Lost In Translation

Όχι, κυρία Δαμιανίδη μου. Τα Ελληνόπουλα δεν δήλωσαν ευτυχισμένα. Δήλωσαν πως "πιστεύουν ότι ευημερούν" (subjective well-being). Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση, ότι έχουν αρκετά υλικά αγαθά (15/21), καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (18/21), καλή εκπαίδευση (16/21), καλές σχέσεις με τις οικογένειές τους (11/21) και φυσικά ότι είναι, ότι κι αν σημαίνει αυτό, "καλά παιδιά" (8/21).

"Ό,τι μας αρέσει, δεν το αλλάζουμε ποτέ" λέει το θλιβερό, αλλά σωστό σλόγκαν του Τσακίρη...

Κάτω από το χαλάκι

Ανάμεσα στο προαναφερθέν σπίτι και το δικό μου υπάρχει μια περιοχή στην οποία σύμφωνα με τις γιαγιάδες μας γίνονται σημεία και τέρατα. Μία από αυτές ισχυρίζεται ότι είδε κάποτε μια πεταμένη σύριγγα, δεν θυμάται όμως αν ήταν το '54 ή το '83 (καταραμένο Ένταμ). Οι υπόλοιπες, πολύ πιο πειστικά, ισχυρίζονται ότι κάπου εκεί βρίσκεται το πιο in φαντασματομπάρ (highest quality spooky entertainment since the Middle Ages). Όταν λοιπόν ανακοίνωσα την πρόθεσή μου να καλύψω την τεράστια διαδρομή των 15 λεπτών με τα πόδια, έπεσαν όλοι πάνω μου για να με μεταπείσουν. Η οικοδέσποινα με αποχαιρέτησε με μια υποψία δακρύων στα μάτια.
-Καλά, δε φοβάσαι; ρώτησε ο κολλητός μου στο δρόμο.
-Τι να φοβηθώ μωρέ στο κωλοχωριό;
-Α ναι, ξέχασα, εσύ είσαι από την Αθήνα (και μια που το θυμήθηκα τι δουλειά έχεις στα ιερά τούτα χώματα παλιοκιτρινιάρη;).
-Υπάρχει πρόβλημα; (Το ξέρω ότι υπάρχει αλλά να μη ρωτήσω;)
-Μπορεί εδώ να είναι χωριό, εκεί όμως είναι μπουρδέλο.
-Ο κόσμος περνάει καλύτερα στα μπουρδέλα από ότι στα χωριά.
-Άσε με κι εσύ, που κυκλοφορούν όλοι οι παράλυτοι, οι παραμορφωμένοι, τα φρικιά, οι αδερφές...
Πρώτο προειδοποητικό λαμπάκι.
-Για πού λέμε τώρα;
-Για την Αθήνα. Είχα πάει. (Προσέξτε τον υπερσυντέλικο! Σαν να λέμε στο μακρινό αμαρτωλό παρελθόν του.)
Πολλά προειδοποιητικά λαμπάκια.
-Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά μας να κυκλοφορούν;
-Όποιος θέλει να βγαίνει στο δρόμο σα να μη συμβαίνει τίποτα;
Εεε... Άρθρα 4 και 5 του Συντάγματος, 5, 8 και 14 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άρθρο 2 του 4ου πρωτοκόλλου της, 1 και 4 της Διακύρηξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη... Ή μήπως ανέβασα το επίπεδο πιο ψηλά απ' ότι αντέχει το ηλίθο μικρό κεφαλάκι σου;
-Αν αυτοί δεν έχουν πρόβλημα, εσένα τι σε πειράζουν;
-Αυτοί αισθάνονται καλά, εσύ αισθάνεσαι καλά να βγαίνεις έξω και να βλέπεις τον καθένα;

Συμπύκνωσε σε μία φράση αυτά ακριβώς που δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου καθημερινά στη μικρό, κλειστό αυτό μέρος, που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αφιλόξενο. Τα ήξερα, ήταν όμως ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο περίμενα να τα ακούσω. Και πόνεσα.

Άλλος για βόλεμα;

Μάζωξη τριμελούς παρέας σε σπίτι μέλους της με πατέρα μπάτσο. Αράζουμε ήσυχα-ήσυχα (τρόπος του λέγειν) στο σαλόνι, όταν εισβάλλει ο προαναφερθείς μπάτσος, στρογγυλοκάθεται και μας ανοίγει κουβέντα περί επαγγελματικού προσανατολισμού, με την ελπίδα να ταρακουνήσει το αχαΐρευτο βλαστάρι του που στην ώριμη ηλικία των 15 ετών δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει στη ζωή του. Με σκυμμένο το κεφάλι ομολογώ χαμηλόφωνα ότι είμαι εξίσου αχαΐρευτος. Με κοιτάει περιφρονητικά και στρέφεται στον τρίτο.
-Δάσκαλος!
Ο μπάτσος παθαίνει ντελίριο.
-Μπράβο παιδί μου! Χαίρομαι που έχεις στόχους για τη ζωή σου! Καλύτερα από όλους μας θα τη βγάλεις! Θα διοριστείς κάπου, θα πάρεις καλά λεφτά, θα βρεις και κανένα καλό τεκνό να παντρευτείς, θα κάνετε και μερικά κουτσούβελα να τα χαίρεστε... Μπράβο!

Σιχάθηκα. Με όλο το σεβασμό για τους δασκάλους και το λειτούργημά τους... σιχάθηκα.