Ξαναφεύγω

Μπλοκάρουμε τις αρνητικές σκέψεις και το άγχος. Σκεφτόμαστε θετικά. Θα πάω στο Παρίσι. Φεύγω αύριο το πρωί, επιστρέφω σε μια βδομάδα. Yesssssssss. Συνεχίζω όμως να έχω νεύρα. Επαναλάβετε μετά από μένα: Δεν πιστεύω στα προαισθήματα. Τρεις φορές καλού-κακού. Εξάλλου έτσι κάνω κάθε φορά πριν από κάτι που μου αρέσει. Μπλοκάρουμε τις αρνητικές σκέψεις και το άγχος (πωπω ακόμα δε μάζεψα). Θα περάσω καλά. Ελπίζω. Εις το επανιδείν.

Έχω νεύρα

Άσχημα νέα... Άσχημα νέα... Παντού άσχημα νέα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έχω νεύρα. Πού είναι το λάθος μου; Αυτή δεν είναι η ηλικία που θα έπρεπε να νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο; Γιατί δε νιώθω έτσι; Νιώθω αδύναμος. Σαν έναν από την παρέα του Παρά Πέντε. Το τρένο έρχεται... Δεν μπορώ να κουνηθώ και το τρένο έρχεται. Δεν ξέρω από πού, πάντως έρχεται και δεν ελπίζω σε καμία Αμαλία. Είμαι χάλια και έχω νεύρα.

Τι να το κάνεις το Δαφνί;

Η κατά Λιακόπουλον απόδειξη ότι οι Έλληνες είχαν εφεύρει τους υπολογιστές και το φραπέ. Εδώ η κατά την Εκκλησία απόδειξη ότι ο Χάρι Πότερ έλκει τα παιδιά στο σατανισμό. Εδώ, εδώ και εδώ η κατ' εμέ απόδειξη ότι δεν πάμε καθόλου, μα καθόλου καλά.

Τέλος

Επιτέλους. Τέρμα το σχολείο. Εμπρός για μια γερή δόση κωλοβάρεμα...
Είμαι καλά.

Παιδική αθωότητα my ass!

Όταν σε δημοτικό σχολείο φωνάζεται το σύνθημα "Σ' όποια αρένα και να πάμε τα σπάμε, δεν έχουμε όσιο ούτε ιερό. Έχουμε όμως μια μεγάλη ομάδα, (Α/Β/Γ/Δ/Ε/ΣΤ)(1/2/3) σ' αγαπώ.

Όταν με την καθοδήγηση της Εκκλησίας τα παιδιά τη Μεγάλη Παρασκευή τραγουδιέται το "οι άνομοι Εβραίοι, οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι".

Όταν ο "παλιοαλβανός" στις μικρότερες και ο "μαλάκας Αλβανός" στις μεγαλύτερες τάξεις (του Δημοτικού πάντα) μένει μόνος του στη γωνία (αν είναι τυχερός).


Έχουμε μπροστά μας τις ρίζες του χουλιγκανισμού, του αντισημιτισμού και του ρατσισμού αντίστοιχα. Και βέβαια τα παραδείγματα δεν τελειώνουν εδώ, κάθε άλλο.
Αλλά παρ' όλα αυτά κρυβόμαστε πίσω από το "έλα μωρέ, παιδάκια είναι, θα μάθουν".
Πότε θα μάθουν και από ποιον;
Αυτά τα αθώα παιδάκια είναι το μέλλον της χώρας μας. Να τα χαιρόμαστε.

Σκηνές του δρόμου

Σκηνή 1: Γύφτισσα περπατάει σε κεντρικό δρόμο σπρώχνοντας καροτσάκι με χαρτιά υγείας και φωνάζοντας "Έλα χαρτί για την τουαλέταααααα δέκα ευρώ τα σαράντα πάρτε χαρτί για την τουαλέταααααααα". Επαναλαμβάνω, μέσα σε κεντρικό δρόμο.

Σκηνή 2:Στο δρόμο από το σχολείο για το σπίτι, μια γριά κάθεται στο μπαλκόνι της (στον πρώτο όροφο) και ρωτάει τους περαστικούς την ώρα. Πέρασα χτες και σήμερα με δύο διαφορετικές παρέες από εκεί... Χτες όλα καλά. Σήμερα ρωτάει "Τι ώρα είναι;" "Εννιά και δέκα" απαντάω. Δεν ξέρω αν έγινε κάτι εκεί, πάντως οι άλλοι δύο γελάγανε ακόμα με τη φάση όταν χωρίσαμε. Έκανα κάτι; Πάλι ρεζίλι έγινα; :/

Ημερήσια διάταξη

I love Googlebombing! Παλιο κατσίκα! :D

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο σπίτι μου, οφείλω να ομολογήσω ότι τα σχέδια για μετανάστευση στον Καναδά ήταν επειικώς ηλίθια... Παραείναι κοντά. Λέω να δοκιμάσω κάτι σε Νέα Ζηλανδία... Ή νησιά Τοκελάου. Θα δείξει.

