Εμπρός της γης οι κολασμένοι

Δουλεύω κατά μέσο όρο 15 ώρες το 24ωρο, ασταμάτητα σχεδόν από τις 8 το πρωί μέχρι συνήθως τα μεσάνυχτα, με μικρά διαλείμματα για φαγητό και άμα λάχει λίγη ξεκούραση, πάντα στα κρυφά όμως (όπως τώρα ας πούμε) και φυσικά χωρίς λεφτά. Μιλάω με τον κολλητό μου 1-2 φορές τη μέρα στα πεταχτά, για να μη συζητήσω καν για τις εξ αποστάσεως φιλίες μου, ενώ περιτριγυρίζομαι συνέχεια από ανθρώπους που μου είναι (συνήθως) αδιάφοροι και δεν εμπιστεύομαι. Η αξιωματική αντιπολίτευση γίνεται κομμάτια και στη Βιρμανία η δικτατορία άρχισε να σκοτώνει κόσμο στο δρόμο κι εγώ όλα αυτά τα έμαθα σήμερα (που κατάφερα να ακούσω στα κρυφά Λονδίνο -εεεε να ανοίξω υπολογιστή) και άρχισα ξαφνικά να συνειδητοποιώ τα χάλια μου. Η αλήθεια είναι ότι τόσες μέρες που δεν προλάβαινα να σκεφτώ τίποτα δεν ήμουνα ακριβώς χαρούμενος, πάντως ήμουνα ήρεμος... Ασυνήθιστα ήρεμος... Μήπως να αρχίσω να ξανασκέφτομαι τις βλακείες περί ελεύθερης σκέψης;

Όχι αγαπητοί αναγνώστες, δεν είμαι εργάτης σε γιγάντια κινέζικη βιομηχανία, αλλά αισίως 16χρονος μαθητής Λυκείου.

Απορία μικρού αδερφού: Γιατί ο Καραμανλής δεν βάζει να κλείσουν την Ελληνοφρένεια;
Απάντηση ηλίθια ρομαντικού δημοκράτη υποφαινόμενου: Μα δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα.
Απορία μικρού αδερφού: Ε; Γιατί;

Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σε μια μικρή, ασήμαντη χώρα στα νότια Βαλκάνια; Έφτασεεε...

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;

Ξύπνησες νωρίς αυτό το πρωί
τη δύναμή σου σκόρπισες ξανά σ' ένα γιατί.
Τίποτα δεν ήταν απ' αυτά
στα όνειρα που έκανες από παλιά.
Δες πως πεθαίνει μια πόλη μου λες
δες τα σημάδια από τις πληγές...

Τη δεκαετία του '90, όταν μετακόμισα εδώ, η γειτονιά μου ήταν από τις πιο εμπορικές περιοχές. Στο δρόμο προς το κέντρο τα μαγαζιά στριμώχνονταν για μια -πανάκριβη- βιτρίνα δυο μέτρων, ενώ και τα στενάκια γύρω-γύρω ήταν γεμάτα καφετέριες και ταβέρνες.
Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι έκατσα για πρώτη φορά να ασχοληθώ με το τι έχει αλλάξει. Μέτρησα 17 εγκατελειμμένα μαγαζιά.
Όταν ξαναβρώ τον τουριστικό οδηγό που εξήρε την "ανεπτυγμένη οικονομία της περιοχής" θυμίστε μου να τον ταχυδρομήσω στον εκδότη με μια διακριτική υπόδειξη για την κατάλληλη τοποθέτησή του...



Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά του θέματος...

Η πόλη ανασαίνει ακόμα, εσύ ξεψυχάς
το πρώτο θύμα κάποιος θα' ναι λες από 'μας...

Στίγμα '90 - Κραυγή στην πόλη

Είμαι Εδώ

Εσύ με βλέπεις σαν να είμαι κάτι πια περαστικό
ένα ασήμαντο ταξίδι και μικρό
μα φως μου εγώ δεν ικετεύω ούτε και παρακαλώ
αν το θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ
μονάχα αν θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ...

Α ρε Πέγκυ φωνάραααααααααααααααααα...

(Όπως καταλαβαίνεται περνάω μεγάάάλη φάση. Συμπαθάτε με.)