Συλλυπητήρια

Τι ηλίθια λέξη.
Τι συναίσθημα μπορείς να εκφράσεις με τη λέξη συλλυπητήρια;
Το "I'm sorry" μου βγαίνει πολύ πιο φυσικά αλλά δεν είναι κατάλληλο για την περίσταση...
Υπάρχει άλλος τρόπος στην καταπληκτική γλώσσα μας για να το πεις;
Συλλυπητήρια...
Σιχαίνομαι το κάθε γράμμα. Είναι δυνατόν στη χειρότερη στιγμή ενός ανθρώπου να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη; Είναι τόσο νεκρή, τόσο ψυχρή... Δε σημαίνει απολύτως τίποτα.
Ίσως εκφράζει τον περιπτερά της γειτονιάς, εμένα πάντως όχι.
I'm sorry ρε φίλε, I really am sorry...

Οι έγκλειστοι της Λέρου

(Βρήκα επιτέλους τίτλο!)

Περίπτωση Α: Ο ρομποτομαθηματικός
Fact 1: Κοιμάμαι μόνο σαββατοκύριακα. Κάθε μέρα τελειώνω το διάβασμα στη 1 το νωρίτερο.
Fact 2: Αυτές τις μέρες μας έχουνε ταράξει στα τεστ, σχολείο - φροντιστήριο.
Event: Μία μέρα, την προηγούμενη από την οποία είχα 3+1/2 ώρες φροντιστήριο και τέλειωνα στις 10, πήγα στο σχολείο χωρίς να έχω κάνει ασκήσεις μαθηματικών. Του το λέω. Χαμογελάει. Κάθομαι πιστεύοντας ότι τη γλίτωσα...
-Ακούστε κάτι παιδιά. Στην ηλικία σας δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι δεν προλαβαίνετε να κάνετε κάτι. Είστε υποχρεωμένοι να βάζετε το σχολείο ως πρώτη προτεραιότητα, άλλωστε είναι επιλογή σας να πηγαίνετε φροντιστήριο. Δεν με ενδιαφέρει πόσα μαθήματα είχατε χτες ή προχτές, για εμένα είναι σαν να μην πηγαίνετε πουθενά αλλού. Στην τελική κοιμηθείτε 2 αντί για 1. Τα δικά μου παιδιά ποτέ δεν πήγαν αδιάβαστα ούτε για ένα μάθημα στο σχολείο.
Σχόλιο: Καμία γλώσσα στον κόσμο δεν μπορεί να εκφράσει πόσο freakishly εκτός πραγματικότητας είναι τα προαναφερθέντα. Το αν είναι επιλογή μου να πηγαίνω φροντιστήριο το ξέρω πολύ καλύτερα από εσένα. Και αν τα παιδιά σου μπορούσαν ακόμα να λύνουν ασκήσεις στις 2 η ώρα το πρωί, εύχομαι να έχουν μετακομίσει στην Ισλανδία. Κάπου με ήλιο του μεσονυχτίου τέλος πάντων. Και αν πραγματικά πιστεύεις ότι κάθε μέρα ήξερες αν διάβασαν ή όχι, είσαι βαθιά νυχτωμένος.

(Σας προειδοποιώ ότι το μοτίβο "και τι με νοιάζει εμένα" θα φορεθεί πολύ στη συνέχεια... Για παιδαγωγούς μιλάμε άλλωστε...)

Περίπτωση Β: Η επικίνδυνη πληροφορικοτέτοια
Fact 1: To βιβλίο της Πληροφορικής είναι τεράστιο. Ντουβάρι ολόκληρο. Κάμποσες εκατοντάδες σελίδες Α4.
Fact 2: Έχω ήδη αλλάξει μια φορά τσάντα επειδή η παλιά σκίστηκε από το βάρος.
Event: Μετά από δύο βδομάδες που πηγαινοφέρναμε το βιβλίο χωρίς ποτέ να το ανοίξουμε, ένας-ένας αρχίσαμε να κόβουμε την κακιά συνήθεια. Μέχρι που μια προδότρα ένιωσε ενοχές...
-Κ-κ-κ-κυρία δεν έχω φέρει βιβλίο σήμερα.
-Γιατίίίί;
-Γιατί ήταν πολύ βαριά η τσάντα.
-Έτσι, ε; Βγάλτε όλοι τα βιβλία σας.
Δεν κουνιέται φύλλο.
-Επιτρέπονται αυτά τα πράγματα; Μεγάλα παιδιά δεν είστε; Είναι δικαιολογία το ότι ήταν πολύ βαριά η τσάντα; Τι με ενδιαφέρει εμένα η τσάντα σας; Είστε υποχρεωμένοι να φέρνετε τα βιβλία σας, τέλος.
Σχόλιο: Όταν πάθεις εσύ σκολίωση και σε βάλουνε σε κηδεμόνα θα σε βάλω κι εγώ να κουβαλάς τα βιβλία με το κιλό. Μαλακισμένη.