Φυσική οκ, ευτυχώς. Αν εξαιρέσεις ότι κατόπιν εορτής μας είπε ότι σε ένα από τα θέματα ήθελε αιτιολόγηση, μια χαρά.

Firefox rocks.
Macs rock.
Firefox on Mac sucks.
Πως γίνεται αυτό;

Κατά τον κύριο Γιαννακίδη, το blog αυτό υποθέτω εντάσσεται στα σκουπίδια της χωματερής, είναι για πέταμα και μου χρησιμεύει για να διοχετέυω την ανάγκη μου για έπαρση και επιβεβαίωση. Δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά. Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Και πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα

Οι τελευταίες μέρες στο σπίτι με έχουν κάνει να νοσταλγώ το σχολείο. Όχι τα μαθήματα, προς θεού... απλά τα θεσμοθετημένα εφτάωρα που έλειπα. Ο πατέρας μου πάντα είναι σπαστικός, επ' ευκαιρία του Μουντιάλ έχει γίνει πιο σπαστικός. Συν το ότι έχει βαλθεί να εξισώσει το ότι δεν έγραψα καλά μαθηματικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων. (Προκαταβολικά συγγνώμη σε όποιον προσβληθεί και ΔΕΝ κοροϊδεύω τη γενοκτονία των Αρμενίων). Τα μικρά παίρνουν θάρρος ανεξέλεγκτα... Δεν ξέρω τι φταίει. Τώρα τριήμερο και δε θα βγω καθόλου από τη φυλακή το σπίτι γιατί και καλά διαβάζω Φυσική. Λες και θέλω/μπορώ να συγκεντρωθώ. Η μάνα μου τις προάλλες παραδέχτηκε ότι έχοντας μείνει περίπου 20 χρόνια σε 3 διαφορετικά σπίτια στην Αθήνα, η πρώτη φορά που την ενόχλησε ο θόρυβος (και την ενοχλεί καθημερινά από τότε) είναι εδώ. Ουφ... τα νεύρα μου. Και όταν γίνεται τόσο άσχημη η κατάσταση, κάθε φορά κολλάω με κάτι για να ξεχνιέμαι, ένα όνειρο για να φύγω από εδώ. (Πάρτε κι ένα τραγούδι). Το χειμώνα είχα κάνει αμέτρητα σχέδια να το σκάσω, μέχρι που κατέληξα ότι δεν ήμουνα στα καλά μου και σταμάτησα. Τώρα κοντεύω να μάθω απ' έξω το νόμο περί μετανάστευσης του Καναδά (ντόινκ, ξέρω). Από μικρός μου άρεσε ο Καναδάς, δεν ξέρω γιατί. Δε βαριέσαι... Τα παιδικά όνειρα δεν είναι για να εκπληρώνονται. Είναι για να σε κρατάνε σε ένα ροζ συννεφάκι μέχρι μια ορισμένη ηλικία... Και μετά τέλος.
Υ.Γ.: Σόρι για το γουόρντ βεριφαικέισον στα σχόλια. Κοίταξα τα μέιλ μου το πρωί και είχα ειδοποιήσεις για 8 σπαμ.

Μα είναι δυνατόν;!;!

Το μικρό με είχε πρήξει. Του έλεγα κάτι και δεν το πίστευε, δε θυμάμαι τι και μου έλεγε συνεχώς "ορκίσου, ορκίσου". Για να τον ξεφορτωθώ, του πετάω:
-Δεν κάνει να ορκιζόμαστε.
-Ποιος το λέει;
-Ο Χριστός.
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή; Ο Χριστός είπε ότι απαγορεύεται να ορκιζόμαστε.
-Δηλαδή τι θα μας κάνουν;
-Τίποτα, αλλά είναι αμαρτία. Για τους χριστιανούς είναι λάθος να ορκίζονται.
-Δηλαδή οι Έλληνες δεν κάνει να ορκίζονται, ενώ οι Τούρκοι μπορούν;
-...
-...;
-Οι χριστιανοί γενικώς δεν κάνει να ορκίζονται.
-Δηλαδή οι Έλληνες δεν κάνει να ορκίζονται.
-...
-...;
-Όχι όλοι οι Έλληνες, οι Έλληνες χριστιανοί.
-Τι εννοείς;
-Όσοι Έλληνες δεν πιστεύουν στο Χριστό, δεν είναι χριστιανοί, δεν πειράζει αν ορκίζονται.
-Πώς γίνεται να μην είναι χριστιανοί;
-...!!!...!!!
-...;
-Μπορεί να πιστεύουν κάπου αλλού.
-Πού δηλαδή, στον Αλλάχ;!;!;!
-Ναι.
-...!!!...!!!
-Ή κάπου αλλού... Ή να μην πιστεύουν πουθενά.
-Πώς γίνεται να μην πιστεύουν πουθενά;
-...!!!...!!!
-...;
-Ε ρε παιδί μου δεν είναι απαραίτητο να πιστεύεις κάπου.
-Μα πώς γίνεται αυτό;!;!;!
-...

