Outcast

Βρίσκεσαι εκεί από σπόντα. Δε χάνουν όμως ευκαιρία και σε φωνάζουν να βοηθήσεις γιατί καίγονται.
Κάνεις ότι μπορείς και όλα πάνε ρολόι.
Περνάτε όλη την υπόλοιπη μέρα παρεούλα και νομίζεις ότι όλα είναι καλά.
Την επόμενη μέρα είχεις πει ότι θα φύγεις. Σου άρεσε όμως η παρέα τους και ζητάς να μείνεις λίγο ακόμα.
Και αυτοί σου λένε ότι είσαι βάρος και θα δημιουργήσεις πρόβλημα. "Αν θέλεις όμως κάτσε".
Δίκαιο;

Αποχαιρετισμός: Σχολείο

Οι εξετάσεις πήγαν καλά. Ανέλπιστα καλά μπορώ να πω. Σχεδόν σίγουρα μπαίνω στη σχολή που ήθελα... Σε ενάμιση μήνα περίπου μετακομίζω Αθήνα. Και τελειώνουν όλα.

Σχολείο.
ΤΕΛΟΣ.

Δε θα ξαναπάω ποτέ σχολείο.
Δε θα ξανακάνω ποτέ προσευχή το πρωί (ούτε θα ξαναπηδήξω κάγκελα επειδή βαριόμουνα να πάω στην προσευχή).
Δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ πάνω σε ένα άσπρο-μπλε θρανίο (το Αιγαίο συμβόλιζαν;) πρωί-πρωί με τη φωνή ενός ηλίθιου καθηγητή.
Δε θα ξανακοιτάξω το ρολόι περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι (που στο κωλοσχολείο που έφαγα στη μάπα τα τρία τελευταία χρόνια ακουγόταν σαν κουδούνι φυλακής και όχι σχολείου... Και 8 φορές τη μέρα μας τρύπαγε το μυαλό και 400 μούντζες γύρναγαν ταυτόχρονα προς τα κει).
Δε θα ξαναπερπατήσω ποτέ σε μισοσκότεινους το χειμώνα διαδρόμους, βλέποντας γύρω μου να περνάνε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, άλλα αγαπημένα, άλλα για μπάτσες, ψιλή κουβέντα κάθε 5 μέτρα και στο τέλος στήσιμο στην ουρά στο κυλικείο, για να πάρουμε ένα τοστ από τη χοντρή που φόραγε κάθε μέρα τα ίδια γάντια (μίας χρήσης) και από Νοέμβριο και μετά ήταν κατακίτρινα από τη βρώμα.
Δε θα ξαναδώ ποτέ μαζεμένο το τμήμα μου. Το πιο βαρετό, σκορπισμένο και αδιάφορο τμήμα έβερ, που όλοι κοίταγαν ποιανού το μάτι θα βγάλουν και στο τέλος κανείς δεν ήθελε να βγάλουμε φωτογραφία. Ούτε θα ξαναδώ μαζεμένο το διπλανό τμήμα να περνάνε τόσο ωραία μαζί κι εγώ να ζηλεύω.
Δε θα ξαναναγκαστώ ποτέ να ακούω τις μαλακίες ενός καθηγητή για 45 ατελείωτα λεπτά, τόσο ανούσιες που να βαριέμαι να σηκώσω αντίλογο.



Ούτε όμως θα ξαναέχω τη σιγουρία ότι θα τους δω όλους μαζεμένους να μου φτιάξουν τη διάθεση όταν έξω βρέχει.
Δε θα ξανακρύψουμε με τον Π. και τον Γ. το τετράδιο της Α. στο νεροχύτη του εργαστηρίου και δε θα με ξαναρχίσει στις τσιμπιές μέχρι να της το δώσω μέχρι να μας ακούσει το περίφημο "πτώμα" και να μας χέσει.
Δε θα ξανακούσω να λένε στη βλαμμένη με την κρεατοελιά "Κυρία έχετε μια μύγα στο πηγούνι σας".
Δε θα ξαναπαίξουμε μεικτό μπάσκετ για να βλέπουμε όλα τα κορίτσια να τρέχουν με τη μπάλα βγάζοντας πολεμικές κραυγές.
Ούτε θα ξαναβαρέσουμε σουτ κι εγώ να τα στέλνω έξω από το φράχτη γιατί δε φόραγα τα γυαλιά μου και δεν ήξερα τι έκανα.

Σιγά τις ωραίες στιγμές θα μου πείτε.
Αλλά για μένα, όσο κι αν ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έλεγα, σημαίνουν τελικά πολλά.


Ξεκίνησα αυτό το blog πριν από σχεδόν 4 χρόνια γιατί δεν άντεχα τη ζωή μου. Και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου ήταν το σχολείο. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω... Και το σχολείο από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν μια μικρή κοινωνία που παρουσίαζε μεγεθυμένο ό,τι μου την έσπαγε. Συν τα δικά του προβλήματα.

Τα χρόνια πέρασαν και ελάχιστα άλλαξαν.
Τώρα όμως που στέκομαι με το απολυτήριο στα χέρια και έτοιμος να γυρίσω πίσω στην Αθήνα, νιώθω την ανάγκη να πώ ότι τελικά

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Γαμώτο...