να κρέμεται από μια κλωστή;

I hate days like these...

Βρέχει. Από το Σάββατο κοντεύουμε να πνιγούμε. We're sinking in the rain.
Παρ'όλο που σιχαίνομαι τη βροχή, χθες κάποια στιγμή που κοίταξα τον ουρανό με γοήτευσε. Τα σύννεφα είχαν ανοίξει λίγο και φαινόταν ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού... Και σε συνδυασμό με τη μυρωδιά της βροχής και την ησυχία που επικρατούσε ήταν όμορφο...

Δε χανόμαστε ρε

- Λοιπόν θα τα πούμε, ε ;
-Ναι ρε, δε χανόμαστε...

Κι όμως, τελικά πόσοι δεν χαθήκαν... ;

Βράδυ στο παγκάκι

-Πάμε στο περίπτερο να πάρουμε καμιά μπύρα;
-Πάτε ρε παιδιά και φέρτε μου και μένα μία... :)
-Σταδιάλα ρε :Ρ


-Θενκς! Εσύ δεν πήρες τελικά;
-Όχι, δεν είχε McFarland.
:DDDD

Τελικά τι ;

Καθώς ξαναγύρισε στην επικαιρότητα το μήλον της έριδος "ιδιωτικά ιεκ", προβληματίστηκα.
Οι περισσότεροι θεωρούν τα ιιεκ υποδεέστερα, χωρίς να έχουν -εν μέρει- εντελώς άδικο.
Έχοντας εμπειρία από ιδιωτικό ιεκ (για ένα έτος) τολμώ να πω πως από άποψη οργάνωσης υπερέχουν από τα δημόσια πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, στη γραμματεία των δημόσιων, για μια απλή συναλλαγή με τη γραμματεία (ανανέωση πάσου π.χ.) πρέπει να πας να στηθείς αρκετή ώρα πριν ανοίξει το γκισέ καθώς επικρατεί πολυκοσμία. Αφού λοιπόν ανοίξει, πρέπει να περιμένεις σε μια μεγάλη ουρά καθώς ο υπάλληλος που ανανεώνει τα πάσα είναι μόνο ένας (μες το γραφείο υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 3 βέβαια).
Στο ιδιωτικό πας στη γραμματέα, της λες τι ακριβώς χρειάζεσαι (βεβαίωση σπουδών π.χ.) και το πολύ σε 5 λεπτά έχεις τελειώσει.
Οι αίθουσες που γίνονται τα μαθήματα των ιιεκ σίγουρα δεν έχουν το κύρος των αμφιθεάτρων, καθώς είναι σαν απλές αίθουσες φροντιστήριων, είναι όμως πεντακάθαρες και τακτοποιημένες, τα θρανία καθαρά. Οι διάδρομοι μπορεί να μη θυμίζουν αίθριο αλλά δεν έχεις τις νεολαίες κομμάτων να σ'τα ζαλίζουν τουλάχιστον.
Οι περισσότερες ιδιωτικές σχολές δε σου δίνουν δωρεάν πλέον τα βιβλία και τα πληρώνουν οι ίδιοι οι σπουδαστές(τα βιβλία που αγόρασα το ένα και μοναδικό έτος που πήγα ήταν των εκδόσεων Πατάκη).
Στα ιιεκ δεν υπάρχει αυτή η αναζήτηση ιδεολογίας, "πιστεύω" και κοσμοθεωρίας που σου εμφυσά ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και η οποία λίγο πολύ σε στιγματίζει και κατασταλάζεις στην υπόλοιπη ζωή σου και τα δίδακτρα είναι αδικαιολόγητα ακριβά .
Όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση... σίγουρα ένας απόφοιτος δημοσίου πανεπιστήμιου έχει περισσότερη αίγλη και κύρος στα μάτια των εργοδοτών. Αλλά αν κι ένας απόφοιτος ιιεκ έχει φροντίσει να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με σεμινάρια,ημερίδες και παρουσιάσεις (γίνονται διάφορα τέτοια από τα ιιεκ), καθώς και πρακτική εξάσκηση, μπορεί να τον συναγωνιστεί με αρκετές πιθανότητες νίκης.
Οι απόφοιτοι ιιεκ δεν είναι χαζοί ή άχρηστοι "που πλήρωσαν για ένα χαρτί χωρίς καμιά πνευματική αξία" επειδή δεν κατάφεραν να μπουν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο... Οι λόγοι που ίσως επέλεξαν να το κάνουν ποικίλλουν, αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι διάλεξαν μια λύση για όσο το δυνατόν καλύτερη επαγγελματική κατάσταση.

New era

Καλωσορίζουμε τη νέα ζωή στην Αθήνα. It's the beginning of a new era. Ετοιμαζόμαστε να βάλουμε φωτιά στις αθηναϊκές νύχτες (και μέρες φυσικά).
Ατενίζουμε το χλωμό μας μέλλον με αισιοδοξία και περιμένουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη γωνία του δρόμου.
Βλαμένοι ενωμένοι, ποτέ νικημένοι. Εξάλλου η απόσταση Καποδιστριακό-Πάντειος είναι πολύ μικρή για να μας εμποδίσει! ;)

New Age

Καλωσήρθατε στον κόσμο των Τούβλων! :D

R.I.P.

Μετά από τόσα χρόνια επίμονων προσπαθειών, η Ελληνική κυβέρνηση έδωσε επιτέλους στην Aegean τη δυνατότητα να αυτοαποκαλείται "η μεγαλύτερη Ελληνική αεροπορική εταιρεία".

Η Ελλάδα ψηλά σου λέει μετά.
Παπάρια.