Περίπτωση Γ: Ο nerdy φιλόλογος
Fact: Στην τάξη του εν λόγω κοιμήθηκα χτες για πρώτη φορά στη ζωή μου. Όταν λέμε κοιμήθηκα, εννοούμε για πάνω από εικοσάλεπτο (είδα και όνειρο).
Event: Απόσπασμα από τη διδασκαλία του:
-Ο Παπαδιαμάντης παιδιά καταγόταν από τη Σκιάθο. Ίσως έχετε ακούσει ότι οι μεγάλοι, όταν αποφασίζουν να πάνε στη Σκιάθο λένε "Θα πάμε στη Σκιάθο, το νησί του Παπαδιαμάντη.
Σχόλιο: Δεν έτυχε, άκουσα όμως κάποιον που πήγαινε "στη Μύκονο, το νησί των ανεμόμυλων"...

Περίπτωση Δ: Ο killjoy φυσικός
Fact: Κι όμως ακόμα μερικοί από εμάς κυκλοφορούν με το χαμόγελο στα χείλη...
Event: Ο καημένος είχε ανεχτεί πολλά. Τα πράγματα όμως εκείνη τη μέρα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Δεν άντεξε και εξανέστη:
-Αμάν πια ρε παιδιά! Σταματήστε να χαμογελάτε! Τώρα κάνουμε μάθημα! Τα χαμόγελα στο διάλειμμα!
Σχόλιο: ...και γίνατε όλοι εσείς ρεζίλι, που σάπια έχετε μυαλά...

Αγαπώ όλο τον κόσμο

Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ με τίτλο "Fuck Emo". Έλεγε όμως πολλά για μένα και το έσβησα.
Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ για τους ηλίθιους καθηγητές μου. Έχω γραψει ομως τόσα τέτοια που δεν έβρισκα τίτλο και το έσβησα κι αυτό.
Οπότε από το να μη γράψω τίποτα θα γράψω κάτι...
Με έφερε στα όριά μου σήμερα η πουτάνα. Πραγματικά. Είχα αρχίσει να κόβω μπουνιές στο θρανίο. Δυνατές. Έτσι και με καταλάβαινε και άνοιγε το βρωμόστομά της να μου απευθυνθεί θα άνοιγε ο οχετός και δε θα την ξέπλενε τίποτα. Δεν άκουσε όμως η ηλίθια. Τι πάει να πει δε σε νοιάζει; Δουλειά σου είναι να σε νοιάζει. Αν κάπου στον πολιτισμένο κόσμο έβγαζα στο Ίντερνετ τη σκατόφατσά σου να λέει σε 25 μαθητές ότι "δε σε νοιάζει" πόσο θα την κράταγες την καρέκλα σου νομίζεις; Στ' αρχίδια μου τι θες. Την επόμενη φορά θα σου εξηγήσω εντελώς πολιτισμένα τι συμβαίνει και ότι ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣΑΙ, και αν έχεις ακόμα τα μούτρα να μου βάλεις απουσία να σου υποκλιθώ. Μαλακισμένη.
Εσένα πάλι να μη σε πιάσω στο στόμα μου. Να χαρώ εγώ φίλους ρεεεεεεεεεεεεεεεεε! Μπράβο στο μαλάκα που σε πήρε και τηλέφωνο... Γιατί δεν το σήκωνες άραγε; Ε; Είχες κάτι να πεις ή την κάρτα μου θα χάλαγα; Αν με σκέφτεσαι τόσο πολύ ξαφνικά τι να πω, συγκινήθηκα... Αν με σκεφτόσουνα 5 λεπτά νωρίτερα βέβαια δε θα φτάναμε εδώ! Αλλά που να πάρεις τα πόδια σου βρε παιδί μου, ήσουνα και κουρασμένο... Όχι ότι εγώ την περασμένη Παρασκευή και την προπερασμένη Παρασκευή και την προπροπερασμένη Παρασκευή δεν ήμουνα, αλλά είπαμε, εγώ είμαι μαλάκας, έτσι ξεφτέρι μου;
Εσείς οι δύο δε φταίτε, φταίω εγώ που σας ανέχομαι! Όταν σας λέω ότι θέλω να ηρεμήσω εσείς πως το καταλαβαίνετε; Στα γενέθλιά σας θα σας πάρω λεξικά. Εσείς μπορεί να ηρεμείτε κλαίγοντας και ουρλιάζοντας για σοβαρά πράγματα όπως "αυτή είναι η δική μου καρέκλααααααααααααααααααα" και "αφού είχαμε μόνο μια φέτα ψωμί γιατί δε μου άφησες τη μισή; Ουααααααααααααααααααααααααααα" αλλά τα 5χρονα στο ΚΤΕΛ που συμπεριφερόντουσαν έτσι ακριβώς σταμάτησα να τα θεωρώ αστεία όταν αναγνώρισα κάτι οικείο στο απελπισμένο βλέμμα της μεγάλης αδερφής τους. ΣΚΑΣΤΕ ΤΩΡΑ.
Λοιπόν οι καλύτερος τρόπος να φιμώσεις μια ιντερνετική φωνή, είναι να χαλάσεις το πληκτρολόγιο που χρησιμοποιεί. Συνιστάται η κόλλησή του στην επιφάνεια του γραφείου, για την αποφυγή εκσφενδονισμού. Το δικό μου πάντως όταν το βαράς κάνει ωραία γκελ.

Μάλλον καλύτερα να μην έγραφα τίποτα. Θα γλίτωνε και το πληκτρολόγιο μερικά χτυπήματα. Και αυτή ακριβώς η πρόταση είναι η τέταρτη και τελευταία προσπάθεια να γράψω κάτι για το τέλος. Βαρέθηκα.