806 μέρες

Το blog μου :(
Μόνο, έρημο και παρατημένο :(
Γιατί;
Δεν ξέρω.
Μου τελείωσε η ανάγκη να γράφω; Σίγουρα όχι.
Κοιτάω το γνώριμο κουτάκι. Αυτό το κουτάκι για πολλά χρόνια ήταν ο καλύτερος φίλος μου. Το κοίταγα και οι λέξεις παρέκαμπταν τον κόμπο στο λαιμό και έβγαιναν στα δάχτυλα.
Είναι σαν ένα παλιό φίλο που τον βλέπεις μετά από χρόνια και, πέρα από την επιφανειακή χαρά, από μέσα σου θέλοντας και μη τον ζυγίζεις. Δεν ξέρεις αν και πόσο πρέπει να τον εμπιστεύεσαι πια. Αν είναι ο ίδιος που γνώρισες παλιά.
Πως μου έλειψε το γράψιμο...
Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να γράφεις από τα λεωφορεία. Ένας στους δύο ανθρώπους και ένα στα δύο κτήρια που βλέπεις, μπορεί να γίνει αφορμή για τον καταρράκτη των σκέψεων. Πόσες ακόμα αφορμές σε αυτά που ποτέ δε βλέπεις;
Ακόμα κι εγώ, ποιος ήμουνα πριν από 806 μέρες και ποιος είμαι τώρα;
Αλλά σάμπως ήξερα τότε, για να ξέρω τώρα;
Μπέρδεμα κι αυτό.
Όπως όλα.

Εξάρχεια

Σήμερα το μεσημέρι καθόμουν με ένα φίλο μου στην πλατεία Εξαρχείων, στο Floral συγκεκριμένα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε να πάει τουαλέτα (σημειώνω πως καθόμασταν έξω, όχι μέσα στο μαγαζί). Έμεινα λοιπόν και τον περίμενα.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πήρε το μάτι μου ένα παλικάρι που ερχόταν προς το μέρος μου χαμογελώντας. Ήταν χλωμός, αδύνατος και ταλαιπωρημένος, με κόκκινα μάτια. "Χρήστης..." σκεφτόμουν όταν ήρθε ακριβώς μπροστά μου εξακολουθώντας να χαμογελάει.

"Καλημέρα", μου λέει.
"Καλημέρα", του απαντάω.
Με παρατηρεί για μια στιγμή και μου λέει χαμογελαστά :

"Μ'αρέσει που έχεις βάψει τα μάτια σου ίδιο χρώμα με τη ζακέτα σου". [πράσινα]

Γελάω. "Τυχαία", του λέω.

"Θα σου πω την αλήθεια, είμαι άστεγος τοξικομανής. Αν έχεις μερικά ψιλά να μου δώσεις...Αν έχεις όμως, δε θέλω να στα στερήσω", με αφέπλισε.

Τυγχάνει να έχω ένα ευρώ στην τσέπη της ζακέτας.

"Ορίστε", του τα δίνω χωρίς να το σκεφτώ.
"Ειλικρινά, δε θέλω να στα στερήσω..."
"Όχι, εντάξει..."
"Σ'ευχαριστώ πολύ, καλημέρα και πάλι!"

...

Και προβληματίστηκα.
Έκανα καλά και του τα έδωσα;
Δε μπορούσα να ξέρω αν αυτή θα ήταν η τελευταία του δόση...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσω; Αλλά, τι στο καλό, τόσες φορές θα έχει ακούσει ότι πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του.
Να τον έπαιρνα και να τρέχαμε σε κανένα κέντρο απεξάρτησης ίσως...; (παρανοϊκό αλλά μου πέρασε από το μυαλό)
Με σκλάβωσε η ειλικρίνεια και η ευγένειά του... Και δεν ήταν και πάνω από 27 χρονών...

Ποια είναι η σωστή κίνηση σε τέτοιες περιπτώσεις;
Και πώς κατέληξε να εθιστεί στις ουσίες;

Προβληματίστηκα έντονα...

Δεν βρίσκω τίτλο...

Τελικά, όχι μόνο άσπρη μέρα δεν θα δούμε, αλλά ούτε ΚΑΝ γκρι!!! Η μια αναποδιά μετά την άλλη έρχεται...

Nocturne

Σχετικά πρόσφατη διασκευή ενός θεϊκού τραγουδιού από τους ίδιους τους δημιουργούς

Enjoy =)

Γαμώτο.

Όλα στραβά πάνε.

Θα δούμε καμια άσπρη μέρα;

J'y suis jamais alle - Yann Tiersen

Ραντεβού την Κυριακή στο Fuzz με τον εν λόγω κύριο ;)

Όχι, δεν θέλω και να θέλω δεν θα το κάνω γιατί δε θέλω!!