Η συζήτηση ευτυχώς τέλειωσε εκεί... Δίκιο είχε ο Αταίριαστος.

Σωστοί οι Γερμανοί (οκ, kidding)

Σήμερα το πρωί είχα μνημόσυνο. 40 μέρες της προγιαγιάς μου. Δεν πήγα στην εκκλησία, με τίποτα δε θα πήγαινα, πήγαμε όμως μετά οικογενειακώς στον τάφο της... Γιατί το νεκροταφείο είναι μακράν το πιο όμορφο μέρος σε αυτή την πόλη; Ίσως για να μας υπενθυμίζει ότι ο θάνατος είναι η μόνη λύτρωση εδώ... Τέσπα. Ο τάφος της λίγο παράξενος... Ο άντρας της 1902-1960, εκείνη 1902-2006. Άραγε τον πέθανε τον άνθρωπο; Δεν ξέρω, δεν την γνώρισα... Τα τελευταία 15 χρόνια ήταν στο κρεβάτι, χωρίς επαφή με το περιβάλλον. Έπαθε εγκεφαλικό και δε συνήλθε ποτέ.
Πήγα και στον τάφο του παππού μου, που πέθανε όταν ήμουνα 2 χρονών. Λείπανε πράγματα... πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ πρέπει να είναι κάποιος για να κλέψει από το νεκροταφείο; Δίπλα του ήταν δυο τάφοι δύο νέων ανθρώπων, 18 και 22, νεκρών σε τροχαία... Και ο τάφος ενός πρώην Γερμανού στρατιώτη, ήρωα του πολέμου που έσωσε την πόλη, εμποδίζοντας το γερμανικό σχέδιο να την ζώσουν με εκρηκτικά και να την ανατινάξουν όταν υποχωρούσαν. Κι ενώ ο πατέρας μου διηγούνταν στα μικρά την ιστορία, πετάγομαι εγώ για τους Γερμανούς: ν' αγιάσει το χέρι τους. Με αγριοκοίταξαν όλοι και βάλαμε τα γέλια. Μετά ο τύπος βγήκε με τους αντάρτες στο βουνό και ταλαιπωρήθηκε πολύ... Ξαναπετάγομαι εγώ "ε να μην την έκανε τη μαλακία, δεν του φταίει κανείς". ΟΚ μαζεύτηκα... αλλά είχε πλάκα.

Γυαλιά Ηλίου

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να φοράει ένας επιτηρητής. Γμτ.

Χημεία, Q και Ρούμελη

Στέλνω χτες μήνυμα σε ένα φίλο μου: Χημεία μόνο οξέα, βάσεις και άλατα; Απάντηση: Ναι (Τα SMS του είναι σχεδόν πάντα μονολεκτικά, άντε 2 λέξεις το πολύ αλλά δεν είναι εκεί το θέμα τώρα). Μου στέλνει σήμερα το μακρύτερο που μου έχει στείλει ποτέ: Λάθος, είχαμε και τα αλκάλια, τα αλογόνα, τα προϊόντα των υδρογονανθράκων, την αιθανόλη και τους υδατάθρακες. (...) Κι ενώ προσπαθούσαμε να συννενοηθούμε (ποιος, που, πότε, γιατί και που έβαλα το Καλάσνικοφ) η Q να έχει βαρέσει διάλυση και με κάθε SMS που στέλνω να μου στέλνει απανωτό για να με "καλοσωρίσει" και να με ενημερώσει για το νέο Q Bonus (κάτι που συνεχίζει απ' το πρωί ως τώρα και
είναι σπαστικόόόό) (να σημειωθεί όμως ότι εδώ και 1+ μήνα που έκανα την υπέρβαση και άλλαξα, θυμάστε ίσως την αγάπη μου για τη Βόιδαφον, είναι το μόνο μου παράπονο).

Υ.Γ.: Μετά από προτροπή της αγαπητής loretta, σας ενημερώνω ότι οι περιπέτειες μου λαμβάνουν χώρα κάπου στην όμορφη λεβεντογέννα Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα για τους κοινούς θνητούς)