Εξάρχεια

Σήμερα το μεσημέρι καθόμουν με ένα φίλο μου στην πλατεία Εξαρχείων, στο Floral συγκεκριμένα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε να πάει τουαλέτα (σημειώνω πως καθόμασταν έξω, όχι μέσα στο μαγαζί). Έμεινα λοιπόν και τον περίμενα.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πήρε το μάτι μου ένα παλικάρι που ερχόταν προς το μέρος μου χαμογελώντας. Ήταν χλωμός, αδύνατος και ταλαιπωρημένος, με κόκκινα μάτια. "Χρήστης..." σκεφτόμουν όταν ήρθε ακριβώς μπροστά μου εξακολουθώντας να χαμογελάει.

"Καλημέρα", μου λέει.
"Καλημέρα", του απαντάω.
Με παρατηρεί για μια στιγμή και μου λέει χαμογελαστά :

"Μ'αρέσει που έχεις βάψει τα μάτια σου ίδιο χρώμα με τη ζακέτα σου". [πράσινα]

Γελάω. "Τυχαία", του λέω.

"Θα σου πω την αλήθεια, είμαι άστεγος τοξικομανής. Αν έχεις μερικά ψιλά να μου δώσεις...Αν έχεις όμως, δε θέλω να στα στερήσω", με αφέπλισε.

Τυγχάνει να έχω ένα ευρώ στην τσέπη της ζακέτας.

"Ορίστε", του τα δίνω χωρίς να το σκεφτώ.
"Ειλικρινά, δε θέλω να στα στερήσω..."
"Όχι, εντάξει..."
"Σ'ευχαριστώ πολύ, καλημέρα και πάλι!"

...

Και προβληματίστηκα.
Έκανα καλά και του τα έδωσα;
Δε μπορούσα να ξέρω αν αυτή θα ήταν η τελευταία του δόση...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσω; Αλλά, τι στο καλό, τόσες φορές θα έχει ακούσει ότι πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του.
Να τον έπαιρνα και να τρέχαμε σε κανένα κέντρο απεξάρτησης ίσως...; (παρανοϊκό αλλά μου πέρασε από το μυαλό)
Με σκλάβωσε η ειλικρίνεια και η ευγένειά του... Και δεν ήταν και πάνω από 27 χρονών...

Ποια είναι η σωστή κίνηση σε τέτοιες περιπτώσεις;
Και πώς κατέληξε να εθιστεί στις ουσίες;

Προβληματίστηκα έντονα...

Δεν βρίσκω τίτλο...

Τελικά, όχι μόνο άσπρη μέρα δεν θα δούμε, αλλά ούτε ΚΑΝ γκρι!!! Η μια αναποδιά μετά την άλλη έρχεται...

Nocturne

Σχετικά πρόσφατη διασκευή ενός θεϊκού τραγουδιού από τους ίδιους τους δημιουργούς

Enjoy =)

Γαμώτο.

Όλα στραβά πάνε.

Θα δούμε καμια άσπρη μέρα;

J'y suis jamais alle - Yann Tiersen

Ραντεβού την Κυριακή στο Fuzz με τον εν λόγω κύριο ;)

Όχι, δεν θέλω και να θέλω δεν θα το κάνω γιατί δε θέλω!!

Ναι, θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σε σκυλοβρίσω.
Όχι, το φταίξιμο δεν είναι δικό μου.
Το φταίξιμο είναι δικό σου, που δε μπορείς να καταλάβεις, μα τω Θεώ.
Μπορείς να μη μου μιλάς αν θες. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι για πολύ.
Ένας από τους δυο πάντα λυγίζει(συνήθως εγώ, αλλά γιατί; Αφού εσύ φταις κάααθε φορά).
Γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχει παράλληλο σύμπαν που εμείς οι δύο δεν κρατάμε επαφή.
Κι όχι τίποτα άλλο, τη βλακεία σου την πλήρωσε ο bro που με κουβαλούσε σπίτι αξημέρωτα και λιώμα. Κι έκανε ψοφόκρυο. Χρωστάς δύο συγγνώμες, να το ξέρεις. Κι όχι άλλα "σ'αγαπώ" σε ανύποπτο χρόνο, πλιζ. Τα σιχαίνομαι...