Ναι, θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σε σκυλοβρίσω.
Όχι, το φταίξιμο δεν είναι δικό μου.
Το φταίξιμο είναι δικό σου, που δε μπορείς να καταλάβεις, μα τω Θεώ.
Μπορείς να μη μου μιλάς αν θες. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι για πολύ.
Ένας από τους δυο πάντα λυγίζει(συνήθως εγώ, αλλά γιατί; Αφού εσύ φταις κάααθε φορά).
Γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχει παράλληλο σύμπαν που εμείς οι δύο δεν κρατάμε επαφή.
Κι όχι τίποτα άλλο, τη βλακεία σου την πλήρωσε ο bro που με κουβαλούσε σπίτι αξημέρωτα και λιώμα. Κι έκανε ψοφόκρυο. Χρωστάς δύο συγγνώμες, να το ξέρεις. Κι όχι άλλα "σ'αγαπώ" σε ανύποπτο χρόνο, πλιζ. Τα σιχαίνομαι...

Στα 20

Παρασκευή 10 το βράδυ, Πανεπιστήμιο περιμένοντας λεωφορείο να γυρίσω σπίτι.

Έχει βάλει ξαφνικά απίστευτο κρύο και κάθομαι στη στάση με τα ακουστικά, ξεπαγιάζοντας. (Ευτυχώς μου'χε κόψει και φεύγοντας από το σπίτι το μεσημέρι είχα πάρει μαζί μια πασμίνα την οποία πέρασα στο λαιμό μου :P)

Εκεί λοιπόν που άκουγα χαμένη στις σκέψεις μου Nick Cave, με πλησιάζει μια τύπισσα.
(Την είχα σταμπάρει που μιλούσε πόση ώρα με κάτι κοπέλες πιο πέρα). Αρχίζει να μιλάει και δεν την ακούω, της κάνω νόημα να περιμένει να βγάλω τα ακουστικά. Τα βγάζω. Ξαναρχίζει να μιλάει. Εξακολουθώ να μην ακούω. Της λέω να μιλήσει λίγο πιο δυνατά και δυναμώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής της. Πιάνω κάτι ψιλά απ'όσα λέει(είχε και κίνηση και φυσούσε).

- Δεν έχω πού να μείνω... κουρασμένη... 1 ευρώ...

Τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι έχω ακριβώς 1 ευρώ στην τσέπη από κάτι ρέστα. Χαμογελάω ανεπαίσθητα και αφηρημένα. Της το δίνω.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ...
Κοντοστέκεται, με κοιτάει ερευνητικά.

-Τελικά εσείς είστε η μόνη ηλικία που έχετε κατανόηση...

- Έτσι θέλω να πιστεύω, της λέω.

-Σ'ευχαριστώ και πάλι, να'σαι πάντα καλά...
-Να προσέχεις...Καληνύχτα.

Κάνει να προχωρήσει, ξαναγυρνάει.

-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Πες μου.
-Αυτές τις μπότες πόσο τις πήρες;

Μαγκώνομαι, 160 ευρώ τις είχα πάρει ρε γαμώτο, τι να της πω;;;

-Δεν ξέρω καλή μου, δώρο μου τις έκαναν...
-Ααα... γιατί ψάχνω κι εγώ τίποτα μπότες, καλές και όσο γίνεται φθηνές...
-Συγγνώμη, αλλά δεν έχω ιδέα...
-Εντάξει, σ'ευχαριστώ και πάλι! Μου χαμογελάει.

Και ξαφνικά κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στη μνήμη μου. Η τύπισσα πρέπει να είναι η ίδια που με τον Sunflyer είχαμε πετύχει τον Ιούλιο στο ίδιο σημείο και ζητούσε ψιλά για να φάει...
Τότε μου είχε πει "να προσέχω την τσάντα μου και να την κρατάω σφιχτά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι γίνεται..."

Ο Sunflyer της είχε δώσει τα ψιλά που ζητούσε τότε.

Εδώ

Γιατί ακόμα κι έτσι η ευτυχία μας να κρέμεται από μια κλωστή;

I hate days like these...

Βρέχει. Από το Σάββατο κοντεύουμε να πνιγούμε. We're sinking in the rain.
Παρ'όλο που σιχαίνομαι τη βροχή, χθες κάποια στιγμή που κοίταξα τον ουρανό με γοήτευσε. Τα σύννεφα είχαν ανοίξει λίγο και φαινόταν ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού... Και σε συνδυασμό με τη μυρωδιά της βροχής και την ησυχία που επικρατούσε ήταν όμορφο...